Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Νόμος, αξίωμα, αρχή ή όπως αλλιώς, το σύστημα φυγείν αδύνατον. Πως η πιθανότητα, η ευκαιρία ενός λαού, μετατράπηκε σε διαλυτική ήττα τόσο επιτήδεια, τόσο γρήγορα, από ερασιτέχνες της πολιτικής, που πείθουν αδαείς, δεν είναι αποτέλεσμα τέχνης, είναι το απλό αμπαλαρισμένο με σκέτη απάτη.
Ο συντηρητισμός έχει το γνώρισμα της επιστροφής, έχει την τάξη της επανάληψης, την αποφυγή του ρίσκου, την μετριότητα του σταθερού. Την εξαπάτηση της εμπειρίας, τον αντικατοπτρισμό της ψευδαίσθησης, σε συνδυασμό με περίσσιο θράσος και την υποτίμηση του ήδη υποβαθμισμένου νοητικού επιπέδου. Ο εξαναγκασμένος σε συνήθεια καθημερινής ανοησίας πολίτης, δεν διαθέτει πια κριτήριο, οι αντιστάσεις του έχουν εξασθενήσει από τον συνεχή και άνισο αγώνα επιβίωσης και είναι έτοιμος να δεχθεί το ό, τι, στην απόγνωση και στην απογοήτευση που το σύστημα τον οδήγησε, αφού πρώτα τον κανάκεψε κακομαθαίνοντάς τον.
Έρχεται λοιπόν το έμπειρο σύστημα, μετά από μια σχετικά σύντομη ανακαίνιση εμπλουτισμένη με κύρος τάχα και αναγνώριση μέσω προσωπικοτήτων βιτρίνας και προβολέων, να προτείνει όχι επιλογές καν, μα έτοιμες πιθανές λύσεις. Και το συμπαθητικό κατά τα άλλα σύστημα, θα μιλήσει για το σχέδιο της αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στη συντήρηση και την Ακροδεξιά. Για την ανάγκη ενός νέου κινήματος για τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Όχι, όχι της περασμένης και ίσως ξεχασμένης διακυβέρνησης, μα μιας άλλης, νέας, αλλά περιέργως με τα ίδια προστάγματα, με τα ίδια ζητούμενα, πάλι. Μα είναι υποχρεωμένο το σύστημα, να προσπαθήσει για παρουσίαση κάποιου λιγότερου αποτυχημένου, από τους εναπομείναντες ανίκανους και άχρηστους πολιτικάντηδες, “προοδευτικούς”, “κεντρώους” και “κεντροαριστερούς” (πόσο σας έλλειψαν αυτοί οι χαρακτηρισμοί).
Όταν το σύστημα δυσκολεύεται εκ των πραγμάτων, οφείλει να καλύπτει τα νώτα του με κάποιον ανώδυνο αντιπερισπασμό. Εύκολο να παρατηρήσει κανείς, έξω από την πλειοψηφία των πολλών και αδαών, το παντοιοτρόπως σπρώξιμο και φορτσάρισμα προβολής, έμπειρης και “φιλότιμης” αλλαγής στα τελευταία λεπτά του αγώνα.
Την τελευταία εβδομάδα, αισθάνθηκα έναν κάποιο φόβο, ένιωσα μια δικαιολογημένη ανατριχίλα, καθώς σκελετοί και ζόμπι εμφανίστηκαν στις εφημερίδες. Ρεπορτάζ με δηλώσεις μονόκερων, από ινστιτούτα, από συνάξεις μεγαλοπροσκόπων και στοές. Σαν σε αζήτητα κινηματογραφικά ριμέικ δημοσκόπων με πριόνια και σενάρια φρίκης δημοσιογράφων, αλλά με τους ίδιους ατάλαντους πρωταγωνιστές, να μου θυμίζουν εφιαλτικά την ηλικία μου, σε προβολή υπαίθριου σινεμά με μπύρα και πατατάκια. Σας σιχάθηκα,
αγοραίοι λαϊκιστές, σαν να ήταν εχθές!