Του Ιωάννη Δαμίγου
Και πάλι τα μεγάλα ψέματα στην υπηρεσία των ΗΠΑ. Συκοφαντίες και αναζήτηση αφορμών και όχι αιτιών, για μια ακόμα φορά, προς κάλυψη κενών ταμείων μιας φαλιρισμένης οικονομίας, που ξοδεύεται σε πανάκριβους πολέμους, για να παρασιτεί σε βάρος λαών, ακόμα και ηπείρων. μέχρι πρότινος.
Ο Πάουελ κάποτε δήλωνε ψευδώς, πως “δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Σαντάμ Χουσεΐν διαθέτει βιολογικά όπλα και τη δυνατότητα να παράγει πολύ περισσότερα”. Ακολούθησε το γνωστό μακελειό, που οι πληγές του χάσκουν ακόμα ανοιχτές. Με σαθρά επιχειρήματα και αφορμές, προχώρησαν στην εν ψυχρώ γενοκτονία των Παλαιστινίων και συνεχίζουν μέχρι ολοκλήρωσης του σχεδίου Ριβιέρας. Σήμερα, δήθεν για τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, οι ΗΠΑ εποφθαλμιούν τα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου της Βενεζουέλας. Ευθέως, επιδιώκουν την ανατροπή του εχθρικού προς αυτούς Μαδούρο, έχοντας αποτύχει επανειλημμένως και γελοιοποιηθεί παγκοσμίως με τα λογής αντιπολιτευτικά ανδρείκελά των.
Με την γνωστή τρομοκρατική των μέθοδο, ο επιχειρηματίας Τραμπ συγκεντρώνει αεροπλανοφόρα και στρατό, για να πολιορκήσει την Βενεζουέλα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια επίδειξης ισχύος. Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Καθώς η “υπερδύναμη”, έχει αποκτήσει ισχυρούς αντιπάλους και δεν “κουμαντάρει” κατά πως θέλει και μπορεί τις επιδιώξεις της, μια και η ισχυρότερη πλέον οικονομία, αυτή της Κίνας, προβάλει σταθερά τις δικές της. Μια παρατήρηση εδώ, που καταδεικνύει την ανασφάλεια, αλλά και την δυσμενή θέση των ΗΠΑ: Ενώ ο Τραμπ παλινωδεί στις αποφάσεις του, μια δεν θέλει να συναντήσει τον Σι και μετά από λίγο, μια και οι εξελίξεις δεν τον συμφέρουν τον συναντά συνθηκολογώντας όπως, μα πρόσκαιρα. Ο Σι εμμένει αταλάντευτος στις σταθερές θέσεις του, με μικρές διπλωματικές αποκλίσεις, αποφεύγοντας τις κραυγαλέες αντιπαραθέσεις και προκλήσεις, μεθοδικά. Το ίδιο και ο Πούτιν, ακολουθεί το εξαρχής σχέδιο, με τις ίδιες απαιτήσεις για την λήξη του πολέμου.
Και εδώ η αδυναμία του Τραμπ, δικαιολογείται, πότε ως χάσιμο χρόνου και πότε με ακύρωση των συναντήσεων που ο ίδιος επιδιώκει και πάλι από την αρχή. Γνωρίζει ασφαλώς την καθαρή υποστήριξη του Πούτιν προς τον Μαδούρο, αλλά και αυτή της Κίνας εμμέσως. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, η αδυναμία των ΗΠΑ είναι καταφανής. Η ισχυρή αμυντική στάση Κίνας – Ρωσίας, αφήνει έκθετη την επιθετικότητα των ΗΠΑ, για μια ακόμα φορά. Η απόφαση παγκόσμιου αιματοκυλίσματος, δυστυχώς βρίσκεται στα χέρια ενός ανακηρυγμένου υπό πτώχευση προέδρου.
Η αφορμή, είτε δοθεί από την εμμονή των άλλων πτωχευμένων υπόδικων ευρωπαίων ηγετίσκων, μέσω του πολέμου στην Ουκρανίας, είτε από την μελλούμενη επίθεση των ΗΠΑ κατά της Βενεζουέλας, αποτελεί την μοναδική διέξοδο της Δύσης, για τον πολυπόθητο και αναγκαίο μηδενισμό των αστρονομικών χρεών, της δικής τους παγίδας. Και πάντα με την “λεπτομέρεια” του κόστους, να μεταφέρεται στην θυσία των λαών, με το δικό των όμως, μέρισμα ευθύνης.