Χώρα ή χώρος;

Του Αντώνη Παπαγιαννίδη

ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

Δεν είναι τόσο το περιεχόμενο – το βαρύ, υποθηκευτικό πολλών αυριανών εξελίξεων, περιεχόμενο – της “απόφασης” της άτυπης Κορυφής για το προσφυγικό, με την δημιουργία των αγιασμένων απο τους Κεντροευρωπαίους στρατοπέδων συγκέντρωσης (όπως και αν αυτά καλλωπισθούν, ονοματισθούν, ψιμμυθιαστούν).

Δεν είναι καν η – δυσάρεστη, εύγλωττη όσο τίποτε – εικόνα του Αλέξη Τσίπρα, αυτοπεριθωριοποιημένου στην “οικογενειακή φωτογραφία” των εμπλεκόμενων στο προσφυγικό ηγετών της ΕΕ και των Δυτικών Βαλκανίων (χωρίς Τουρκία – δεν θα χωρούσε στην φωτογραφία ο Ερντογάν!, χωρίς την προσφυγικής αιχμής Ιταλία, χωρίς και την Γαλλία).

Είναι πολύ περισσότερο η αντίληψη του πως προσεγγίζεται η χώρα: περισσότερο ως χώρος, όπου “πρέπει” να γίνουν μια σειρά από ενέργειες – η δακτυλοσκόπηση, καταχώριση, κατηγοριοποίηση των προσφύγων και μεταναστών – και πολύ λιγότερο ως χώρα, δηλαδή ως περιοχή όπου ασκείται κυριαρχία  με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως επιλογές.

Ακούγεται βαρύ, αλλά… για πάμε λίγες μέρες πίσω να θυμηθείτε την αποσυρθείσα (;) πρόταση Γερμανίας και Επιτροπής για κοινές περιπολίες Ελλάδας-Τουρκίας στο Αιγαίο!…

Αν αυτό στην περίπτωση του προσφυγικού είναι πρόδηλο, ακριβώς επειδή το τοπικό/χωρικό στοιχείο αναπηδά και δεν μπορεί κανείς να το αγνοήσει, δεν απέχει και τόσο πολύ η κατάσταση που διαμορφώνεται στο άλλο μείζον μέτωπο: εκείνο της ανακεφαλαιοποίησης των Ελληνικών συστημικών τραπεζών.

Ο τρόπος με τον οποίο η προοπτική μη-έγκαιρης ανακεφαλαιοποίησης φέρνει σε κάθε στροφή πιο κοντά το ενδεχόμενο  bail-in/”κουρέματος” των καταθέσεων, με την ΕΚΤ και τον Μάριο Ντράγκι (αλλά και το ΔΝΤ) να θεωρούν ότι κάτι τέτοιο μόνο συστημική διαταραχή θα έφερνε, ενώ στο Eurogroup (ήδη, όμως και η Επιτροπή δια του Βάλντις Ντομπρόβσκις) χρησιμοποιείται το φάσμα του bail-in για συνολική πειθάρχηση της Ελλάδας στο τέλος του 2015, δείχνει πως η χώρα βρίσκεται σε πορεία με πάγια τα στοιχεία της ετερονομίας, πλέον.

Και εδώ, για χώρο πρόκειται όπου ασκείται εξουσία σε μια χώρα -αντικείμενο (και όχι πλέον υποκείμενο…) των διεθνών σχέσεων.