Του Ιωάννη Δαμίγου
Πλησιάζει η ημέρα, που από συνήθεια στα λάθη, εορτάζουμε την κήρυξη του πολέμου και όχι το τέλος του. Και ασφαλώς, επειδή δεν υπάρχει τέλος στα λάθη, ειδικότερα σ’ αυτή την χώρα, που το σωστό παραμένει ακόμα και θα παραμείνει, ως φαίνεται στην εξορία, διεξάγουμε παρελάσεις. Τόσο στρατιωτικές, όσο και μαθητικές.
Ο εμπνευστής και αυτός που τις καθιέρωσε, δεν είναι άλλος από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος τις ενέταξε στον εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου, δημιουργώντας μια μορφή μαζικής προπαγάνδας. Πρόκειται για μια ελληνική πρωτοτυπία, τουλάχιστον εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτή η ροπή βλέπετε, στον φασισμό, που σίγουρα δεν είναι τυχαία και που συμβαδίζει και προσαρμόζεται από χρόνια με την ελλιπέστατη παιδεία και κουλτούρα μας.
Το αναχρονιστικό, που έγινε δεύτερη φύση μας και μάλιστα καθιστά υπερήφανους, πρώτα πρώτα, τους γονείς, τόσο στρατευμένων, όσο και μαθητών, επίσης στρατευμένων εν αγνοία των. Τύμπανα, ομοιομορφία, βηματισμός και τρόπος σκέψης! Στρατιωτικά εμβατήρια, με εφιαλτικές φωνές περασμένων και χαλεπών καιρών, να προκαλούν ανατριχίλα. Οχλοβοή αίφνης, από γκρανκάσες και τύμπανα, προστάγματα και ιαχές, σε στενούς δρόμους κυκλοφορίας, χωρίς τήρηση κανόνων, όχι κοινής, μα ελλείπουσας ησυχίας, από μαθητές και μαθήτριες, ένα μήνα πριν (Οκτώβριο και Μάρτιο). Μια, εξαιρετικής εικόνας και ακουσμάτων κατάσταση, με κόρνες ταλαιπωρημένων οδηγών, σκυλιά που γαβγίζουν τρομαγμένα, μωρά να κλαίνε, καθώς την πρόβα τους την κάνουν δημόσια!
Τόσο η παιδεία των δασκάλων, καθηγητών (που τα αφήνουν ανεξέλεγκτα), όσο και αυτή των μαθητών, προδιαγράφουν το ζοφερό μέλλον, όλων μας. Αλλά πέρα όλων των παραπάνω, ψάχνω να δικαιολογήσω την ευφορία όλων αυτών, για εορτασμό. Ποια δηλαδή η υπερηφάνεια, δασκάλων, καθηγητών, γονιών, αλλά και λαού; Για το επίπεδο ζωής μας; Την λογής συρρίκνωση της χώρας; Για το 13ωρο εργασίας; (Τόσα τα δυσμενή και έκπληκτα σχόλια, από τις άκρες της υφηλίου), τις χαμηλότερες τιμές αμοιβών στην Ευρώπη; Για την Υγεία ή για την ίδια την παιδεία; Για τις ρεμούλες; Για την μάστιγα επιδοτήσεων σε κατά συρροή επαγγελματίες κομματικούς απατεώνες; Για την ασυλία κλεπταποδόχων υπουργών; Ή μήπως για την απόδοση δικαιοσύνης; Για την ακρίβεια στις τιμές αγαθών και υπηρεσιών ή τον ευτελισμό της δικής μας τιμής; Μεταξύ άλλων, να σημειώσω τέλος, τις καθημερινές μάχες, τους ξυλοδαρμούς της ελπίδας μας, αυτής μεταξύ των μαθητών; Ψάχνω για έναν λόγο, για έναν και μόνο λόγο! Μάταια. Δεν βρίσκω, τον παραμικρό.
Προέχει όμως ο μύθος. Το ακμαίο ηθικό, που ανακαλύπτουν οι δημοσιογράφοι, περιγράφοντας ωιμέ, άρματα μάχης, πεζικάριους και ΟΥΚ! Το αγέρωχο της μαθητιώσας νεολαίας και τους γονείς με τα σημαιάκια ανά χείρας υπερήφανους, σε περιγραφή απ’ ευθείας τηλεοπτικής μετάδοσης και πάλι ωιμέ!
Τέλος, αυτά τα λογύδρια δημοσίων ταγών, όμοια με τις προ δεκαετιών ληγμένες κονσέρβες, να εκφωνούνται με ψυχολογία αγγαρείας ρυπαίνοντας χώρο και χρόνο, εμπρός σε μικρόφωνα ταλαιπωρημένων επίσης ρεπόρτερ, με εξειδίκευση περιγραφής πυρκαγιών. Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω …