Του Γ. Λακόπουλου
Πόσο δεξιά μπορεί να γίνει η ΝΔ; Όσο την έκανε ο Σαμαράς θα μπορούσε να πει κάποιος. Λάθος. Η σωστή απάντηση είναι; Όσο θέλει να την κάνει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Να ξαναπιάσει το νήμα από τη δεκαετία του 1950. Ακραία συντηρητική, έξαλλα αντιπολιτευτική, αντικομουνιστική και με εθνικό- ελληνο-χριστιανικές ιδέες.
Σαν αυτές που διασαλπίζει ο ίδιος τα βράδια στα περιθωριακά κανάλια όπου, όπως λέει, βγάζει το ψωμί του πουλώντας βιβλία. Για την ακρίβεια βιβλία με συγκεκριμένο περιεχόμενο, συμβατό με τις θεωρίες του. Αυτές που τον έκαναν αστέρι στο ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρη, από όπου την έκανε για τη ΝΔ, μόλις βρήκε την πόρτα ανοιχτή.
Ο Άδωνις προβάλλει τον εαυτό του ως βιοπαλαιστή και αυτοδημιούργητο. Και στις επιχειρήσεις και στην πολιτική. Προφανώς έτσι είναι. Αλλά η κριτική στο πρόσωπο του δεν αφορά το βιοπορισμό του. Ούτε καν την αυτοδυναμία της καριέρας τους στην πολιτική. Aφορά τις θέσεις, τις ιδέες, τον τρόπο και το περιεχόμενο της παρουσίας του στο δημόσιο βίο.
Ότι μια χαρά τα κατάφερε δεν υπάρχει αντίρρηση. Απόδειξη ότι σήμερα θέλει να γίνει αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως εκ τούτου και εν δυνάμει πρωθυπουργός. Κάποιοι θα έλεγαν : Και η μυλωνού τον άνδρας της με τους πραματευτάδες; Αλλά κάποιοι άλλοι θα σκεφτούν: γιατί όχι; ‘Αντέχει ετούτος ο παλιότατος’ έλεγε ο θυμόσοφος Τάσος Σαμιώτης.
Αφού διατέλεσε υπουργός και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, ισχυρίζεται ότι θέλει αν γίνει και αρχηγός της. Και ας τη σιχτίριζε μέχρι πριν από λίγα χρονιά μαζί με τους αρχηγούς της. Μεταξύ μας: θέλει; Ή απλώς είναι λαγός για κάποια άλλη υποψηφιότητα; Θα δείξει.
Η ουσία είναι ότι από μόνη της η υποψηφιότητα Γεωργιάδη συνιστά ιδεολογική και πολιτική έκπτωση για τη ΝΔ, όποια τύχη και αν έχει. Για τους αντιπάλους της πάντως θα ήταν θείο δώρο να πάρει την ηγεσία ένας πολιτικός με τις δικές του θεωρίες και το δικό του στυλ. Κάποιον που δηλώνει υπερήφανος που είναι Δεξιός, θα τον ευγνωμονούσαν, αν κατάφερνε να κάνει τη ΝΔ να διακηρύξει ότι είναι Δεξιά και τίποτε άλλο, όπως θέλει.
Για να δικαιούνται να διεκδικεί την ηγεσία του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένας πολιτικός με τα χαρακτηριστικά Άδωνη-που προσήλθε από τα δεξιάς της, ασπαζόμενος απόψεις και ιδεολογήματα που διακινούνται στον ακροδεξιό χώρο- σημαίνει ότι η ΝΔ έχει απομακρυνθεί από το ιδρυτικό της πλαίσιο. Μιλάμε δηλαδή για άλλο κόμμα, από τη στιγμή που την παρέλαβε ο Σαμαράς και τη διοίκησε με το εμφυλιοπολεμικό πνεύμα του μακαρίτη Ευάγγελου Αβέρωφ. Εδώ που τα λέμε: πως αλλιώς θα δέχονταν στις γραμμές της τον Γεωργιάδη ή τον Βορίδη; Ή πώς αλλιώς θα μπορούσαν και οι δυο να σκεφθούν ότι μπορεί και να τη μετατρέψουν σε δικό τους κόμμα; .
Περά από τις ιδεολογικές θέσεις και την πολιτική συμπεριφορά πόσο συμβατό είναι το ύφος της δημοσίας παρουσίας του Γεωργιάδη με όσους πέρασαν από την ηγεσία της; Ποια σχέση έχει με τους Καραμανλήδες, τον Μητσοτάκη, τον Ράλλη, τον Έβερτ; Μπορεί να φανταστεί κανείς ένα μεγάλο κόμμα να έχει επικεφαλής κάποιον με την πολιτική αισθητική του ‘Άδωνι που θεωρεί ότι κάνει πολιτική όταν ξελαρυγγιάζεται στα κανάλια;
Μοιραία η υποψηφιότητα του Άδωνι Γεωργιάδη βάζει σε δοκιμασία την κομματική βάση και τα στελέχη της συντηρητικής παράταξης. Αν ήταν να γίνει αστέρι ο Άδωνις δεν κρατούσαν τον Καρατζαφέρη αντί να πάρουν τους ‘σολίστες’ του, όπως τους αποκαλούσε;
Στην ίδια δοκιμασία βρίσκονται και όσοι έχουν την ευθύνη να διαφυλάξουν τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και τη σοβαρότητα της δημόσιας παρουσίας της συντηρητικής παράταξης. Από τον έναν Καραμανλή ως τον άλλον η ΝΔ προσπαθεί να καταγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως μετριοπαθές κεντροδεξιό κόμμα. Με τον Άδωνι σε έφοδο για την κατάληψη της πάει Δεξιά, πιο Δεξιά.
