Του Τάκη Ψαρίδη
Στην σημερινή μαύρη επέτειο δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε ότι το «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια» ήταν το βασικό σύνθημα της Χούντας και να μην αναλογιστούμε την βαθιά αλλοίωση και παρακμή ενός μεγάλου τμήματος της λεγόμενης κυβερνώσας αριστεράς που έφτασε να ενστερνίζεται αυτό το σύνθημα προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Δεν θα χαρίσουμε λένε στην Δεξιά την αγάπη στην πατρίδα μας και στην οικογένεια μας και την πίστη στην θρησκεία μας.
Το εκπληκτικό και συνάμα τραγικό δεν είναι ότι αυτή η δικαιολογία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιονδήποτε αριστερό και προοδευτικό λόγο, αλλά το γιατί γίνεται.
Όχι στο όνομα μιας πολιτικής και μιας χειμαζόμενης κοινωνίας που υποφέρει, αλλά για να δικαιολογήσει τα καμώματα ενός ουρανοκατέβατου Ινφλουένσερ της πολιτικής, που πιστεύει ότι η σπουδαιότητα της ύπαρξης του επικυρώθηκε με το «θαύμα» του σταυρού που έγινε κατά την βάπτιση του (!) που πλασάρει τον «αδιαμεσολάβητο» ναρκισσισμό του ως την λύση των προβλημάτων του τόπου και έχει μετατρέψει την πολιτική σε προσωπικό ριάλιτι σόου προς τέρψιν και ηδονή των αδηφάγων για θέαμα μίντια.
Άραγε, αντιλαμβάνονται ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μπορούν να ενστερνιστούν και το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» με το «επιχείρημα» πως ούτε την Ελλάδα χαρίζουμε στην Δεξιά, ούτε τούς Έλληνες, ούτε την χριστιανοσύνη;
Άραγε ο ιστορικός ηγέτης που με την παρουσία του επικύρωσε αυτήν την παρακμή και μάλιστα με εξευτελιστικό για τον ίδιο τρόπο («έλα πάνω Αλέξη»), καταλαβαίνει ότι η αλλοίωση της κυβερνώσας αριστεράς είναι πολύ πιο σημαντική για την πολιτική, για τον τόπο και την δημοκρατία από οποιαδήποτε επίπλαστη «ενότητα» και άνοδο των ποσοστών του κόμματος του;