Του Κώστα Πρώιμου
Πάντως, για να είμαι ειλικρινής ο μοναδικός αληθινός ήρωας που έφερε το χαϊδευτικό και ομολογουμένως συμπαθές στο άκουσμα όνομα “Κούλης”, τον οποίο προσωπικά έχω συναντήσει στη ζωή μου ήταν ένας πλανόδιος ηλικιωμένος ψαράς με τρίκυκλο, σαν εκείνα τα θρυλικά οχήματα που η θέα τους έβγαζε από μόνη της πολύ γέλιο, στις σουρεαλιστικές ταινίες του Θανάση Βέγγου.
Επρόκειτο για ένα γραφικό γεροντάκι, με βαθιά στέρεη φωνή που “όργωνε” ακούραστα και καθημερινά τις γειτονιές στα νότια προάστια της Αθήνας στις αρχές του ’80. Έλα Ψάρια! Βροντοφώναζε και τάραζε αίφνης την ήρεμη απόγνωση της καθημερινότητας, φυσικά για να βγούν οι νοικοκυρές από τα σπίτια τους και να ρίξουν στο τηγάνι καμιά σαρδέλα ή λίγο γαύρο.
Σαν βασικός πρωταγωνιστής σε b-movie φερόταν το ίδιο το γεροντάκι καθώς το παζαρεύανε οι γυναίκες που μαζεύονταν τσούρμο τριγύρω από τις ψαροκασέλες και πολλές φορές οι πιο τσαούσες χαριεντίζονταν μαζί του για να τον μαλακώσουν και να τους κόψει και κανένα φράγκο από την τιμή… Τον χαρακτήριζε ένα βλοσυρό ύφος, τα άσπρα μαλλιά και το κοντό ανάστημα, ενώ εξέπεμπε μια καλοσύνη σαν τον αείμνηστο Θανάση.
Το τρίκυκλο του Κούλη δε, έβγαζε – δεν έβγαζε τις ανηφόρες φορτωμένο με τα αλιεύματα του, αφού νόμιζες ότι το δίχρονο ταλαιπωρημένο μοτεράκι του ανά πάσα στιγμή θα “σπάσει”, αλλά ο παππούς δεν κώλωνε με τίποτα, δεν τον πτοούσαν ούτε οι καύσωνες του ελληνικού καλοκαιριού, μήτε οι βροχές και τα κρύα…
Έλα ψάρια! και σεις καλέ, πολιτίκ και απολιτίκ συμπολίτες, και όσοι τέλος πάντων διακατέχεστε από μια έντονη και ακόρεστη πείνα για κοινωνικές αυταπάτες και υψηλές – νεοφιλελεύθερες προσδοκίες, μην τσιμπάτε άλογα σε τόσο “αμερικάνικα και ψεύτικα” δολώματα…
ΥΓ. “ Έλα ψάρια!” Πιο αγνό, σταράτο και ευθύβολο διαφημιστικό μήνυμα δε έχω ξανακούσει! Αναρωτιέμαι δε, πως θα το αξιολογούσαν εκεί στο τμήμα marketing του HARVARD….