Του Νίκου Λακόπουλου
Μετά την νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές όλοι περιμένουν με αγωνία τις νέες δημοσκοπήσεις που θα δείξουν την επίδραση του φαινομένου όχι μόνο στο κόμμα, αλλά σε όλο το πολιτικό σύστημα.
Οι δημοσκοπήσεις θα ρίξουν φως στο μυστηριώδες κύμα σαράντα χιλιάδων ψηφοφόρων-νέων μελών που άλλαξαν τα δεδομένα στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκειται για ένα ολόκληρο κόμμα που προήλθε από την μετακίνηση τεκτονικών πλακών στο κομματικό σύστημα και αφαιρούνται από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και πολίτες που δεν ψήφιζαν, αλλά σηκώθηκαν από τον καναπέ ξαφνικά για να ψηφίσουν έναν άγνωστο που αλλάζει βασικά τον τρόπο που ασκείται η πολιτική -ή έστω η πολιτική επικοινωνία- στην Ελλάδα.
Σε ένα βίντεο στο Ιnstagram ο Στέφανος Κασσελάκης βρίσκεται στο Θέατρο Λυκαβηττού στη συναυλία για τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και χορεύει με το τραγούδι «Πού βαδίζουμε κύριοι».
Η πολιτική πλέον δεν αφορά βαρύγδουπους λόγους και υψωμένες γροθιές και η επικοινωνία γίνεται με σύντομα σποτ και χάπενιγκς κι αυτό δεν είναι εκφυλισμός ή παρακμή, αλλά ένας νέος κόσμος που υπάρχει από καιρό, αλλά τα πολιτικά κόμματα δεν είχαν αντιληφθεί ότι υπάρχει.
Ένας πολιτικός νέου τύπου
Ο αιφνιδιασμός με τα κινηματογραφικά πλάνα που προσφέρει διαρκώς ένας νέος πολιτικός ή ένας πολιτικός νέου τύπου -πάντα με χαμόγελο ή γέλιο -συχνά σε βάρος του- αφορά μια πολιτική που παράγει πλήξη και ανία.
Ο Αλέξης Τσίπρας που εμφανίστηκε κάποτε ως ανατροπή του πολιτικού συστήματος ως τριαντάρης με ροκαμπιλάτη φαβορίτα και χωρίς γραβάτα πλησιάζει τα πενήντα, έχει πάρει κιλά και μετά την “κολοτούμπα” για επτά επταετία δεν παρείχε καμμία έκπληξη.
Δεν υπήρχε λόγος να δει κανείς κάποια συνέντευξή του και η παρουσία του στην πολιτική ζωή -πάντα χωρίς γραβάτα χωρίς να είναι αυτό που ανατρεπτικό γεγονός- ήταν το ίδιο μονότονο πλάνο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επικράτησε γιατί ανανέωσε την εικόνα της πολιτικής κάνοντας ποδήλατο ή σκι, γελώντας και στις καταστροφές και τις κηδείες, αστειευόμενος με την αστεία πλευρά του, καθημερινός κι ανθρώπινος -απέναντι σε ένα πάντα βλοσυρό Τσίπρα.
Ο Κασσελάκης που έγινε με το “γειά σας” ο “Στέφανος” δεν πρωτοτυπεί, αλλά ανανεώνει την πολιτική με μια νέα αισθητική που δεν γράφει μόνο στον φακό, αλλά σηκώνει επίσης άγνωστα σαν τον ίδιο πρόσωπα από τον καναπέ και κάνει τα Σφακιά να ψηφίζουν ένα γκέι για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιο πρωθυπουργό.
Μπορεί να μην “ξέρει” από πολιτική και να είναι “απολίτικος”, αλλά αυτό είναι το βασικό προσόν του μαζί με την τέχνη να είσαι αυθόρμητος, να γελάς και να χορεύεις, να κάνεις λάθη και να ζεις τη ζωή σου με βασικό μήνυμα την νίκη και την ελπίδα.
Προφανώς πρόκειται για ένα παραμύθι, αλλά η πολιτική ζωή μιας χώρας που οδηγήθηκε σε χρεοκοπία χρειάζεται ένα παραμύθι -όπως ήταν άλλοτε ο σοσιαλισμός και η ουτοπία ενός κόσμου που θα ήταν το βασίλειο της ευτυχίας.
Ένα νέο πολιτικό παραμύθι
Πολύ περισσότερο χρειάζεται η ελληνική κοινωνία νέους μύθους, ένα νέο “ελληνικό όνειρο” -όπως το περιγράφει ο Κασσελάκης, αφού όλοι οι παραδοσιακοί μύθοι της Αριστεράς κατέρρευσαν από την εποχή που ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τραγουδούσε “πού βαδίζουμε, κύριοι”.
Μπορεί να είναι κωμωδία, αλλά είναι ευχάριστη, αντίθετα με την τραγωδία της υψωμένης γροθιάς δίνει ελπίδα με την βεβαιότητα πως τα παραμύθια δεν έχουν στη ζωή ευχάριστο τέλος.
Φαίνεται πως όλα αυτά οδηγούν -λένε οι εγγυητές της Αριστεράς που έχει προ πολλού πεθάνει- στην εξαϋλσωη του κόμματος, αν και μάλλον στο τέλος θα εξαϋλωθούν οι ίδιοι.
Αν όλα αυτά οδηγούν στο θάνατο του κόμματος οδηγούν στον θάνατο ενός κόμματος που έχει ήδη πεθάνει -αν και μπορεί να αφορά μια νεκρανάσταση που δεν μπορούν να δουν όσοι μπορεί να μην υπάρχουν πολιτικά στο επόμενο πλάνο.
