[Συνέχεια από το προηγούμενο]
14. Οι αποφάσεις
Τους βρήκε όλους να τον περιμένουν. Ο Γιάννης, ο Μιχάλης, ο Κώστας, ο Βαγγέλης, ο Θανάσης. Κάθονταν στο μεγάλο τραπέζι και ξεφύλλιζαν τις εφημερίδες όταν μπήκε. Προσπάθησε να δείχνει ήρεμος και μπήκε αμέσως στη συζήτηση.
«Θα ξέρετε ότι τα νέα δεν είναι καλά. Από ώρα σε ώρα ο πρόεδρος καταλήγει. Δεν γίνεται τίποτε. Ξέρω πώς αισθάνεστε, αλλά πρέπει να σφίξουμε όλοι την καρδιά μας και να κινηθούμε με ψυχραιμία. Ποιος θα μιλήσει πρώτος;»
«Θα μιλήσω εγώ», είπε ο Βαγγέλης. «Πέρασα το πρωί από τη Βουλή, είδα και τον Αντωνιάδη για λίγο, θα σας ενημερώσω μετά. Αυτό που θέλω να πω τώρα είναι ότι στην κοινοβουλευτική ομάδα τα πράγματα είναι άσχημα. Ο Αντωνιάδης έκανε σωστά νομίζω και ανέβαλε γι’ αυτές τις μέρες τις εργασίες της Βουλής. Αλλά όταν θα αρχίσουν θα βρεθούμε σε πολύ δύσκολη θέση. Ολόκληρη η αντιπολίτευση ζητάει ευθύνες. Και εμείς δεν έχουμε απάντηση για τίποτε. Οι υπουργοί έχουν εξαφανισθεί. Δεν έχουμε καμία εξήγηση γι’ αυτό που έγινε. Και δεν ξέρουμε τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Αν δεν υποδείξουμε σήμερα-αύριο τον νέο πρωθυπουργό είμαστε χαμένοι. Το κλίμα είναι σε βάρος μας.»
Ο Γιάννης τον διέκοψε.
«Ούτε εδώ μέσα είναι καλά τα πράγματα. Οι φίλοι του Αποστόλου πιέζουν να συγκαλέσουμε την Κεντρική Επιτροπή. Έχουν το επιχείρημα ότι η κατάσταση είναι έκρυθμη και είναι ευθύνη του κόμματος να κάνει μια εκτίμηση πριν συνέλθει η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Άκουσα ότι θα αρχίσουν να συγκεντρώνουν υπογραφές για να ζητήσουν συνεδρίαση μέσα στη βδομάδα. Έχουν τα κουκιά, αυτό δεν θα το αποφύγουμε.»
«Αυτό να το ξεκόψετε», είπε νευρικά ο Θεοδωρίδης. «Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Πρώτα θα βγάλουμε πρωθυπουργό και μετά θα πάμε στην Κεντρική Επιτροπή.»
«Μια κουβέντα είναι», πήρε το λόγο ο Θανάσης. «Το καταστατικό λέει ότι η Κεντρική Επιτροπή συνέρχεται αν το ζητήσει το ένα τρίτο των μελών της. Κι έχουν πολύ περισσότερους. Πώς θα το αρνηθούμε; Θα μας κατηγορήσουν για πραξικόπημα. Ξέρεις πως τα παίζει στα δάκτυλα αυτά τα θέματα ο Αποστόλου.»
Ο Μιχάλης συμπλήρωσε.
«Μην ξεχνάς, Αντώνη, ότι πάμε για συνέδριο. Ακόμη και για να το αναβάλουμε, πρέπει να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή για να το αποφασίσει. Φοβάμαι ότι δεν θα αποφύγουμε τη συνεδρίαση. Και εκεί μέσα κανείς δεν ξέρει τι θα ακουστεί.»
Ο Θεοδωρίδης το σκέφθηκε λίγο.
«Επαναλαμβάνω ότι περίπτωση να συνεδριάσει η κεντρική επιτροπή δεν υπάρχει. Θα χρησιμοποιήσουμε κι εμείς το Καταστατικό. Λέει ότι συγκαλείται εκτάκτως η Κεντρική Επιτροπή όταν το ζητήσει το ένα τρίτο των μελών της, αλλά λέει και ότι αυτός που τη συγκαλεί είναι ο πρόεδρος. Από τη στιγμή που ο πρόεδρος δεν είναι σε θέση να εκτελέσει αυτή την υποχρέωσή του η συνεδρίαση δεν μπορεί να γίνει. Είναι καθαρό.»
«Δεν είναι άσχημη ιδέα», πετάχτηκε ο Κώστας. «Θα φροντίσω να το περάσω σε όλους τους δικούς μας, ώστε να καθυστερήσουμε τουλάχιστον τα πράγματα. Αλλά συμφωνώ κι εγώ με τα παιδιά, έτσι δεν λύνουμε το πρόβλημα. Και εδώ έχω μια πρόταση.»
«Να την ακούσουμε», είπε ο Θεοδωρίδης.
«Όσο και να βιαστεί ο μηχανισμός του Αποστόλου, συνεδρίαση πριν από την Παρασκευή δεν μπορεί να γίνει. Θα τους αφήσουμε λοιπόν να μαζέψουν τις υπογραφές και θα ορίσουμε τη συνεδρίαση την Παρασκευή, ή ακόμη καλύτερα την επόμενη Δευτέρα.»
«Και τι θα κερδίσουμε;» ρώτησε ο Μιχάλης.
«Είναι απλό. Θα ορίσουμε νωρίτερα συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Την Πέμπτη, ας πούμε. Και θα εκλέξουμε τον νέο Πρωθυπουργό. Και αυτός θα προεδρεύει στην Κεντρική Επιτροπή που θα ακολουθήσει.»
«Συμφωνώ», μπήκε στη μέση ο Βαγγέλης. «Αυτή τη συζήτηση είχα με τον Αντωνιάδη. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως σας λέω, δεν θα είναι υποψήφιος. Έτσι είπε. Ο πρωθυπουργός είναι πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας σύμφωνα με τον κανονισμό της Βουλής. Και ως πρόεδρος θεωρείται αυτομάτως και επικεφαλής του κόμματος, μέχρι το συνέδριο. Έχει δίκιο ο Κώστας. Πρέπει να συνέλθει άμεσα η Κοινοβουλευτική Ομάδα.»
Ο Θεοδωρίδης το σκεφτόταν. Δεν ήταν άσχημη ιδέα, υπήρχαν όμως δύο προβλήματα. Το ένα ήταν ότι κανείς δεν ήξερε πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα στο νοσοκομείο. Αν ο Κωνσταντίνου ήταν, έστω και μηχανικά, στη ζωή δεν υπήρχε περίπτωση να εκλεγεί ο διάδοχός του. Θα ήταν συνταγματική εκτροπή, αφού η χώρα θα είχε δύο πρωθυπουργούς. Έναν που ποτέ δεν παραιτήθηκε και έναν άλλο που βγήκε στη θέση του. Θα είχαν πρόβλημα.
Τους εξήγησε τον προβληματισμό του.
«Αυτό λύνεται», είπε ο Βαγγέλης. Το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής προβλέπουν ότι όταν ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντά του αντικαθίσταται. Είναι απλό…»
Σταμάτησε, καθώς αντιλήφθηκε τι έλεγε.
«Ξέρω τι σκέφτεστε», συνέχισε. «Ότι είμαι πολύ ωμός αυτή τη στιγμή. Ότι ξεγράφω τον πρόεδρο. Μην το παίρνετε έτσι. Προέχει να αντιμετωπίσουμε το πολιτικό πρόβλημα και να το κάνουμε τηρώντας τους τύπους. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.»
Ο Θεοδωρίδης ένιωσε μέσα του ένα σφίξιμο, αλλά συγκατένευσε. Δεν ήταν ώρα για συναισθηματισμούς. Και η πρόταση του Βαγγέλη ήταν σωστή. Έδινε μια διέξοδο, έστω και αν θα μπορούσε να πει κανείς ότι ξεγράφουν τον Κωνσταντίνου πριν την ώρα του. Μήπως όμως, ξεγραμμένος δεν ήταν έτσι κι αλλιώς;
Η δυσκολία ήταν στο δεύτερο πρόβλημα.
«Παιδιά, μου ’ρχεται να βάλω τα κλάματα όταν σκέφτομαι ότι θα βάλουμε αυτές τις διαδικασίες πάνω από τη ζωή ενός ανθρώπου που υπήρξε ηγέτης μας και φίλος μας. Αλλά αν πρέπει να το κάνουμε θα το κάνουμε. Το θέμα είναι άλλο. Ποιον θα προτείνουμε στη θέση του.»
«Μα τον Καρά», πετάχτηκαν ο Κώστας και ο Μιχάλης μαζί.
Ο Θεοδωρίδης ένιωσε ένα αίσθημα απόγνωσης να τον κυριεύει. Οι συνεργάτες του θεωρούσαν αυτονόητο ότι ο Καράς ήταν ο φυσικός διάδοχος του Κωνσταντίνου. Αυτός που θα κέρδιζε τον Αποστόλου και θα κρατούσε το κόμμα στην ίδια γραμμή. Κανείς τους δεν μπορούσε να υποψιαστεί ούτε τις επαφές του Καρά με τον Νικολούδη και τον Αποστόλου ούτε τα υπόλοιπα που ήξερε ο ίδιος. Και κανείς τους δεν μπορούσε να ξέρει την υπόθεση Μακράκη που σε λίγο θα σάρωνε τα πάντα.
Ίσως θα έπρεπε να τους μιλήσει. Αλλά τι θα τους έλεγε; Αν άνοιγε το στόμα του έπρεπε να τα πει όλα. Κι αυτό δεν μπορούσε να γίνει. Θα έπρεπε ίσως να συμφωνήσει αμέσως για τον Καρά. Πριν από δυο μέρες δεν θα είχε κανένα δισταγμό. Τώρα όμως είχε αμφιβολίες για το αν έπρεπε να γίνει ο Καράς Πρωθυπουργός. Οι ιστορίες με τον Νικολούδη και τον Αποστόλου τον πάγωσαν.
Ήταν και το άλλο. Με την προσωπική εμπλοκή που είχε με τη Μακράκη, η πρωθυπουργία θα ήταν σαν θηλιά στο λαιμό του μόλις ο Μιχαηλίδης κινούσε τη διαδικασία εναντίον της. Αλλά και η δική του ιδέα, να κρύψουν την αλήθεια, να γίνονταν δεκτή από τον Μιχαηλίδη, πάλι ο Καράς θα ήταν ένας πρωθυπουργός υπό προθεσμία. Υποχείριο της Μακράκη.
Οι συνέπειες και στις δυο περιπτώσεις ήταν ολοφάνερες. Αν δεν έπρεπε να γίνει κάποιος πρωθυπουργός, αυτός ήταν ο Καράς πλέον. Το θέμα ήταν πώς θα τους το έλεγε και πώς θα το δικαιολογούσε.
Ο Γιάννης πήρε το λόγο:
«Θα μου επιτρέψετε να πω κάτι. Να συνεχίσω δηλαδή αυτά που σας έλεγα προχθές στο σπίτι του Αντώνη. Έχετε όλοι την κατάσταση με τους βουλευτές που σας έδωσα. Δεν ξέρω πόσο τη μελετήσατε, αλλά εγώ δεν κάνω τίποτε άλλο δυο μέρες τώρα. Και ξέρετε πού καταλήγω; Με τον Καρά δεν κερδίζουμε.»
Ο Θεοφίλου ήθελε να τον φιλήσει εκείνη τη στιγμή. Σαν από μηχανής θεός τού έλυνε το πρόβλημα με τον Καρά. Αποφάσισε να τον παροτρύνει.
«Γιάννη, θα σου ομολογήσω ότι μέσα σ’ αυτή τη φασαρία, εγώ τουλάχιστον δεν πρόλαβα ούτε καν να ρίξω μια μάτια στην κατάσταση. Συνέχισε.»
«Προχθές σας εξήγησα ότι η πιθανότητα να επικρατήσει ο Καράς είναι οριακή. Από τους 170 βουλευτές δεν έχει δικούς του περισσότερους από πενήντα. Ο Αποστόλου έχει τουλάχιστον δεκαπέντε περισσότερους. Οι υπόλοιποι 50-55 είναι σκορπισμένοι σε άλλους ή αναποφάσιστοι. Και αυτό σημαίνει ότι αν υπάρξει και μια τρίτη ή και τέταρτη υποψηφιότητα ο Καράς μένει έξω.»
«Μα γιατί να υπάρξει;» ρώτησε ο Μιχάλης. «Συμφωνήσαμε ότι ο Αντώνης θα μιλήσει με όλους τους άλλους και θα τους πιέσουμε να αποσυρθούν. Θα πάμε σε μια αναμέτρηση Καρά-Αποστόλου. Και έτσι να είναι, οι 65 του Αποστόλου δεν μπορούν να αυξηθούν, οπότε κερδίζουμε άνετα.»
«Ξεχνάς τη Βούλγαρη, Μιχάλη», είπε ο Γιάννης. «Δεν πρόκειται να κάνει πίσω τώρα που δεν υπάρχει στη μέση ο πρόεδρος. Εγώ πιστεύω ότι ακόμη και αν ζούσε, αυτή στο συνέδριο δεν θα ήταν μαζί μας. Έχει αποφασίσει να ανοίξει περπατησιά. Θα είναι υποψήφια, μην το συζητάς. Και θα κόψει ψήφους στον πρώτο γύρο.»
«Έστω. Στον δεύτερο γύρο όμως θα έλθουν μαζί μας.»
«Δεν το νομίζω. Από τη στιγμή που θα κάνει το βήμα η Βούλγαρη οι σχέσεις της με εμάς και με τον Καρά τελειώνουν. Πιο πιθανό το βλέπω να κατευθύνει τους δικούς της στον Αποστόλου στον δεύτερο γύρο. Για να μη σου πω ότι θα κάνει και συμφωνία μαζί του.»
Ο Θεοφίλου φανταζόταν την έκπληξη που θα δοκίμαζαν αν τους αποκάλυπτε ότι άλλος πήγε να κάνει συμφωνία με τον Αποστόλου. Δεν σκόπευε όμως να το κάνει. Απλώς η τροπή που πήρε η συζήτηση τον εξυπηρετούσε και ήθελε να τη φτάσει μέχρι το τέλος.
«Πενήντα ο Καράς, 65 ο Αποστόλου, και έστω 15 η Βούλγαρη. Με τους υπόλοιπους τι γίνεται, Γιάννη;»
«Δεν είναι καθαρά τα πράγματα. Καμιά δεκαριά, ίσως και 15, θα ψήφιζαν τον Αλεξανδρίδη αν ήταν υποψήφιος. Για άλλους τόσους κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος, ίσως ούτε και οι ίδιοι. Θα αποφασίσουν την τελευταία στιγμή. Δεν τους υπολογίζω αυτούς. Μένουν καμιά δεκαπενταριά οι οποίοι θα ήθελαν τον Νικολούδη. Μερικοί μάλιστα τον πιέζουν να κατεβεί για να εγγράψει υποθήκες για το μέλλον. Α, μια μικρή ομάδα 4-5 επηρεάζει και ο Θεοφιλόπουλος.»
«Ο Γρηγοριάδης;» ρώτησε δήθεν αθώα ο Θεοδωρίδης.
«Ο Γρηγοριάδης διεμήνυσε ήδη παντού ότι δεν ενδιαφέρεται. Γι’ αυτό δεν τον υπολογίζω. Η γνώμη μου είναι ότι αν ήταν υποψήφιος θα ανέτρεπε όλες τις προβλέψεις. Νομίζω όμως ότι έχει άλλα σχέδια για το μέλλον. Και δεν θα πάρει μέρος αυτή τη φορά.»
Η συζήτηση πήγαινε καλύτερα απ’ όσο θα μπορούσε να φαντασθεί ο Θεόφιλου.
«Αν είσαι σίγουρος γι’ αυτά που λες, Γιάννη, έχουμε πρόβλημα. Είχα την εντύπωση ότι ο Αλέκος θα μπορούσε να πάρει τουλάχιστον την πρώτη θέση στον πρώτο γύρο, ώστε να διευκολυνθούμε στις συζητήσεις με τους υπόλοιπους από εκεί και πέρα. Αν όμως μείνει τόσο πίσω από τον Αποστόλου, δεν ξέρω…»
«Μπορεί να μείνει και περισσότερο. Οι 50 που σας είπα είναι η οροφή του. Δεν ξέρω αν θα τους κρατήσει όλους. Γι’ αυτό σας είπα ότι μπορεί να τεθεί εκτός μάχης, ίσως από τον πρώτο γύρο. Η λύση είναι να μην κατεβεί κανένας άλλος από τη δική μας πλευρά. Ούτε η Βούλγαρη. Και από εκεί και πέρα να το παλέψουμε. Αλλά γι’ αυτά εγώ δεν μπορώ να εγγυηθώ. Είναι δουλειά του Αντώνη.»
Ο Θεοδωρίδης είχε κερδίσει ήδη αυτό που ήθελε σ’ αυτή τη φάση: χρόνο. Αποφάσισε να εκμεταλλευτεί το δώρο που του έκανε ο Γιάννης.
«Νομίζω ότι θα ήταν λάθος να πάρουμε τώρα μία απόφαση. Θέλω να τα σκεφτώ όλα αυτά. Θα μιλήσω και με τους άλλους. Θα ξαναμιλήσω δηλαδή, γιατί εκτός από τη Βούλγαρη με τους υπόλοιπους λίγο-πολύ τα είπαμε. Ας το αναβάλουμε τουλάχιστον μέχρι αύριο. Να δούμε τι θα γίνει και στο νοσοκομείο.»
Ο Βαγγέλης έδειχνε απογοητευμένος.
«Κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Επιμένω ότι πρέπει να πάρουμε τώρα μια απόφαση. Δεν κρατιέται άλλο το πράγμα. Να προτείνουμε τον Καρά και μετά βλέπουμε. Θα μας πάρουν από κάτω οι εξελίξεις.»
«Βαγγέλη, κάνε λίγο υπομονή. Μέχρι αύριο. Προς το παρόν είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι θα αφήσουμε τον Αποστόλου να μαζέψει τις υπογραφές για την Κεντρική Επιτροπή και θα δούμε πώς θα καλέσουμε την Κοινοβουλευτική Ομάδα μια μέρα νωρίτερα. Μέχρι τότε θα έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας. Και όλα θα πάνε καλά.»
Σηκώθηκε και τους χαιρέτησε ανακουφισμένος. Τώρα είχε λίγο χρόνο στη διάθεσή του. Και δεν σκόπευε να τον αφήσει να πάει χαμένος.
[Συνεχίζεται]