Του Γ. Λακόπουλου
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η συγκρότηση της Ώρας των αποφάσεων οι διορατικοί παρατηρητές ένα ερώτημα είχαν: πόσο θα αντέξει. Τρεις πρώην υπουργοί που δε είχαν τίποτε κοινό μεταξύ τους . Υπήρχε μόνο η επιρροή της Άννας Διαμαντοπούλου στον Γιώργο Φλωρίδη- ο Ραγκούσης ήταν από άλλο ανέκδοτο.
Στις τέσσερις εκδηλώσεις που έκαναν η Διαμαντοπούλου έβαζε τον κόσμο, ο Ραγκούσης κάτι λίγους που είχε και Φλωρίδης δεν έβαζε τίποτε. Καθώς δεν προχώρησαν ποτέ σε κάτι περισσότερο, το αρχικό ερώτημα άρχισε να μετασχηματίζεται στην υποψία “ποιος θα την κάνει πρώτος”. Στην πραγματικότητα ποιος θα “πουλήσει” τους υπολοίπους, για να ακολουθήσει το δικό του δρόμο.
Παρότι οι υποψίες έπεφταν στην Άννα -που φαινόταν να λοξοκοιτάζει προς τον νεομητσοτακισμό-αυτός που την έφερε στους άλλους ήταν ο Ραγκούσης. Οι δυο είπαν “όχι” στην προβοκατόρικη πρόσκληση της Γεννηματά – τους κάλεσε χωριστά ως πρόσωπα και όχι ως φορέα- αλλά ο πρώην υπουργός του Γ. Παπανδρέου, αφού έπαιξε τη γάτα με το ποντίκι ως την τελευταία στιγμή, τους γύρισε την πλάτη. Αν η πολιτικη έχει μια παιδαγωγική πλευρά η επιλογή του συνιστά αρνητική παιδαγωγική.
Είναι γνωστό ότι η Διαμαντοπουλου δεν μπορεί ουτε να μυρίσει τη Φώφη, βασισμένη στην κοινή διαπίστωση ότι οι διάφορες μεταξύ τους είναι χαοτικές. Η ίδια υπήρξε επίτροπος, καλή υπουργός, είναι ακτιβίστρια στην Ευρώπη, ξέρει καλά τα κοινοτικά θέματα, κινείται με άνεση στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες γνωρίζει πολλούς στο κοινοτικο κέντρο και τη γνωρίζουν. Από τις λιγες περιπτώσεις πολιτικών που εξελίχθηκαν πολιτεύομενοι.
Η Φώφη στις κυβερνήσεις μετείχε ως διακοσμητική με μηδενικό έργο και είναι τυπική περίπτωση βαλκάνιας υστέρησης που πάει με διερμηνέα στις συνεδριάσεις των Ευρωσοσιαλιστων, απαγγέλει ένα κείμενο και αυτό είναι όλο. Αν κινείται κάποιος ως ΠΑΣΟΚ στον άξονα Βρυξέλλες Στρασβούργο είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης και όχι η πρόεδρος του κόμματος.
Στην Ώρα των αποφάσεων’ η Άννα μπήκε με αυτά τα προσόντα ως “μεγάλο όνομα” και πολιτικός με πληρότητα. Ωστόσο έχοντας επίγνωση της τοξικότητας με την οποία τη φορτίζει το “σημιτικό” παρελθόν της, αλλά και η “ξινιλα” που αποπνέει ενίοτε, μπήκε με το ένα πόδι. Διατήρησε το “Δίκτυο για τον εκσυγχρονισμό στην Ελλάδα και την Ευρώπη” και τις επαγγελματικές της δραστηριότητες, ενώ ποτέ δεν έπαψε να αιωρείται η όσμωση της με τον Κυριάκο Μητσοτάκη παρότι η ενδεχόμενη πρόσκλησή της θα ήταν αίτια γενικευμένου πολέμου στη ΝΔ.
Ο Ραγκούσης από τη άλλη είναι πολιτικός μιας τριετίας- όσο κράτησε η παρουσία του στο προσκήνιο από τη στιγμή που τον ανακάλυψε ο Γ. Παπανδρέου στην Πάρο και το έκανε πορτ-παρόλ, γραμματέα της ΚΕ του κόμματος και υπουργό. Το μειονέκτημα της σχέσης με τον Παπανδρέου αποδείχθηκε πλεονέκτημα λόγω του θετικού υπουργικού απολογισμού του και η έλλειψη ευρωπαϊκής κυκλοφορίας καλύφθηκε με την καλή σκηνική παρουσία του.
Η ηλικία του και η απουσία φθοράς το προφίλ του του έδιναν προβάδισμα μεταξύ των τριών, αν αποφάσιζαν να συγκροτηθούν σε πολιτικό φορέα. Δεν το έκαναν ποτέ και μάλλον δεν μπορούσαν να το κάνουν. Δεν είχαν κοινή πολιτική κουλτούρα και κοινούς στόχους. Ο καθένας μπήκε για τους δικούς τους λόγους σ’ αυτή τη υπόθεση και η έλλειψη εμπιστοσύνης ήταν οφθαλμοφανής μεταξύ τους.
Η Άννα είχε το ιμπέριουμ της διαδρομής της στις ανώτερες σφαίρες της πολιτικής, που την καθιστούσαν κάποτε και υποψήφια για υποψήφια πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Ο Ραγκούσης είχε την ορμή του χαρακτήρα του και την κυβερνητική του αποτελεσματικότητα, αλλά είναι δύσκολος στις συνεργασίες του. Και ο Φλωρίδης ήθελε απλώς να ξαναβγεί στο προσκήνιο μετά το φιάσκο της τοποθέτησής του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας από τον Βενιζέλο.
Σταδιακά το σχήμα εξελίχθηκε σε Ώρα μη Αποφάσεων και άρχισε να πνέει τα λοίσθια. Αν είχαν ιδρύσει κόμμα εγκαίρως θα είχαν ελπίδες να εισπράξουν το αδιέξοδο που προκαλεί σε πολλούς η Φώφη και διεκδικήσουν βάσιμα θέση στην επόμενη Βουλή.
Δεν έκαναν τίποτε περισσότερα από κάποιες ανούσιες ομιλίες σε συγκεντρώσεις των φίλων τους και κάποιες βραδινές “συσκέψεις” μέσω Skype . Σαν να περίμενε ο καθένας μόνος του ότι κάποιος άλλος θα τον φωνάζει για να πάρει ρόλο.
Η διόλου …διαυγής αυτονόμηση του υπουργού της “Διάγειας” οδηγεί σε άδοξο τέλος την “Ώρα αποφάσεων” . Αλλά και τον ίδιο, που κατάφερε να καταστεί αποσυνάγωγος σε μια τόσο μικρή ομάδα με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να γίνει δεκτός ως απολωλός πρόβατο και άσωτος υιός σε μια μεγάλη.
Προφανώς έχει το σύνδρομο Βενιζέλου: δεν ξέρει το ΠΑΣΟΚ και αυτό τον οδηγεί μοιραία σε λάθη αυτοεπιβεβαίωσή σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο και σε λάθος κοινό. Κρίμα γιατί η παρουσία του στο δημόσιο χώρο θα ήταν χρήσιμη.
Οι άλλοι δυο σεβάστηκαν την κοινότητα και την υποχρέωση συναπόφασης μεταξύ τους, αλλά είναι προφανές ότι το σχήμα κατέρρευσε. Η Διαμαντοπούλου θα επιστρέψει στις πλούσιες δραστηριότητες της και θα περιμένει το ενδεχόμενο κάποια κυβέρνηση να επενδύσει στο φορτίο που απέκτησε, όπως λέει η ίδια. Ο Φλωρίδης δεν έχει αυτή την πολυτέλεια και απλώς θα μείνει εκεί που ήταν.
Σε κάθε περίπτωση το εγχείρημα της Ώρας Αποφάσεων εξελίχθηκε σε κακό παράδειγμα πολιτικής.
