Του Γ. Λακόπουλου
Κάθε συζήτηση για τον Αλέκο Παπαδόπουλο αρχίζει από δυο συγκεκριμένα σημεία.Πρώτο. Αν μόλις η χώρα εισήλθε στο μνημονιακό της κύκλο είχε κατεβεί στον πολιτικό στίβο επικεφαλής κόμματος, θα ήταν στη Βουλή- ως συνιστώσα της συνέπειας: Όσα επιβάλλει το Μνημόνιο καταναγκαστικά, υπήρξαν κατά καιρούς προτάσεις του.
Σε μια περίπτωση μάλιστα – ήταν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ- προτείνοντας το αυτονόητο “καμία σύνταξη κάτω από τα εξήντα” βρέθηκε ανυπεράσπιστος απέναντι στις επιπλήξεις του …Πετσάλνικου που εκπροσωπούσε εγκύρως τον Γ. Παπανδρέου.
Σε κάθε περίπτωση το βεληνεκές της δημόσιας παρουσίας του ήταν επαρκές για να του εξασφαλίσει ηγετική επιστροφή στο Κοινοβούλιο από το οποίο απήλθε οικειοθελώς και απηυδισμένος. Ότι δεν το έκανε τότε, μπορεί να μην ήταν και η πιο σοφή επιλογή του.
Δεύτερο. Αν το μήλον της έριδος ήταν πολιτικός, θα ήταν ο Αλέκος. Δεν υπάρχει κόμμα -από το ΠΑΣΟΚ και τις συνιστώσες του μέχρι το Ποτάμι και τη … ΝΔ – που να μην τον θέλει στις γραμμές του. Σε μια περίοδο που όλοι αγωνιούν για το μέλλον τους, μπορούσε να κινείται στην πολιτική σκηνή σαν τους Κολοκοτρωναίους: καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε. Να έχει στο τσεπάκι την είσοδο στα παλιά Ανάκτορα από όποια πόρτα επιλέξει.
Ενώ όλοι σπεύδουν να τον συναντήσουν οι απεσταλμένοι τους γυρίζουν με άδεια χέρια. Του ξινίζουν τα σημερινά σχήματα; Μπορεί κι αυτό. Πάντως δεν τον καλύπτουν- ενώ είναι βέβαιο ότι και οι απόψεις του δεν τους ενθουσιάζουν, καθώς δεν είναι ψηφοθηρικές, αλλά θέλουν το όνομά του.
Έτσι είναι ο πρώτος πολιτικός που στα 68 μπορεί να κρεμάει με άνεση -ή με αρχοντιά, όπως λέει-την κάπα στο περιστύλιο, αλλά δεν το επιλέγει. Προβάλλει ότι είναι απόστρατος και εξηγεί ότι όσοι μετείχαν στις κυβερνήσεις του παρελθόντος ό,τι ήταν να κάνουν το έκαναν. Έχουν αντικειμενική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, βρίσκονται πλέον υπό την κρίση της Ιστορίας και είναι καιρός να απέλθουν και να αφήσουν το πεδίο στους νεότερους. Χωρίς τον πατερναλισμό, τα βάρη και την κατάθλιψη της παρουσίας τους που ερεθίζει το εκλογικό σώμα.
Από αυτή την άποψη ενώ του προσφέρεται η ευκαιρία μιας ύστερης καριέρας στο πολιτικό σύστημα που τον ανέδειξε προτιμάει το ρόλο του βετεράνου- ή “δημογέροντα” -του δημοσίου βίου. Ο Αλέκος δεν επιδιώκει να γίνει “King”, αλλά “King -maker”.
Πριν από τρία χρόνια έκανε μια προσπάθεια να υλοποιήσει αυτό που λέει: μπροστά οι νέοι, πίσω οι παλιοί. Παρότι κατά καιρούς η υγεία του τον προειδοποιεί “Αλέκο, κάτσε φρόνιμα” πήρε σβάρνα τη χώρα για να στήσει το πρώτο κόμμα που θα βασίζεται στην κρυμμένη ατομική αξία των μετόχων του. Να ανοίξει δρόμο στους αφανείς που αξίζουν.
Για τον ίδιο η κοπιώδης προσπάθεια του ήταν ωδή στην ανανέωση. Αλλά υπήρξε ατυχής και ατελής για έναν λόγο: έδινε την εντύπωση ότι μιλάει για ένα νέο κόμμα του τύπου “μαζευτείτε να δοξαστούμε”. Ότι θα το καθοδηγούσε ο ίδιος από το παρασκήνιο.
Ακόμη και προσωπικοί του φίλοι εναντιωθήκαν σ’ αυτή την ιδέα, προτρέποντας τον να βγει μπροστά και να κριθεί ο ίδιος, αντί παρακινεί άλλους να τεθούν υπό τις συμβουλές του.
Εκείνος ο κόπος πήγε χαμένος- και ο ίδιος βγήκε μάλλον ζημιωμένος. Περιπλανήθηκε και παραπλάνησε- μια ιδιότυπη πλευρά του χαρακτήρα του. Πρωτίστως έχασε χρόνο. Αλλά ο Παπαδόπουλος είναι “επίμονος κηπουρός”- κανένας παραλληλισμός με τους κηπουρούς του Παπανδρέου. Άμα του καρφωθεί η ιδέα δεν του φεύγει- είναι πρόσωπο με ισχυρή βούληση.Τώρα επιστρέφει με την ίδια ιδέα, την ίδια επιδίωξη, σε άλλη συσκευασία, πιο στέρεη και διαφανή. Με δηλωμένη απόφαση να βάλει πλάτη στην ανάδειξη νέων δυνάμεων. Χωρίς να μπαίνει ο ίδιος στα πόδια τους από την ώρα που το σχήμα -που είναι ήδη γνωστό με την επωνυμία “Δημοκρατική Ευθύνη” -θα καθελκυστεί.
Ότι η παρουσία του εξοβέλισε τον φιλόδοξο πρώην βουλευτή του Θεοδωράκη που το λανσάριζε ως “το κόμμα του”, ήταν η πρώτη ένδειξη ότι ο κυρ-Αλέκος αυτή τη φορά δεν παίζει. Σχεδόν αθόρυβα έκανε σκάουτινγκ ανά την Ελλάδα και η “Δημοκρατική Ευθύνη” είναι σε θέση να οργανώσει ιδρυτικό συνέδριο και να συνεχίσει ως συγκροτημένο κόμμα με όργανα και πολιτικές θέσεις.
Σ’ αυτό ο πρώην υπουργός Οικονομικών κρατάει την ικανοποίηση ότι το πείσμα του να μην παρασυρθεί από τις σειρήνες των παλιών κομμάτων, αλλά να στρατευθεί στο υπερβατικό, του βγαίνει. Ο ίδιος μιλάει με ενθουσιασμό για τους ανθρώπους που “ανακάλυψε” και ελπίζει να εκπλήξουν τους πολίτες όσο και τον ίδιο.
Στην πολιτική για ό,τι κάνεις και ό,τι λες στο τέλος το λόγο παίρνει πάντα ο ξενοδόχος -της κάλπης -και κάνει τον λογαριασμό με βάση τους δικούς τους κώδικες. Η ΔΕ προσπαθεί να ανοίξει παρτίδες μ’ αυτόν τον κύριο με τρόπο που διαφέρει από όσους άλλους προσπαθούν αυτή την εποχή να συγκροτήσουν σχηματισμούς και κόμματα.
Πρώτα με ένα δοκιμασμένο πλαίσιο θέσεων και τολμηρών προτάσεων. Δοκιμασμένο γιατί βασίζεται στην αναγνώριση που είχαν μέχρι τώρα όσα ο Παπαδόπουλος κατέθεσε σε δυο βιβλία του και στην πλούσια αρθρογραφία του για την πραγματική κατάσταση της χώρας -και της κοινωνίας- το “δέον γενέσθαι”, την “αναθέσμιση”. Από τα “Βήματα του Έστερναχ” και το “Πολεμώντας τον επόμενο πόλεμο” θα αναδειχθεί η 3η Σεπτέμβρη της Δημοκρατικής Ευθύνης.
Υστέρα, πρωτοπόρο και διαφορετικό, καθώς στην εποχή της μαύρης απελπισίας επιχειρεί να δράσει συνδέοντας την επεξεργασμένη πολιτική με το χιούμορ: το συνέδριο θα γίνει την Πρωταπριλιά! Κάποια “σποτάκια” που το αναγγέλλουν, θυμίζουν πιτσιρικαρία που πειραματίζεται με τα νέα εκφραστικά μέσα και τα “σόσιαλ μίντια”.
Συμβολικά ο Αλέκος πάει κόντρα στην ημέρα του κατά συνθήκην -και χαριτωμένου -ψεύδους και ό,τι σημαίνει ως τώρα για το δημόσιο βίο. Εξελίσσεται σε κάτι ανάμεσα σε τελευταίο “ιππότη” της αποκάλυψης -της συλλογικής πορείας- και τελευταίο θυμόσοφο της πολιτικής.Διορθώνοντας σε βάθος την παρουσία του σ’ αυτό το σχήμα -που βγαίνει όπως ο Διόνυσος από την μηρό του Δία -ο Αλέκος πάει κόντρα στο ρεύμα του λαϊκισμού με τον οποίο η σχέση του είναι σαν τον Αη- Γιώργη με το φίδι. Είναι ένα πείραμα εμπράγματης ανανέωσης χωρίς να συνήθη προσχήματα των κομμάτων.
Έτσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα αυτό που τελικά μπορεί να πει κανείς για τον Αλέκο Παπαδόπουλο είναι ότι διαλέγει το ρόλο που έλεγε ο Τσόρτσιλ: “Δεν είμαι λιοντάρι, αλλά σε εμένα έλαχε να βρυχηθώ”.
