Αλέξης Τσίπρας ανάμεσα σε Κ. Καραμανλή και Κ. Σημίτη!

Του  Αντώνη Παπαγιαννίδη


απα  Παραξένεψε η αναφορά – στην Βουλή, στην αποκατάσταση της “‘Ωρας του Πρωθυπουργού”: ενδιαφέρον κι αυτό – του Αλέξη Τσίπρα στο πώς η πολιτική βούληση χρειάζεται πλέον να πάρει το πάνω χέρι σε σχέση με τις τεχνικές διαπραγματεύσεις (ουδέν το κακόν, έως εδώ!) στην τωρινή φάση των επαφών με τους “εταίρους” (πάντα εντός εισαγωγικών).

Και, για να την στηρίξει αυτην την κοινοτοπία των Ελληνικών πραγμάτων – προηγήθηκε σ’ αυτό ο Βαγγέλης Βενιζέλος, προηγήθηκε και η Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου/Κουβέλη, ύστερα Σαμαρά/Βενιζέλου, κάθε φορά που “κολλούσαν” οι διαπραγματεύσεις με την αλήστου μνήμης Τρόικα… – παρέπεμψε στο πώς με βάση την πολιτική βούληση Παρισίων/Βόννης (τότε) δηλαδή Ζισκάρ/Σμίτ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπέρασε το αδιέξοδο των τεχνοκρατικών συζητήσεων και το (πολιτικότατο!) “Όχι” της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προκειμένου να πετύχει το 1979-81 την πρόωρη ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ.

Αλλά και, αργότερα, την πολιτική αποδοχή της Ελλάδας – τεχνικά ανέτοιμης/ακατάλληλης: το είδαμε! – στην Ευρωζώνη επι Κώστα Σημίτη.
Τι θέλησε, βαθύτερα, να πει ο ποιητής; Πέρα από το αυτονόητο: την έκκληση δηλαδή προς την “Ευρώπη” (πάλιν εντός εισαγωγικών, εδώ), η οποία σήμερα ισοδυναμεί με την ειδική σχέση με το Βερολίνο/την Καγκελάριο Μέρκελ (πάλιν εδώ προηγήθηκε, βέβαια και ο ΓΑΠ οποίος πήρε και το Βραβείο Καρλομάγνου, και ο Αντώνης Σαμαράς που συγκίνησε και συνεκινήθη λίαν απο τον εξώστη της Καγκελαρίας), να σκεφθεί πολιτικά για μας.
Εχουμε δυο ερμηνείες: η πρώτη είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, βλέποντας τον εαυτό του να εγκαθίσταται στο κέντρο ενός πολιτικού σκηνικού το οποίο έχει πολύ, μα πολύ κενό γύρω του, βαρέθηκε κατά κάποιον τρόπο την θαυμαστική αγκαλιά των πάντα πρόθυμων μήντια, που σταθερά τον παρομοιάζουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και θέλησε να παραπέμψει στους “άλλους” της Μεταπολίτευσης. (Ο ύστερος Κώστας Καραμανλής ας μη πολυπλησιάζεται: που ξέρεις τι θα λέει αύριο ο κόσμος;).
Υπάρχει όμως και η άλλη ερμηνεία. Πιο ουσιαστική, αυτή! Οτι δηλαδή ο Τσίπρας, έχοντας κάνει την μεγάλη αναζήτηση του “πού το πάει, πού μπορεί να το πάει”, ή πάντως προς τα που θα ήθελα να το περπατήσει, έχοντας και την διαβόητη “πολιτική στήριξη” από Μέρκελ και Ευρωπαϊκές ηγεσίες, έρχεται τώρα και τοποθετεί τον εαυτό του – και την περίοδο όπου βρίσκεται με τις ευθύνες στα χέρια – στην συνέχεια των ρεαλιστικών ηγεσιών.

Γιατί αυτοί είναι οι Καραμανλής/Σημίτης. Ή, αν το θέλετε αλλιώς, στην συνέχεια των “Ευρωστραφών” ηγετών.
Ενδιαφέρον, όπως και νάναι. Αν και, “προς γαρ το τελευταίον εκβάν, παν των πριν υπαρξόντων κρίνεται”.