Του Γ. Λακόπουλου
Η συμβατική απεικόνιση του πολιτικού φάσματος τοποθετεί τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του στην Αριστερά. Το δηλώνει άλλωστε και ο ίδιος. Είναι όμως; Ας δούμε αν ανταποκρίνεται στα βασικά κριτήρια ουσιαστικής κατάταξης σ’ αυτόν το χώρο. Αν μιλάμε βέβαια για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά μιας χώρας μέλους της Ευρωζώνης και όχι για κάτι άλλο, παλιό και ξεπερασμένο.
Πρώτον. Αριστερά δεν είναι να συγκυβερνάς με τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ. Ακόμη και η αισθητική των εναγκαλισμών στην Πλατεία Κλαυθμώνος υπερβαίνει τους κώδικες της Αριστεράς. Το παλιό δημητροφικό δόγμα “θα συμμαχήσω ακόμη και με το διάβολο”, όπου ίσχυσε, έφερε συμφορές στην Αριστερά και πάντως δεν μπορεί να ισχύει στις μέρες μας. Ειδικά όταν δεν πρόκειται για το διάβολο, αλλά για κάτι χειρότερο.
Δεύτερο. Αριστερά είναι να αποδέχεσαι τις γεωπολιτικές συντεταγμένες της χώρας -κάτι που δεν έκανε πάντα το ΚΚΕ στο παρελθόν- και να μην συμπεριλαμβάνεις στις κυβερνήσεις σου πρόσωπα που τις αμφισβητούν και θέλουν τις αλλάξουν. Όπως δεν το έκρυβαν συγκεκριμένοι υπουργοί στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα, που θεωρούσαν ότι η χώρα μπορεί να εγκαταλείψει την Ευρώπη και να προσανατολιστεί .. στο κενό.
Τρίτο. Αριστερά είναι να επιδιώκεις την κίνηση της κοινωνίας μπροστά, την αλλαγή, την ανατροπή και την μεταρρύθμιση, ως μέθοδο προσαρμογής 
στη ζωή που τρέχει. Να να μην προσφεύγεις σε οπισθοδρομικές θεωρίες, σαν αυτές που διακινούνται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και στο συνέδριο του ακούστηκαν. Ο Μαρξ προσπαθούσε να διακρίνει την κοινωνία του μέλλοντος- σωστά ή λάθος είναι άλλη υπόθεση- όχι να επιστρέψει η κοινωνία στον Μεσαίωνα.
Τέταρτο. Αριστερά΄είναι να προωθείς τον πολιτισμό και την παιδεία αποτελεσματικά και με σύγχρονες αντιλήψεις, ως βάση διαπαιδαγώγησης και εφαλτήριο αναβάθμισης της κοινωνίας. Συνεπώς να μην αναθέτεις τη διαχείριση αυτών των τομέων σε εμφανώς ακατάλληλα πρόσωπα, τη στιγμή που υπάρχουν προσωπικότητες γι’ αυτούς του τομείς στον προοδευτικό χώρο. Η Αριστερά είναι από τη φύση της ο χώρος των εγγραμμάτων και των καλλιεργημένων, όχι των αστοιχείωτων και των παλαβών.
Πέμπτο. Αριστερά είναι να αναβαθμίζεις την ποιότητα του πολιτικού λόγου σου διαρκώς. Να επιβάλεις τον πολιτισμό και την αισθητική στην πολιτική αντιπαράθεση και να απευθύνεσαι τα ανωτέρα αισθήματα των πολιτών. Άρα να μην συμπεριλαμβάνεις στις κυβερνήσεις πρόσωπα που χρησιμοποιούν εκφράσεις καταγωγίων. Η ευπρεπής δημόσιας παρουσία του ιδίου του Τσίπρα δεν επαρκεί. Πρέπει να ισχύει και για τον τελευταίο υπουργό και υφυπουργό του.
Έκτο. Αριστερά είναι να επιδιώκεις την διαρκή εξυγίανση του πολικού συστήματος να μην παρεμποδίζεις τη λειτουργία των θεσμών που αποτελούν αντίβαρα στην εκτελεστική εξουσία. Να μη τους λοιδορείς. Να έχεις ως πρώτη προτεραιότητα την έντιμη αντιπροσώπευση των πολιτών και μέτωπο 
στη διαπλοκή -ως κατάσταση νόθευσης του πολιτεύματος και απώλειας δημόσιων πόρων. Να μην την αντιμετωπίζεις επιλεκτικά να βάζεις στη θέση της τους δικούς σου διαπλεκόμενους.
Έβδομο. Αριστερά είναι να είχε αποτελεσματικός και διαφανής στην διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων. Να μην υπάρχουν προνόμια και εκλεκτικές συγγένειες και να λογοδοτείς για τις δραστηριότητες της κυβέρνησης στη Βουλή και τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας. Να αντιλαμβάνεται την έννοια του κόμματος ως ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού και ταυτόχρονα κύτταρο της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και όχι ως “φράξια” και ομάδα κατάληψης του κράτους.
Αν υπάρχει ένας τρόπος να μετρήσει κανείς σε πόσα από αυτά είναι μέσα η πρακτική του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του, θα προκύψει εμφανώς ποια σχέση έχουν με την Αριστερά. Αυτή την Αριστερά: της κοινοτικής Ευρώπης, της δημιουργίας, του αποτελέσματος και της διαφάνειας. Οι άλλες δεν μας ενδιαφέρουν. Βρίσκονται ήδη στο νεκροταφείο της Ιστορίας.
