Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Τσίπρας ότι είναι να κάνει, πρέπει να το κάνει ως τις επόμενες εκλογές – δηλαδή μέσα σε μερικές εβδομάδες. Α, και να το κάνει με αποφάσεις που θα πάρει μόνος του. Έτσι είναι η ηγεσία…
ς μου επιτραπεί μετεκλογικά ως εισαγωγή, μια προσωπική αναφορά σε όσα έγραφα επιμόνως, λίγο πριν τις εκλογές: αυτός που κρίνεται πρωτίστως δεν είναι ο Μητσοτάκη, αλλά ο Τσίπρας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εμφανίσει νέα κυβερνώσα ομάδα θα ηττηθεί -και όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Οποιος απομείνει ας ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια».
Εκεί βρισκόμαστε τώρα. Στα μοιρολόγια…Το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας έχασε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά όχι και τόσο. Ο στόχος που περιέγραφε γλαφυρά τότε ο Βαγγέλης Βενιζέλος « να ηττηθεί στρατηγικά», απέτυχε. «Είμαστε ακόμη ζωντανοί – στη σκηνή» τραγουδούσαν οι Συριζαίοι.
Αλλά ξέχασαν να κάνουν αυτό από το οποίο ξεκινούν, την επομένη μιας ήττας, τα σοβαρά κόμματα: αυτοκριτική. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: η τετραετής ακινησία του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν άλλαξε τίποτε στη φυσιογνωμία του κόμματος και κυρίως δεν εμφανίσθηκαν στη μαρκίζα νέα ονόματα. Χωρίς νέα πρόσωπα, νέα στελέχη και πρωτίστως νέα εν δυνάμει κυβερνητική ομάδα, πήγε στις εκλογές πατώντας στα σπασμένα γυαλιά του..
Αντί για ανανέωση και μετασχηματισμό, οι «παλιοί» – ο σκληρός πυρήνας του 3% και κάτι πρώην Πασόκοι του Άκη και του Σημίτη κυρίως – διαμόρφωσαν Βαβυλωνιακή κατάσταση, με συσπειρώσεις σε αντιμαχόμενες φράξεις.
Άλλοι προσπαθούσαν, ως «προεδρικοί», να ποτιστούν από τη βρύση του πολιτικού βεληνεκές του Τσίπρα και άλλοι ως «αριστεροί» να τον υπονομεύσουν. «Να χάσει άλλη μια φορά και να φύγει» , έλεγε παράγων στον οποίο ο ίδιος είχε απονείμει κάθε είδους αξίωμα: στο κόμμα, στο κράτος και στη Βουλή.
Ως αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ περνούσε τον καιρό του με ασχολίες που δεν είχαν σχέση με την πολιτική και με τη χώρα.
Αναλύσεις αν το 2015 ήταν «πρώτη φορά αριστερά», οπότε αυτό που πρέπει να επιδιώξει είναι η «δεύτερη». Αν επιστρέφοντας θα «τιμωρήσουν» τον Μητσοτάκη και θα κάνουν ντου στους «αρμούς» του κράτους. Και αν ο Πολάκης μπορεί να εκφράζεται όπως του καπνίσει – με θετική γνωμάτευση επί του θέματος.
Δίπλα τους πέρασαν, κινηματογραφικά, συναρπαστικά γεγονότα: ανατροπές στην Ευρώπη, ένας πόλεμος που συνεχίζεται, ένα σχέδιο ατιμωρησίας για τη «Novartis» – που βγήκε τόσο εύκολα ώστε κόλλησε αναδρομικά και η «Siemens»- άγνωστος αριθμός «επισυνδέσεων» από την ΕΥΠ , πλιάτσικο στον δημόσιο πλούτο και εξαγορές συνειδήσεων πίσω από τα μέτρα για τον COVID, η πιο βίαιη αναδιανομή εισοδήματος, αλλεπάλληλες θεσμικές εκτροπές, η ανάδειξη μια «βολικής» προέδρου της Δημοκρατίας , η αποκαραμανλοποίηση της ΝΔ και πρωτίστως δραματικές αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων, από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ανάθεμα και αν πήραν είδηση τι συμβαίνει εκει έξω και γιατί, με 32-36% στις εκλογές, δεν υπάρχουν, ως κόμμα στην Αυτοδιοίκηση, στον Συνδικαλισμό, στις κοινωνικές οργανώσεις και γενικά ως συντεταγμένη πολιτική δύναμη στον μαζικό χώρο εν γένει..
Ως αντιπολίτευση δεν έκαναν καμία δραστική παρέμβαση απέναντι σε μια κυβερνηση – κάποιος άλλος ας μη λέμε ονόματα τώρα- θα την είχε ρίξει νωρίς. Δεν ηγήθηκαν κανενός κινήματος – ούτε καν στο χώρο των νομικών ριζοσπαστισμών και δεν ταυτίστηκαν με κανέναν εθνικό στόχο.Απλώς σχολίαζαν, αμυντικά, την επικαιρότητα και φρόντιζαν μην παρεισφρήσουν τίποτε καινούργιοι στις κομματικές οργανώσει τους και τις ζωντανέψουν – σε βάρος της «αριστεροσύνης». «Και βέβαια θα κάνουμε facecontrol», έλεγε ο Φίλης, εσωκομματικός συνοδοιπόρος -κατά του Τσίπρα- του αποφοίτου των καλυτέρων σχολείων της Αγγλίας.
Αλλά ο καιρός περνούσε και όταν άρχισαν να μυρίζουν εκλογές, ήταν εντελώς απροετοίμαστοι. Με την γνωστή τους άνεση ανέθεσαν σε έναν άσχετο με την οικονομία δικηγόρο – αλλά σκληρό παράγοντα του στενού κομματικού μηχανισμό – να συντάξει… πρόγραμμα.
Στη συνέχεια καλούπωσαν τα ψηφοδέλτια στα μέτρα της κεντρικής γραφειοκρατίας , για να μην έχει ανταγωνιστές για τη Βουλή σε κάθε περιφέρεια- άρα αποκλείοντας νέες σοβαρές υποψηφιότητες. Και όταν δεν πλακώνονταν στα κανάλια με τους ακροδεξιούς της ΝΔ, έκαναν πρόβες ως «τιμωροί», που θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους με την επιστροφή τους. Για την οποία μάλλον του διέφευγε ότι χρειάζονται ψήφους.
Την ημέρα που προκηρύχθηκαν οι εκλογές ο Τσίπρας είπε μόνο «θα τους επιστρέψουμε το λογαριασμό»- αντί να αναδείξει το όραμά του για τη χώρα και όσα συνεπάγεται.
Οι υπόλοιποι ασχολούνταν με τις «Δήμητρες» του Βαρουφάκη, τα «τοπικά νομίσματα» των φίλων του Τσακαλώτου, το σπίτι του Ραγκούση και την αναβίωση της θρυλικής αναμέτρησης Καρέζη- Βουγιουκλάκη, στον Δυτικό Τομέα. Κι ύστερα πλάκωσε και ο Κατρούγκαλος και τους νοικοκύρεψε.Η κεντρική ιδέα της προεκλογικής καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ – μέχρι και τη δήλωση του επικεφαλής του την ημέρα των εκλογών – δεν ήταν πού θα πάνε τη χώρα, πώς θα κυβερνήσουν και με ποιους. Αλλά «πώς θα τιμωρήσει τον Μητσοτάκη ο λαός» στις κάλπες γιατί μετά θα αναλάμβανε ο Πολάκης. Που μάλλον δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση της ευθύνης του για το εκλογικό κάζο.
Από το 2019 ο Αλέξης Τσίπρας αντί να κόβει Γόρδιους δεσμούς με την εξουσιοδότηση του 32%, απλώς έκανε συμφωνίες με τις φράξιες, για να εξασφαλίσει ομαλό ενδοκομματικό βίο. Κι ύστερα ήλθε η 21η Μαΐου…
Το βασικό ερώτημα από την επομένη – που δεν πρόκειται να απαντήσει κανένα «συλλογικό όργανο» από αυτά που – δεν – θα «αποτιμήσουν» το συλλογικό χάλι του ΣΥΡΙΖΑ – είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: σε ποια στιγμή του παρελθόντος τους, τους επαναφέρει το εκλογικό αποτέλεσμα ως… μηχανή του χρόνου;
Κοντολογίς, υφίσταται ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας και μπορεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του; Ή όνειρο ήταν και πάει και να ζήσουμε να τους θυμόμαστε;
Αυτή τη στιγμή το κόμμα που κυβέρνησε – με λάθη, αλλά έντιμα και με απτά αποτελέσματα – μεταξύ 2015 και 2019 και φιλοδοξούσε να ξανακυβερνήσει το 2023 – «έτσι χωρίς πρόγραμμα», που θα έλεγε η μακαρίτισσα Μαρία Ρεζάν και χωρίς κατάλληλο προσωπικό διακυβέρνησης, περιγράφεται ως εξής:
Από τη μια έχει ένα τρομακτικό αποτέλεσμα σε βάρος του με «νταμπλ- σκορ» από τον βασικό αντίπαλό του και επιπλέον ένα σωρό επιβάτες, το εισιτήριο τωνοποίων είχε λήξει από καιρό και πρέπει να κατέβουν πριν την επόμενη στάση.
Από την άλλη έχει στην ηγεσία τον Τσίπρα, που έχασε ένα μεγάλο μέρος από το λούστρου του με το 20%, αλλά παραμένει πολιτικός με επάρκεια και «γκελ» στην κοινωνία. Τι θα επακολουθήσει;
Θα εξαρτηθεί από την απάντηση που θα δώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: βρίσκεται απλώς ξανά με το 19% του Μαΐου του 2012 στα χέρια του και μπορεί «ξανά προς τη δόξα να τραβήξει»; Ή το επόμενο αποτέλεσμα θα επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ, ως «Αριστερά», στο ηρωικό 3%, που πότε το είχε και πότε όχι;
Στην πολιτική δεν υπάρχουν βεβαιότητες και προεξοφλήσεις. Αλλά δεν μπορείς να κερδίσεις την τρίτη φορά, με όσους είχες δίπλα σου, τις δυο προηγούμενες που έχασες…
Τις εξελίξεις κινεί η βούληση των πρωταγωνιστών- και τις κινεί επ΄ωφελεία τους μόνο αν ξέρουν σε ποια κατεύθυνση πρέπει να στραφούν.
Ο Αλέξης Τσίπρας ως υπόλογος απέναντι στους πολίτες που τον έχουν εμπιστευτεί την τελευταία δεκαετία, έχει κάποια όπλα στη φαρέτρα του – ενώ και το 40% του Μητσοτάκη έχει ένα σωρό στόχους για κάποιον που πυροβολεί και δεν παίζει βελάκια.
Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν διαθέτει πολύ χρόνο. Ό,τι είναι να κάνει, πρέπει να το κάνει ως τις επόμενες εκλογές – δηλαδή μέσα σε μερικές εβδομάδες. Α, και να το κάνει με αποφάσεις που θα πάρει μόνος του. Έτσι είναι η ηγεσία …
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
