Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στις σημερινές συνθήκες ο Τσίπρας από αυτό θα κριθεί: Θα επιβάλει «μετεξέλιξη προς τα πάνω», με άνοιγμα σε ολόκληρη την Παράταξη ή θα επιτρέψει «συσπείρωση προς τα κάτω», που θα κλείσει το κόμμα του σαν στρείδι.
Παλαιότερα οι συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής των κομμάτων, απλώς επικύρωναν όσα είχαν προσυμφωνηθεί.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι η επικείμενη -εξ αναβολής- συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπόκειται σ’ αυτόν τον κανόνα.
Ίσως γιατί στο «ανώτατο καθοδηγητικό όργανο» ανάμεσα σε δυο συνέδρια, δεν βρίσκεται ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» – με τα 110.000 νέα μέλη, που δεν ψήφισαν για την ανάδειξή του.
Ωστόσο επειδή αυτά τα μέλη πλειοψηφούν πλέον στην κομματική οργάνωση, πρέπει οι αποφάσεις της ΚΕ να τους εκπροσωπούν.
Αυτό δεν μπορεί να συμβεί με απόψεις που ζητούν να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις εκλογές ως «Αριστερά» -που απλώς κάνει κάποιες συμμαχίες- υποσχόμενος και να κυβερνήσει ως «Αριστερά».
Επειδή τα νέα μέλη και η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αισθάνονται «Αριστερά», αυτή η θέση είναι μειοψηφική.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο εκπρόσωπος και της Αριστεράς. Αλλά από το 2015 είναι πρωτίστως ο εκφραστής της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης.
Ως, εκ νέου, εν δυνάμει Πρωθυπουργός, υπολογίζει στο ΠΑΣΟΚογενές τμήμα του εκλογικού σώματος.
Αυτό διαμορφώνεται -εξελισσόμενο φυσικά- ως πολιτικός χώρος, στο πλαίσιο που άφησε ο Ανδρέας Παπανδρέου -και εκπροσώπησε ο Κ. Σημίτης, – πριν τον καταπιεί η διαπλοκή.
Αυτόν τον χώρο δεν μπορεί να καλύψει το σημερινό ΠΑΣΟΚ με τον Ανδρουλάκη – που αδυνατεί να περιγράψει το στίγμα του και καταφεύγει στον όρο «σοσιαλδημοκρατία».
Στην Ελλάδα η σοσιαλδημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ – ως ισχυρό πολιτικό ρεύμα. Ήταν ενταγμένη στη στρατηγική της Κεντροαριστεράς, που ως κυβερνώσα δύναμη είχε και άλλες παράμερους.
Από την πλευρά της η -παραδοσιακή- Αριστερά, στον μισό σχεδόν αιώνα της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, έμεινε μακριά από κάθε προοπτική πλειοψηφίας.
Ο Τσίπρας -μετά τους ιστορικούς ηγέτες της μεταπολεμικής Κεντροαριστεράς και κυρίως μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου- καλύπτει αυτόν τον χώρο.
Αλλά ως επικεφαλής της Δημοκρατικής παράταξης – ήτοι του αθροίσματος που διαμορφώνει η σύγκλιση Αριστεράς – Κεντροαριστεράς.
Η ιστορικότητα της επικείμενης συνεδρίασης, σε ό,τι τον αφορά ως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται στην ανάγκη να φέρει στην Κεντρική Επιτροπή που θα βρίσκεται ενώπιον του-, ως επιλογή του «παλαιού» ΣΥΡΙΖΑ – και τον αέρα από κεντροαριστερή βάση του κόμματος.
Αυτή ενίσχυσε πανηγυρικά την παρουσία του στην ηγεσία και μπορεί να του εξασφαλίσει νέα εκλογική νίκη.
Ενδεχομένως δεν το αντιλαμβάνονται – ή δεν το ενστερνίζονται όλοι έτσι και ενδεχομένως θα προκληθούν «ιδεολογικές» τριβές στη συνεδρίαση.
Στις σημερινές συνθήκες ο Τσίπρας από αυτό θα κριθεί:
-Θα επιβάλει «μετεξέλιξη προς τα πάνω», με άνοιγμα σε ολόκληρη την Παράταξη ή θα επιτρέψει «συσπείρωση προς τα κάτω», που θα κλείσει το κόμμα του σαν στρείδι.
Δεν είναι άσκηση ισορροπίας, αλλά τεκμήριο ηγετικότητας, που οδηγεί στην πρωθυπουργία.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
