Ανίερος πόλεμος κατά του Ιερώνυμου, με παλιές συνταγές και τους ίδιους εκτελεστές

Tου Γ. Λακόπουλου

Την πρώτη φορά είναι από τύχη, τη δεύτερη σύμπτωση, την τρίτη σχέδιο. Eν προκειμένω είναι η μέθοδος πολιτικής επικράτησης Κυριάκου Μητσοτάκη, έτσι όπως την υλοποιούν οι συνήθεις «γελωτοποιοί του βασιλέως» -ειδικότης κτηθείσα στις αυλές των αφεντικών της διαπλοκής. Η οποία στοχοποιεί όποιον θεωρεί εμπόδιο στο δρόμο του. Δεν μπορούν να αναδείξουν τα προσόντα του και χτυπούν τους άλλους, κάτω από τη μέση.

Το σύστημα πρωτοδούλεψε υπέρ του Σημίτη. Αφού δεν μπορούσαν να τον ψηλώσουν, προσπαθούσαν να κοντύνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κ. Καραμανλή αργότερα, όπως άλλωστε και τον Αλέξη Τσίπρα σήμερα. Χρησιμοποιήθηκε και για τον Σαμαρά, αλλά ήταν ανεπίδεκτος.

Αυτό το σύστημα αναπτύχθηκε πλήρως εναντίον του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, όταν ήταν έτοιμος να καταπιεί αμάσητο  τον Μητσοτάκη -ακόμη και μετά το σαμποτάζ στα κομπιούτερ της πρώτης εκλογής που θα κέρδιζε με περίπατο.

Συγκεκριμένοι οικονομικοί παράγοντες, δια των γελωτοποιών τους, έριξαν στην πιάτσα τη θεωρία της  «παράγκας» – ή αλλιώς της οιονεί «συμπόρευσης» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γραφίδες με θητεία σε διατεταγμένους ρόλους πλάσαραν το παραμύθι ότι υπήρχε όσμωση Τσίπρα- Καραμανλή- Παυλοπούλου, που θα καθιστούσε άσφαιρη την αντιπολίτευση της ΝΔ με τον Μεϊμαράκη. Κάποιοι πήραν μεγαλύτερη φόρα και είδαν ακόμη και συνωμοσία ανατροπής του αστικού καθεστώτος.

Οι αφελείς το κατάπιαν και ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη κατάφερε να γίνει αυτό για το οποίο κανείς δεν τον είχε: αρχηγός κόμματος. Με καθοδηγητή -ακόμη και σήμερα- τον Σαμαρά και σπόνσορες συγκεκριμένους  οικονομικούς και μιντιακούς κύκλους: όσους ο πατέρας του είχε αποκαλέσει “διαπλεκόμενα συμφέροντα” και κάποιους μεταγενέστερους.

Το ξαναείδαμε στην υπόθεση του ΔΟΛ.  Ένα κύκλωμα που άρχιζε από το ρετιρέ της ΝΔ και κατέληγε σε ευνοηθέντες από τον τελευταίο ιδιοκτήτη του ιστορικού Συγκροτήματος, εκμεταλλεύθηκε τη φυσική αδυναμία του για να εμποδίσει την αποκατάσταση της  λειτουργίας του ως φορέα των ιδεών και της πολιτικής της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης.

Το σχέδιο ονομάσθηκε πονηρά “άλωση του Τύπου από το Τσίπρα” και οι μυημένοι έπαιξαν το ρόλο τους με τη σειρά τους. Ακόμη και ο ίδιος ο Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής, δεν αναγνώρισε στον Σταύρο Ψυχάρη το δικαίωμά του να κάνει ό,τι θέλει με τις εφημερίδες του. Έτσι τον τέλειωσαν και μετακίνησαν οριστικά το Συγκρότημα στη Δεξιά.

Τώρα βάζουν τα λεφτά τους εναντίον του Αρχιεπίσκοπου Ιερωνύμου. Ο ακέραιος ιεράρχης απομάκρυνε την Εκκλησία από τα σκοτεινά μονοπάτια της διαπλοκής, του εθνικισμού και της υπέρβασης της αποστολής της, στα οποία την είχε οδηγήσει ο λαοπλάνος προκάτοχος του και τώρα κινεί μπροστά τον τροχό της ιστορίας της: η ιστορική συμφωνία του με τον Πρωθυπουργό θα διαμορφώσει σταδιακά τη σχέση με το κράτος σε σύγχρονες και υγιείς  βάσεις.

Η παρέμβαση των πιο αντιδραστικών κύκλων, αλλά και οι ίντριγκες του συστήματος Σαμαρά συμπαρέσυραν -πολύ ήθελε;- και τον Μητσοτάκη: άλλαξε την σωστή αρχική του αντίδραση και με απίστευτη προθυμία συντάσσεται με τους σκοταδιστές και επιτίθεται προσωπικά στον προκαθήμενο της Εκκλησίας-  ύστερα από μυστικοσυμβούλια με τους πιο φαιούς κύκλους της ιεραρχίας.

Αλλά, καθώς ο Ιερώνυμος δεν είναι το είδος του ταγού που υποκύπτει σε εκβιασμούς  και απειλές, οι συνήθεις ύποπτοι επιστρατεύτηκαν για τα συνήθη κόλπα. Για την ακρίβεια προσπαθούν να υποβάλλουν ήταν ιδέα ότι η συμφωνία με τον Πρωθυπουργό ισοδυναμεί με… μπίζνες.

Μια αποφασιστική κίνηση που διασφαλίζει την αξιοπρέπεια του κλήρου, το μέλλον της Εκκλησίας και αναβαθμίζει τον ποιμαντικό ρόλο της, υποδεικνύεται ως… κομπίνα, από τους κεκράκτες όλων των κομπιναδόρων των τελευταίων δεκαετιών.

Έτσι, λοιπόν, μετά τον Καραμανλή, τον Τσίπρα, τον Παυλόπουλο, μπαίνει και ο Ιερώνυμος στο στόχαστρο της ίδιας μιντιακής παρέας που επιστρατεύεται για να παρεμποδιστεί η απεμπλοκή  όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της Εκκλησίας από τη  χειραγώγηση των ισχυρών  του ΜΜΕ και του χρήματος.

Με τον Καραμανλή δεν τα κατάφεραν: τον νίκησαν, αλλά παραμένει ο φυσικός ηγέτης της συντηρητικής παράταξης. Με τον Παυλόπουλο το φυσάνε και δεν κρυώνει με τη διεθνή αναγνώριση του ρόλου του. Με τον Τσίπρα έχουν χάσει το παιχνίδι  έτσι κι αλλιώς και φαίνεται κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά του ο Μητσοτάκης…

Ούτε με τον Ιερώνυμο έχουν καμία τύχη. Αν ψάχνουν για μπιζναδόρους, ας μετρηθούν μεταξύ τους και για όποιον τους λείπει ας κοιτάξουν σε κανένα εισαγγελικό γραφείο ή κατά Κορυδαλλό μεριά… Ο «παπάς» δεν είναι για τα δόντια τους, γιατί δεν είναι σαν τα μούτρα τους. Τους προειδοποίησε άλλωστε: «Εγώ θα μιλήσω τελευταίος»…