Του Γ. Λακόπουλου
Σιγά μην του τη χάριζαν. Και μέσα στην κρίση, στην οποία τάχα ζητούν συναίνεση, οι διατεταγμένοι Μητσοτακοφύλακες στα ΜΜΕ λυσσομανούν κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί όχι; Αντίπαλός τους είναι. Στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έδειξε απέναντι στον Τσίπρα να τραβάει κανένα ζόρι για συνεννόηση.
Ίσα-ίσα, μπορεί να χαμήλωσε τους τόνους -απέναντι στον αντίπαλό του που απλώς ψιθύριζε- αλλά δεν άλλαξε ούτε γραμμή, ούτε στόχο.
Λέει ότι κάνει πόλεμο με την επιδημία, αλλά δεν φάνηκε διατεθειμένος να απλώσει το χέρι στον Τσίπρα για βοήθεια. Το αντίθετο έδειξε ότι την επόμενη φορά δεν θα του βγαίνει ούτε στο Skype.
Ο Μητσοτάκης, η ΝΔ, η Δεξιά, οι μιντιάρχες τους, οι γελωτοποιοί του βασιλέως κάνουν τη δουλειά τους. Είναι στην κυβέρνηση και θέλουν να παραμείνουν.
Γενικά στον κοινοβουλευτισμό για να παραμείνεις στην κυβέρνηση πρέπει να πυροβολείς διαρκώς αυτόν που μπορεί να πάρει τη θέση σου.
Αυτό κάνουν. Με τον τρόπο τους, το ήθος τους, τις πρακτικές τους. Με θεμιτά και αθέμιτα μέσα- κυρίως αθέμιτα. Κι αυτό στο παιχνίδι είναι.
Το θέμα είναι τι κάνει ο Τσίπρας. Για την ακρίβεια πώς το κάνει. Εδώ υπάρχει μια παρεξήγηση: λειτουργεί ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ. Του “κομματικού”ΣΥΡΙΖΑ με το παλιό 4%.
Έτσι από τον ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται οι συνεργάτες του, το περιβάλλον του, οι σύμβουλοί του, τα στελέχη των κομματικών οργάνων, τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούν στο δημόσιο χώρο.
Μην πούμε ονόματα τώρα. Μέσα μπορεί να διακρίνεις κανείς κανέναν Τζουμάκα, κανέναν Ραγκούση, καμιά Ξενογιαννακοπούλου.
Αλλά στην πλειοψηφία τους όσοι βρίσκονται επί σκηνής είναι γηγενείς Συριζαίοι, ανταντάμ – παπαντάμ. Και μεταξύ μας: δεν κάνουν όλοι για δουλειά.
Δυο- τρεις μάλιστα είναι χαρά του Μητσοτάκη κάθε φορά που βγαίνουν στο κουρμπέτι.
Αυτή είναι η παρεξήγηση που συντηρεί ο Τσίπρας. Υπάρχει και δρα ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ.
Σ’ αυτή τη βάση υπάρχουν και οι άλλοι γύρω του ενώ εδώ και μερικά χρόνια τα πράγματα αλλάξαν: είναι φυσικός επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης.
Με το συμπάθιο, αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα δυο. Η Παράταξη έχει πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό υπέρτερο του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτικά στελέχη, επιστήμονες, πρόσωπα με διάκριση στη δουλειά τους, αποδεκτούς από την κοινωνία, ευπρεπείς, κοσμογυρισμένους, ανοιχτόμυαλους, με ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Ένας ολόκληρος κόσμος με ένα χαρακτηριστικό στοιχείο, αν μιλήσουμε για ιδεολογία: αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά.
Δηλώνουν κεντροαριστεροί και αναζητούν στονΣΥΡΙΖΑ τη συνέχεια του παλαιού ριζοσπαστικού ΠΑΣΟΚ προτού το διαφθείρουν κάποια στελέχη του και το αλλοιώσουν κάποιες ηγεσίες του.
Λογικό: στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή η αναμέτρηση γίνεται ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά. Η Αριστερά είναι περιθωριακή δύναμη, όπως και η Ακροδεξιά.
Γι’ αυτό μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κ. Σημίτη οι Έλληνες Κεντροαριστεροί προσέφεραν στον Τσίπρα την ηγεσία του χώρου.
Δεν φαντάζεται κανείς ότι αυτοί που τον ψηφίζουν μετά το 2015 είναι αριστεροί. Ούτε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έχει μαζί του τον έναν στους τρεις ψηφοφόρους.
Θα περιμένει κανείς ότι -ειδικά μετά το αποτέλεσμα του περασμένου Ιουλίου -ο πρώην Πρωθυπουργός θα τελειώνει με το κόμμα -παρέα. Αν μη τι άλλο, γιατί οι εκπρόσωποί του δίνουν εύκολα φτερό να τουφεκάνε οι απέναντι κατά βούληση.
Θα αναδιάρθρωνε την κομματική πυραμίδα. Έτσι στο ρετιρέ- εκεί που αποτυπώνεται η ταυτότητα ενός κόμματος -θα βρίσκονταν και άλλα πρόσωπα, πέρα από τους συνήθεις Συριζαίους που ακόμη και στην επιδημία βαράνε το παλιό βιολί τους.
Ο Τσίπρας είναι επικεφαλής των πολλών και πρέπει να εκπροσωπούνται δίπλα του. Όχι των λίγων που μάλλον τον καθιστούν στόχο. Αν δεν λυθεί αυτή η παρεξήγηση, δε θα πάνε καλά τα πράγματα…
