Αλέξης Τσίπρας: Το Νόμπελ, το κόστος κι ο “πατριωτισμός” που βλάπτει την πατρίδα

Του Νίκου Λακόπουλου

Από την τετραμερή στο Βουκουρέστι ο Αλέξης Τσίπρας πετάχτηκε στα Σκόπια με τη μισή κυβέρνηση και εκατόν σαράντα επιχειρηματίες ανοίγοντας ενεργειακούς δρόμους, δρόμους ταχείας κυκλοφορίας κι αγωγούς. Λίγο πριν πετάχτηκε για μια άλλη τετραμερή στα νότια, έστειλε ένα μήνυμα στην Αλβανία για τις δημεύσεις των περιουσιών των Βορειοηπειρωτών και -ω του θαύματος- αμέσως κατέβηκε η απόφαση του Ράμα.

Μετά τον Πάπα, τριανταπέντε ευρωβουλευτές θα τον προτείνουν για Νόμπελ Ειρήνης -με τον Ζάεφ, αλλά σε πολιτικό επίπεδο το έχει πάρει ήδη: ο άλλοτε διαδηλωτής κατά της παγκοσμιοποίησης -απίστευτο να γίνει ποτέ πρωθυπουργός- αλλάζει τα δεδομένα στον χάρτη, τολμά να κάνει μια συμφωνία με πολιτικό κόστος κι -όπως φαίνεται- επιχειρεί μια νέα σχέση με την Τουρκία- που τον υποδέχεται με αεροπλάνα να παρενοχλούν το ελικόπτερό του στο Αγαθονήσι.

Από την εποχή που πέφταν τα τείχη και η Ελλάδα ξανάμπαινε στο κέντρο του κόσμου από το τελευταίο σύνορο του “ελεύθερου κόσμου” οι πολιτικοί που μεσολάβησαν ανάμεσα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα μάλλον έβλεπαν την Ελλάδα ως αποικία δεμένη στην Ευρώπη, παρά σαν μια χώρα που μπορεί να παίξει ένα ρόλο ηγετικό στην περιοχή της.

Ο αναμασημένος πατριωτισμός και το σύνδρομο του ανάδελφου έθνους που απειλείται εμπόδιζαν οποιαδήποτε κίνηση για να επιλύσει τα προβλήματά της με τους γείτονες, αφού κάθε τέτοια κίνηση θα θεωρούνταν προδοσία. Όπως το να λες πως το Αιγαίο έχει κάποια όρια -και δεν είναι το Καστελόριζο μέσα σ΄αυτά, παρότι ανήκει στα Δωδεκάνησα και είναι φυσικά ελληνικό- ή πως η Τουρκία έχει δικαιώματα στο Αιγαίο- απίστευτη προδοσία!- και πως δεν πρέπει να αποκλειστεί από το αξιοποίηση των υδρογονανθράκων.

Η  εξωτερική πολιτική ασκούνταν ως τώρα με στρακαστρούκες και συνθήματα για το λαό ή με τον ρεαλισμό πώς “Η Κύπρος είναι μακρυά” και δάκρυα για την Μακεδονία που “είναι μία και είναι ελληνική”. Ιστορικά ο εθνικισμός, ο μεγαλοιδεατισμός και ο κούφιος πατριωτισμός από την Ατυχή Πόλεμο την Μικρασιατική Καταστροφή και την τραγωδία της Κύπρου, δεν ωφέλησε, αλλά έβλαψε- κατέστρεψε την Ελλάδα.

Αν και πριν τους βαλκανικούς πολέμους η ιδέα μιας βαλκανικής συνάντησης- ο Έλληνας να συναντήσει τον σέρβο και τον βούλγαρο αδελφό του έλεγε εκείνη την εποχή ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου- ήταν παρούσα η Ελλάδα βρισκόταν σε κατάσταση εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία ή είχε όλο το στρατό της στραμμένο στα βόρεια κι όχι στην Τουρκία.

Η Ελλάδα που ανήκει στην Δύση μάλλον δεν ήθελε να αποδεχθεί πως είναι μια βαλκανική χώρα -πολύ περισσότερο να αποδεχθεί πως υπάρχουν κι άλλες Μακεδονίες, όπως υπάρχει Ανατολική και Δυτική Θράκη. Αυτός ο παροξυσμός του πατριωτισμού του καναπέ συμπαρέσυρε μια σειρά από πολιτικούς να κρύψουν τις απόψεις τους για τη Συμφωνία των Πρεσπών -αποδεικνύοντας πόσο λίγοι υπήρξαν ως ηγέτες.

Η θεωρία πως η Συμφωνία ήταν μια συναλλαγή -και μάλιστα για τις συντάξεις- ηχεί ευχάριστα στα αυτιά του λαουτζίκου που είδε πως ο Τσίπρας πρόδωσε την Μακεδονία, πάει το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, πάει κι ο μακεδονικός χαλβάς. Αλλά αν είναι έτσι ο μεγαλύτερος προδότης ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο ιδρυτής ίσως του νεώτερου ελληνικού κράτους που έκανε την Συνθήκη της Λωζάνης λέγοντας πως “δεν σημαίνει ατυχώς ελληνικόν θρίαμβον”.

“Αλλά η Επανάστασις δύναται να είναι υπερήφανος ότι, αναδιοργανώσασα εθνικόν στρατόν, έδωκε τα μέσα εις την αντιπροσωπίαν της να επιτύχη την συνομολόγησιν εντίμου ειρήνης, ήτις επιτρέπει εις την Ελλάδα να επιστρέψη εις τα έργα της ειρήνης και να αφοσιωθή εις το έργον της εσωτερικής της περισυλλογής. Εάν διά της προσεχούς διεξαγωγής ελευθέρων εκλογών τερματισθή οριστικώς ο εμφύλιος πόλεμος, επανέλθη η κανονική λειτουργία του πολιτεύματος και λυθή το προσφυγικόν ζήτημα δι’ οριστικής εγκαταστάσεως προσφύγων, η Ελλάς δύναται να αποβλέπη μετά εμπιστοσύνης εις καλύτερον μέλλον…».

Προφανώς η πολιτική στάση απέναντι στα Σκόπια τα τελευταία χρόνια έβλαψε την Ελλάδα για να χτιστούν πολιτικές καριέρες και οι πολιτικές ηγεσίες αυτοπαγιδεύτηκαν όπως κάνει και τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Καμιά ηγεσία δεν θα μπορεί στο μέλλον να προχωρήσει σε συμφωνίες αφού θα είναι ¨προδοτικές”.

Η Ελλάδα με αυτή την “προδοτική” συμφωνία ή με αυτές που ενδεχομένως θα κάνει με την Τουρκία στο μέλλον γίνεται χάρη και σε άλλες συμμαχίες που στο μυαλό των  “πατριωτών” συνιστούν εθνική υποτέλεια -στην Ευρώπη ή το ΝΑΤΟ. Διεκδικεί ένα ρόλο ηγετικό στην περιοχή της που αυτός οδηγεί κι όχι ο σωβινισμός στην εθνική της ανεξαρτησία.   Και μόνο το ότι ένας Έλληνας πρωθυπουργός προτείνεται για Νόμπελ Ειρήνης αποτελεί μια εθνική επιτυχία που θάπρεπε να αναγνωρίσουν χωρίς μικροψυχία οι αντίπαλοί του.

Ο Αλέξης Τσίπρας μετά την “τούμπα” που έκανε το 2015 πέρασε από την καταγγελία και την πολιτική ηθικολογία στην διακυβέρνηση. Από τις υποσχέσεις στην δράση χωρίς λίστες δώρων, φανφάρες και κορώνες, με διάθεση αυτοκριτικής- «δεν τα καταφέραμε» θα πει συχνά.

Πιθανόν από το στάδιο του μικρομεγαλισμού -που τον διέκρινε- να έχει συνειδητοποιήσει τα όρια του. Πώς δεν μπορεί να αλλάξει το σύστημα, όσο να το διαχειριστεί ψύχραιμα -επιδιώκοντας αλλαγές, τομές και μεταρρυθμίσεις -που όμως αργούν πολύ. Ο Τσίπρας ανακαλύπτει τον κυβερνητικό χωρο-χρόνο, χωρίς να έχει στη διάθεσή του πολύ χρόνο. Ή μήπως έχει τουλάχιστον μια δεύτερη τετραετία που μπορεί να αρχίσει τον Οκτώβριο ή σε άλλο χρόνο;

Προφανώς το εκλογικό σώμα θα τιμωρήσει τον Αλέξη Τσίπρα του 2015, αλλά δεν μπορεί να αποφασίσει ακόμα για ποιο πράγμα. Για το ότι έκανε ή για ό,τι δεν έκανε; Η Ιστορία εξελίσσεται τώρα, αλλά γράφεται κι αποτιμάται αργότερα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με τα Όχι στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ- που είναι το ίδιο συνδικάτο μπορεί να κέρδισε τις εκλογές, αλλά κρίθηκε ως ηγέτης γιατί εδραίωσε τη θέση της χώρας του στην Ευρώπη.

Μέσα στις πολλές δημοσκοπήσεις που δείχνουν πόσο λίγο δημοφιλής είναι ο Τσίπρας -όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης- υπάρχει και μία της Metron Analysis- που μπορεί να τα λέει όλα.  Ο ΣΥΡΙΖΑ -που “καταρρέει” και πάει για στρατηγική ήττα- στις νεώτερες ηλικίες 17-34 προηγείται από τη Νέα Δημοκρατία κατά 6 μονάδες. Που σημαίνει πως σήμερα μπορεί να λοιδωρείται, αλλά η Ιστορία θα τον δικαιώσει για μια απόφαση που μπορεί σήμερα να κοστίσει.