Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στο πρόσωπο του Αλέξη Χαρίτση κρίνεται το εγχείρημα της αποχώρησης από τον «μετά Τσίπρα» ΣΥΡΙΖΑ.
Πόση πολιτική υπάρχει στη σημερινή πολιτική; Με κόμματα που από ανώτερη μορφή οργάνωσης του λαού και φορείς ιδεών έγιναν σεχτες των επικεφαλής τους…
Ο πολιτικός λόγος υποκαθίσταται με επιτηδευμένες αναρτήσεις και οι πολιτικοί αρχηγοί δεν είναι ταγοί, αλλά σκηνοθετημένοι περφόρμερ, που δίνουν παραστάσεις εντυπώσεων.
Πόση Αριστερά υπάρχει στη σημερινή Αριστερά; Χωρίς ηγεσίες που καθοδηγούν κοινωνικούς αγώνες για πολιτικούς στόχους όπως προκύπτουν από ιδεολογικές επιλογές. Με δράση που αρχίζει και τελειώνει στο μιντιακό σύμπαν και ψηφοθηρικές τεχνικές του μάρκετινγκ.
Σε αυτό το σκηνικό, στο οποίο μόνο το ΚΚΕ παραμένει στις ράγες του και με τον Κουτσούμπα επικεφαλής, το ερώτημα είναι η απήχηση του κόμματος που προέκυψε από διάσπαση και – μέχρι στιγμής – δείχνει να κυνηγάει ανεμόμυλους.
Η «Νέα Αριστερά», με τα πιο συγκροτημένα στελεχη του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ στις γραμμές της, αλλά και κάποια από τα βαρίδια του, διεκδικεί την εγγραφή της στον εκλογικό χάρτη με βασικό «ατού» τον επικεφαλής της.
Κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο Αλέξης Χαρίτσης δεν χώρεσε ποτέ στο στενό επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα – που δεν επιχείρησε καν να τον αποσπάσει από τους «53+». Αλλά και κανείς δεν μπορει να αμφισβητήσει ότι υπήρξε ο καλύτερος ίσως υπουργός του και μακράν ο πιο πειστικός πορτ παρόλ του.
Ο ηλεκτρολόγος μηχανικός από την Καλαμάτα ηγείται ενός κόμματος, που δεν έγινε ακόμη κόμμα και δύο πρωην διεκδικητών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που έλαβαν αθροιστικά 45% στον πρώτο γύρο. Στην ουσία, όμως, είναι ο κοινοβουλευτικός επικεφαλής μιας τρόικας, με την Αχτσιόγλου και τον Τσακαλώτο.
Δεν είναι «επικοινωνιακός», δεν έχει ιδιαίτερες προσβάσεις στο σύστημα ενημέρωσης και δεν επιχειρεί να ανταγωνιστεί τον Κασσελάκη στις ιντερνετικές πίστες που σοφάρει. Δεν είναι καν ηγετικός.
Ωστόσο, η δημόσια παρουσία του είναι περισσότερο πολιτική και περισσότερη «Αριστερά» από τους επικεφαλής των πέντε «όμορων» κομμάτων που ανταγωνίζεται, αν συμπεριληφθεί και το ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς πολλές βοήθειες από τους λοιπούς αστέρες της «Νέας Αριστεράς», βρίσκεται δημοσκοπικά στο όριο που βάζει ένα κόμμα στην ελληνική Βουλή και φλερτάρει με μια έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο.
Στην ουσία, όμως, στο πρόσωπό του κρίνεται το εγχείρημα της αποχώρησης από τον «μετά Τσίπρα» ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος, ως επικεφαλής Κ.Ο. στη Βουλή, δεν είχε την ευκαιρία να συγκριθεί με τον Κασσελάκη, απέφυγε να συγκρουστεί με τον Φάμελλο και κράτησε χαμηλούς τόνους με τον Ανδρουλάκη.
Μετά το τεστ των Ευρωεκλογών, η κοινοβουλευτική επιβίωση του νέου κόμματος θα κριθεί με εμπροσθοφυλακή τον 47χρονο πολιτικό. Έχει καθαρό μητρώο διαδρομής, διαχειριστικές δάφνες από τη θητεία του στις κυβερνήσεις Τσίπρα και αναγνώριση του ήπιου χαρακτήρα του και της προσωπικής ευπρέπειας στη δημόσια παρουσία του.
Στην ουσία προσωποποιεί ένα στοίχημα. Αν το κερδίσει, η Αριστερά θα εμπλουτιστεί με μια παράμετρο που είναι αναγκαία για να υπερασπιστεί την ταυτότητά της ως φορέας παραγωγής πραγματικής πολιτικής και όχι θεάματος.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
