Του Ιωάννη Δαμίγου
Ο Αύγουστος ακόμα δεν τελείωσε, άρα δεν τελείωσαν και οι πιθανές….εκπλήξεις. Χωρίς μαντικές ικανότητες, χωρίς να έχω το “χάρισμα”, μα με την απλή λογική που συντηρώ με βία, είναι η αλήθεια, με αυτά που προκλητικά συμβαίνουν εκούσια, φοβάμαι πολύ γι’ αυτά που φυσιολογικά θα ακολουθήσουν.
Και θα ακολουθήσουν, όχι ως έκτακτα και αιφνιδιαστικά γεγονότα, αλλά σαν οδυνηρές συνέπειες των ήδη πεπραγμένων, των ήδη ηθελημένων αρνήσεων, των καταστρεπτικών ιδεολογικών αποφάσεων, της ακραίας εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού. Που οι απώλειες υποσκελίζονται από το κέρδος, αλλά προκαλούν το θυμικό και την πραγματική οργή, με αποτέλεσμα την ανατροπή της επιβαλλόμενης ισορροπίας, που συντηρούν με βαθμό δυσκολίας τα ΜΜΕ και οι υποστηρικτές βαρόνοι του καθεστώτος.
Με ένα απαλό “αεράκι” ο σχοινοβάτης κινδυνεύει θανάσιμα, χωρίς την πρόνοια του διχτυού ασφαλείας (λόγω των αρνήσεων), να τσακιστεί στο έδαφος δηλαδή στην πραγματικότητα (συνέπειες). Μετά τις πυρκαγιές, την επιλεκτική καύση των δασών που δεν ήταν ιδιαίτερης σημασίας (!), των ζώων των πτηνών, των εντόμων, του πληθυσμού ζωής (πανίδα, χλωρίδα), της χωρίς ιδιαίτερης σημασίας και αυτή (!) που απαρτίζει το δάσος, με τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές η δημιουργία ορμητικών χειμάρρων είναι ό, τι πιο φυσιολογικό. -Τα προστατευμένα….βασιλικά κτήματα (ύβρις), δεν θα σωθούν (είναι και δικά μου, της χώρας μου), καταστεναχωρημένε θρασύτατε γόνε.- Και με την έλλειψη, ακόμα και χρόνου, κατασκευής αντιπλημμυρικών οχυρώσεων, μοιραία ελλοχεύουν κίνδυνοι, που θα στοιχίσουν και σε απώλειες ανθρώπινων ζωών, όποια “προτεραιότητα” υποστήριξης και αν δοθεί. Χώρια τις καταστροφές στις δομές, που δεν μπορούν να αποφευχθούν.
Σε καμία περίπτωση λοιπόν, δεν θα είναι επίθεση της φύσης, αυτό το προνόμιο, της επίθεσης, το έχουν οι άνθρωποι, η φύση έχει την ανάγκη. Αυτός είναι ο πρώτος κίνδυνος, στην ανάγκη της αρίθμησης, όχι της αξιολόγησης.Ο επόμενος κίνδυνος είναι αυτός της πανδημίας, που πέρασε τεχνηέντως, σε τρίτη, τέταρτη μοίρα. Γνωστά για την μετάλλαξη, γνωστά για τα μέτρα ημίμετρα, γνωστά για την νοσηλεία, γνωστά για το εμβόλιο. Άγνωστα όμως τα μεγάλα νούμερα, ο μεγαλύτερος κίνδυνος αδυναμίας των νοσοκομείων να ανταπεξέλθουν, χωρίς προσλήψεις, γνωστό, με συγχωνεύσεις, γνωστό και με τα μεγαλύτερα ποσοστά θνησιμότητας, γνωστό (λόγω των αρνήσεων, πάλι). Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα, λέει η παροιμία. Αδύνατο να αποφύγουμε την λογική σειρά, με πολύ βαρύ αντίτιμο.
Τέλος (χάρη συντομίας), παραμονεύει και ο μεγάλος κίνδυνος, αυτός της ραγδαίας φτωχοποίησης, μεγάλης μερίδας της κοινωνίας. Ήδη αντιμετώπιζε μεγάλα προβλήματα, που επιτήδεια μετέφερε στο αύριο, μόνο που το αύριο είναι σήμερα και με την επιδείνωση των τελευταίων ημερών, αλλά και αυτών που ακολουθούν, είναι…. εχθές. Όλοι ξέρουμε, πως τα περιθώρια, όχι έχουν στενέψει, απλά έχουν γίνει το απόλυτο κενό. Εδώ η τραγωδία και οι αλυσιδωτές αντιδράσεις ίσως δεν χωρούν σε στατιστικές παραστάσεις. Αδυνατώ να ορίσω λεπτομέρειες και καταστάσεις, που όμως θα υπάρξουν. Μακάριοι αυτοί που νομίζουν πως θα μείνουν ανέγγιχτοι. Οι μήνες που έρχονται, που πλησιάζουν, δεν θα χαριστούν σε κανέναν και σε τίποτα. Ούτε τα πετσομένα ΜΜΕ, ούτε οι βαρόνοι, ούτε οι επιτελείς της αριστείας και της κομψότητας, θα τολμήσουν ή θα έχουν την δυνατότητα να διαχειριστούν αυτό που πλησιάζει. Οι πιο καπάτσοι απλώς θα προλάβουν να ψελλίσουν: Αμάν! Έρχεται η αλήθεια…..