Toυ Γ. Λακόπουλου
Αυτό που θέλει να πει ο Σαμαράς είναι ο Ερντογάν βρίσκει και τα κάνει. Επειδή κάπως έτσι είχε ξεκινήσει και με τον πατέρα του το 1993, όσοι τον ξέρουν λένε: ένα «κιχ» από την πλευρά Μητσοτάκη, αρκεί για να του κάνει το μαγαζί καλοκαιρινό.
Η πολιτική απεχθάνεται το κενό.
Αφού ο Καραμανλής προσκαλείται οικογενειακά στο Μητσοτακέικο και επιτρέπει να του ακυρώνουν ομιλίες στο οικογενειακό Ίδρυμα, ο Αντώνης Σαμαράς βλέπει ότι όλο το γήπεδο είναι δικό του και ορμάει.
Για την ακρίβεια κρεμάει κουδούνια στον Κυριάκο Μητσοτάκη: το «ήρεμο καλοκαίρι» που εξασφάλισε, στην τελευταία συνάντησή του με τον Ταγίπ Ερντογάν, το είδαμε στα Κατεχόμενα.
Η ευθέως αντι-Μητσοτακική παρέμβαση του πρώην Πρωθυπουργού – και εν πολλοίς υπευθύνου για την επικράτηση Κυριάκου στη ΝΔ- διανθισμένη με διατυπώσεις του Καραμανλή από το προπέρσινο «Βελίδειο», ήταν βολή από τα έξι μέτρα.
Δεν αφήνουν καμία αμφιβολία οι διατυπώσεις του…
«Παρά τις προσπάθειες “κατευνασμού” και τις προσδοκίες για “ήσυχο καλοκαίρι”, ο Ερντογάν απτόητος συνεχίζει να επιχειρεί την επιβολή κυριαρχίας»
«Δεν κάνει πίσω στον αναθεωρητισμό του και δεν εγκαταλείπει τις προσπάθειες για νέα “τετελεσμένα” στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στη Θράκη…».
«Δεν αρκούν πια ούτε οι “συστάσεις” και η “έκφραση ανησυχίας” των “φίλων κι εταίρων”, ούτε η “πολιτική ίσων αποστάσεων” κάποιων παραδοσιακών μας συμμάχων».
«Είναι ώρα να καταστήσουμε, απολύτως σαφείς κι απαραβίαστες τις εθνικές μας “κόκκινες γραμμές”-ο επίσημος διάλογος μαζί του δεν έχει απολύτως κανένα νόημα».
Ο Σαμαράς δεν θέτει μόνο πολιτικής επάρκειας Μητσοτάκη. Ούτε απλώς σχολιάζει το αρνητικό αποτέλεσμα της πολιτικής του στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό.
Αμφισβητεί και τις επιδιώξεις του.
Η δήλωσή του συνιστά κατηγορητήριο για τον άνθρωπο που έχει ανακηρύξει τον εαυτό του σε μέγα διπλωμάτη και χειρίζεται τα εθνικά θέματα, ερήμην της ελληνικής διπλωματίας. Πίσω από αδιαφανείς κουρτίνες και έξω από τις εθνικές γραμμές.
Τον καταγγέλλει ότι επί των ημερών του η κατάσταση επιδεινώθηκε για την Ελλάδα.
Δεν έχει άδικο: από τότε που βρίσκεται στα πράγματα ο Τούρκος πρόεδρος αλωνίζει.
Αναβαθμίζει στο Αιγαίο την πρακτική γκριζοποίησης περιοχών.
Αμφισβητεί το καθεστώς της Θράκης και θέτει θέμα αναθεώρησης της Λωζάνης.
Μετατρέπει την Αγία Σοφία σε τζαμί.
Ωστόσο, εξασφαλίζει τις καλύτερες -επιδοτούμενες- συμφωνίες με την κοινοτική Ευρώπη για τους μετανάστες. Και τα καλυτέρα συμβόλαια με τα κράτη-μέλη.
Η αντίδραση από την ελληνική πλευρά επί Μητσοτάκη είναι ατυχής: αναιμική και τραγικά κατευναστική.
Στην πρώτη συνάντησή του με τον Ερντογάν δεν έθεσε καν το θέμα των τουρκικών παραβιάσεων.
Στη δεύτερη ανακάλυψε ότι πρέπει να δείξουν «καλή θέληση και οι δυο πλευρές».
Στην τρίτη και χειρότερη πλάσαρε κάτι σαν «μορατόριουμ» και έδωσε συγχωροχάρτι στην Άγκυρα.
Αυτό που θέλει να πει ο Σαμαράς είναι ο Ερντογάν βρίσκει και τα κάνει.
Επειδή κάπως έτσι είχε ξεκινήσει και με τον πατέρα του το 1993, όσοι τον ξέρουν λένε: ένα «κιχ» από την πλευρά Μητσοτάκη, αρκεί για να του κάνει το μαγαζί καλοκαιρινό.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
