Του Γ. Λακόπουλου
Αν θέλει κάποιος να μελετήσει το ελληνικό πολιτικό Σύστημα δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με το σύνολο της επικράτειας. Αρκεί ο Δήμος Αθηναίων. Είναι ένα κακέκτυπο του συνολικού πολιτικού τοπίου. Μια μικρογραφία της πολιτικής παθογένειας που συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά που καθιστούν τη μεγάλη εικόνα της πολιτικής προβληματική.
Το πρώτο στοιχείο αυτής της μικρογραφίας είναι η κολακεία προς τους δημότες. Κανείς υποψήφιος δεν έχει την τόλμη να μιλήσει για τις συλλογικές ευθύνες, αν όχι στη δημιουργία πάντως στη διόγκωση των προβλημάτων. Για παράδειγμα
μιλούν για το πρόβλημα της καθαριότητας και υπόσχονται να το λύσουν σε μια νύχτα, αλλά κανείς δεν λέει ότι αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται αν δεν μετάσχουν συνειδητά και οι δημότες στην επίλυση του.
Γιατί κανείς δεν θέλει να επισημάνει τις ευθύνες που έχουν οι πολίτες σ’ αυτό το θέμα. Να πει ότι είναι δεν είναι λίγοι όσοι δεν σέβονται την πόλη τους, τη γειτονιά τους και τον διπλανοί τους και ρυπαίνουν χωρίς συναίσθηση. Και δεν το λένε γιατί κανείς δεν σκοπεύει να πάρει, ή να αποδεχθεί, μέτρα που θα περιορίζουν την αυθαιρεσία των πολιτών, ή θα τιμωρούν τη ρύπανση που προκαλούν π.χ. με την απόθεση των απορριμμάτων τους οπουδήποτε.
Το δεύτερο στοιχείο είναι η συμπεριφορά των υποψηφίων με το σύνδρομο της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Ορισμένοι από αυτούς κατάλαβαν ότι υπάρχει και άλλη Αθήνα πέρα από το Κολωνάκι, το Ψυχικό, τα Βόρεια Προάστια και τη Γλυφάδα από τη στιγμή που αποφάσισαν να πολιτευτούν στο Δήμο. Έκτοτε περιφέρονται σε γειτονιές που δεν ήξεραν καν ότι υπάρχουν. Περπατούν σε δρόμους που δεν είχαν ξαναπατήσει το πόδι τους. Συναντούν ανθρώπους με τους οποίους δεν έχουν καμία σχέση.
Γι’ αυτό εκπλήσσονται και συχνά διογκώνουν τα προβλήματα σε βαθμό που εκπλήσσονται και οι κάτοικοι: π.χ. ένας υποψήφιος επιμένει ότι μετά τις οκτώ … σταματάει η κυκλοφορία σε κάποιες γειτονιές. Όλοι μαζί πάντως υπόσχονται κάτι που δεν πρόκειται τηρήσουν: ότι αν εκλεγούν θα βρίσκονται νυχθημερόν σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο, θα αλλάζουν χαλασμένες λάμπες και θα καθαρίζουν παρτέρια.
Τρίτο, η μεταφορά του πολιτικού προτύπου στην αυτοδιοίκηση. Όπως στην κεντρική πολιτική σκηνή διεκδικεί την ηγεσία μετά βαΐων και κλάδων ένας κληρονόμος, έτσι ακριβώς και στο Δήμο Αθηναίων. Ένας γόνος μπήκε με φόρα στην κούρσα και προχωράει στηριζόμενος στο πολιτικό μάρκετινγκ που αγοράζει.
Και οι πέτρες ξέρουν ότι δεν σκοπεύει να κάνει τον δήμαρχο αν εκλεγεί. Η φιλοδοξία του είναι να πάει στην ηγεσία του κόμματος του και θα το επιδιώξει σε κάθε ευκαιρία. Αυτή η εργαλειοποίηση του Δήμου για προσωπικές πολικές επιδιώξεις έχει μακρά παράδοση στην Αθήνα. Στελέχη της ΝΔ κατέβαιναν υποψήφια για να επιδιώξουν στην συνέχεια την κομματική ηγεσία. Και στελέχη του ΠΑΣΟΚ για να ενισχύουν την εκλογιμότητα τους στην Α’ Αθήνας τα όρια της οποίας ταυτίζονται με τα όρια του δήμου. Δεν άλλαξε τίποτε.
Εικόνα σου είμαι και σου μοιράζω. Οι υποψήφιοι δήμαρχοι έχουν την ρητορική, τις ίδιες προεκλογικές πρακτικές, την ίδια δημοσκοπική λατρεία με τους πολιτικούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Και όσοι μετακινηθούν εκεί, όπως σχεδιάζουν, θα είναι χειρότεροι…
