Της Νικόλ Λειβαδάρη
Το Κίνημα Αλλαγής διέγνωσε στην συνδιάσκεψη του Γαλατσίου «πανικό και απελπισία». Και είδε «επιστράτευση γυρολόγων» και «εικόνες απόγνωσης». Η ΝΔ έπαιξε άμυνα στους ρυθμούς του Bella Ciao, με πολιτικό χιούμορ επιπέδου «Τσίπρα ciao». Oι στρατευμένοι του «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου» πλειοδότησαν σε χαρακτηρισμούς απαξίωσης της Προοδευτικής Συμμαχίας, με ευγενέστερο όλων – και βαθιά… πολιτικό – το «προοδευτικό τσίρκο». Και κάποιοι άλλοι ρώτησαν εάν την προοδευτική παράταξη του Βενιζέλου (του Ελευθέριου προφανώς) και του Παπανδρέου την εκφράζουν πλέον ο Τζουμάκας, ο Ραγκούσης, ο Μπίστης και ο Θεοχαρόπουλος.
Ενδιαφέρον το ερώτημα, αρκεί να απαντηθεί προηγουμένως το εάν η έκφραση και η εκπροσώπηση της δημοκρατικής παράταξης του Βενιζέλου (του Ελευθέριου πάντοτε) έχει κατακυρωθεί ιστορικά, αμετάκλητα και αποκλειστικά στους – καθ’ όλα συμπαθείς – Βασίλη Κεγκέρογλου και Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο. Και το εάν επίσης ο Βενιζέλος ο νεώτερος (ο Ευάγγελος) έχει περισσότερα ιδρυτικά δικαιώματα στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα από τον Στέφανο Τζουμάκα. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως αυτή η ένταση στην αποδόμηση της Προοδευτικής Συμμαχίας προδίδει αγωνία. Και είτε πρόκειται για την αγωνία των… «νόμιμων ιδιοκτητών και κληρονόμων» της κεντροαριστεράς απέναντι στους «εισοδιστές του Τσίπρα», είτε για την εύλογη αγωνία ενός χώρου που τελεί σε στρατηγικό και ιδεολογικό βέρτιγκο, δείχνει ήδη τους όρους με τους οποίους θα ξαναμοιραστεί μετεκλογικά η πολιτική τράπουλα.
Είναι οι όροι που έβαλε το Σάββατο ο Αλέξης Τσίπρας, κάνοντας ό,τι δεν είχε κάνει το 2015. Στο Γαλάτσι, ο πρωθυπουργός απευθύνθηκε στους «προοδευτικούς πολίτες της Αθήνας» και όχι στους «συντρόφους», τους κάλεσε σε συμμαχία με όρους ισοτιμίας και όχι ακολουθήματος του ΣΥΡΙΖΑ, ενέταξε στις θεμελιώδεις δομές του προοδευτικού τόξου την «μεγάλη πολιτική αλλαγή της δεκαετίας του ‘80», και κοίταξε χωρίς αναστολές πλέον προς την πλευρά της κεντροαριστεράς. Εν ολίγοις, στο Γαλάτσι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το μεγάλο βήμα για την δημιουργία του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Και είπε στους ψηφοφοόρους της κεντροαριστεράς ότι δεν θέλει μόνον την ψήφο τους αλλά και τους ίδιους, ως οργανικά πολιτικά κύτταρα στην επανίδρυση της δημοκρατικής παράταξης. Στις κάλπες θα κριθεί, εν μέρει, το πόσο πειστικός ήταν. Το μεγάλο στοίχημα όμως του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι οι ευρωεκλογές, ούτε καν οι εθνικές εκλογές. Δεν παίζει τα ρέστα του στην… εκλογική ανατροπή που θα φέρουν οι ψήφοι της ΔΗΜΑΡ και του Τζουμάκα, ούτε στο εάν ο Ραγκούσης έχει τύχη να εκλεγεί βουλευτής.
Γνωρίζει, άλλωστε, πως το πολιτικό του κεφάλαιο πάει πολύ πιο πέρα από τις επόμενες εκλογές, είτε τις χάσει είτε τις κερδίσει. Και σ’ αυτό το «πιο πέρα» οι γέφυρες με την κεντροαριστερά και η Προοδευτική Συμμαχία και η στροφή στον συγγενή ιδεολογικό χώρο του δίνουν τη δυνατότητα να βάλει εκείνος στο τραπέζι τα διλήμματα και τις προκλήσεις μιας «δεύτερης μεταπολίτευσης». Κοινώς, εάν οι εθνικές κάλπες δεν βγάλουν αυτοδυναμία οι «εικόνες απόγνωσης» μάλλον θα ρέουν από την πλευρά του ΚΙΝΑΛ. Εάν η Φώφη Γεννηματά ενδώσει σε δεύτερη – και μοιραία – συγκυβέρνηση με την ΝΔ, τότε η, ριζοσπαστική και μη κεντροαριστερά, θα έχει εκχωρηθεί εξ ολοκλήρου και ανεπιστρεπτί στον Τσίπρα. Εάν δεν το πράξει, τότε η απλή αναλογική μπορεί να είναι εκείνη που θα λύσει τους πολιτικούς λογαριασμούς και θα δείξει τους όρους και τους πρωταγωνιστές της επανίδρυσης της δημοκρατικής παράταξης.
Για τον Τσίπρα η πρόκληση μοιάζει περίπου win-win. Για τους «νόμιμους ιδιοκτήτες» της κεντροαριστεράς όμως μάλλον υπάρχει πρόβλημα – τα κληρονομικά τους δικαιώματα αμφισβητούνται ήδη επικίνδυνα…
ΑΠΟ ΤΟ TVXS