Toυ Γ. Λακόπουλου
Η ΝΔ αποτόλμησε τελικά να στείλει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στο στόμα του λύκου: θα καταθέσει πρότασης μομφής και θα υποστεί την κρυάδα μιας ακόμη ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.
Αν κρίνουμε από την εμφάνισή του προέδρου της ΝΔ στον έμπειρο Γ. Παπαδάκη, όσο πάει γίνεται όλο και πιο ευάλωτος απέναντι στο Αλέξη Τσίπρα, με αυτά που λέει.
Όπως γίνεται ολόκληρη η ΝΔ με τον Βορίδη και τον Άδωνι- και όχι μόνο- να λιγουρεύονται πραξικόπημα στη Βενεζουέλα για να σωθεί. Όπως σώθηκε και η Ελλάδα το 1967.
Αλλά για τον Πρωθυπουργό δεν είναι αυτό το ουσιώδες στην πρόταση μομφής κατά του Π. Πολάκη, που ο ίδιος μετέτρεψε σε ψήφο εμπιστοσύνης.
Για την ακρίβεια δεν είναι αυτά που είπε ο Πολάκης για τον Κυμπουρόπουλο. Δεν ήταν προσβλητικά για τον υποψήφιο της ΝΔ. Απλώς ταν άδικα: ο τρόπος πρόσληψής του υπήρξε νόμιμος. Συνεπώς δεν νοείται να τον επικαλείται κάποιος σε βάρος του. Απόδειξη τα κομματικά στελέχη και οι υπουργοί που άδειασαν τον Πολάκη.
Ότι η ΝΔ το έκανε σημαία, είναι σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του. Απεγνωσμένη αντιπολιτευτική υπερβολή. Μια προσπάθεια των επικοινωνιολόγων του Μητσοτάκη να εκτρέψουν την προεκλογική συζήτηση από τα σοβαρά και τα κρίσιμα θέματα της χώρας.
Η ΝΔ γίνεται καταγέλαστη όταν αναγορεύσει σε μείζον πολιτικό θέμα όσα είπε ο Πολάκης για έναν υποψήφιό της. Αν μειώνει κάποιος τον Κυμπουρόπουλο αυτός είναι ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που τον επιδεικνύει σαν αξιοθέατο και ζητά δημοσίως από τους οπαδούς του να το προτιμήσουν ενάντι των άλλων υποψηφίων ευρωβουλευτών.
Αλλά για τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση το θέμα Πολάκη δεν είναι αυτό. Ότι υπάρχει θέμα Πολάκη είναι ολοφάνερο. Για την ακρίβεια υπάρχει θέμα με το «φαινόμενο Πολάκη». Πέρα από τις προθέσεις του αναπληρωτή υπουργού Υγείας η δημόσια συμπεριφορά του ξεπερνάει το προηγούμενο φραστικής ασυδοσίας του μακαρίτη Βαγγέλη Γιαννόπουλου.
Όσοι λένε “αυτό είναι το ύφος του” βλάπτουν την Αριστερά και την έννοια της πολιτικής, Να δεχθούμε τότε ότι αυτό είναι και το ύφος του Γεωργιάδη και να μην τον επικρίνουμε.
Για τη Δημοκρατική Παράταξη, όποιου το ύφος δεν συνάδει με τους κανόνες δημόσιας παρουσίας της δεν κάνει για την πολιτική, τουλάχιστον από τις γραμμές της.
Το «φαινόμενο Πολάκη” εκθέτει διαρκώς την κυβέρνηση. Π.χ. δεν μπορεί ένας υπουργός -και ειδικά ο υπουργός Υγείας- να καπνίζει δημόσια, δηλαδή να παραβιάζει το νόμο και να βλάπτει τους άλλους -και να λέει ότι «θα το κόψει οπότε αποφασίσει ο ίδιος».
Κανείς δεν του ζήτησε να το κόψει, είναι δικό του θέμα. Για άλλο είναι υπόλογος και ποτέ δεν ζήτησε συγνώμη.
Το θέμα με τον Πολάκη είναι ότι ρίχνει τον πολιτικό διάλογο και την αντιπαράθεση μεταξύ πολιτικών αντίπαλων στα καταγώγια. Δεν μπορεί υπουργός να αναφέρεται σε άλλα δημόσια πρόσωπα με τον τρόπο του μαγκίτη: «Ρε Μητσοτάκη», «ρε Λοβέρδο» «ρε αρχιτραπεζίτη».
Και πάντως δεν μπορεί ένας υπουργός να δικάζει και να καταδικάζει οποιονδήποτε ή να καυγαδίζει σαν ιντερνετικός κουτσαβάκης. Ό,τι έχει να πει ως υπουργός υπάρχουν θεσμοθετημένοι τρόποι να το πει. Και ό,τι θέλει να δηλώσει ως πολιτικός υπάρχουν κώδικες λόγου της παράταξής του. Τους οποίους πρώτος τηρεί ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο Παύλος Πολάκης μόνος του επέλεξε να είναι βαρίδι για την κυβέρνηση. Αντί να κάνει τη δουλειά του ως υπουργός και την πολιτική του για το κόμμα του, εκτρέπεται φραστικά. Δεν είναι «αψύς» ή «Σφακιανός». Είναι ανάγωγος. Προσβλητικός. Και αυτά δεν συνάδουν με την πολιτική και την ευπρέπεια που επιβάλει παιδαγωγική πλευρά της.
Ειδικά σε προεκλογική περίοδο είναι η Αχίλλειος πτέρνα της κυβέρνησης. Δίνει δικαιώματα στην χειρότερη αντιπολίτευση από τη Μεταπολίτευση να αλλάξει την ατζέντα. Επιτρέπει στη ΝΔ να μιλάει για «φασισμό» και άλλα παρόμοια και να βρίσκει ακροατήριο. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης να διακινεί από κανάλι σε κανάλι ευαισθησίες και αξίες που δεν έχει σήμερα στο κόμμα του. Υποδηλώνει αισχρή αντίληψη για την πολιτική να προσπαθεί κάποιος να πουλήσει «υπεράσπιση» τους ανάπηρους.
Αλλά η ΝΔ είναι η Δεξιά. Για τη Δημοκρατική παράταξη και την Αριστερά είναι αλλιώς. Και ο Πρωθυπουργός πρέπει να πάρει αποφάσεις.
Αφού αποδιαρθρώσει τη ΝΔ και τον επικεφαλής της στο τριήμερο της συζήτηση για την ψήφο εμπιστοσύνης, τα μεσάνυχτα της τρίτης μέρας- με την πλειοψηφία της Βουλής υπέρ της κυβέρνησης του, να ζητήσει την παραίτηση του Παύλου Πολάκη- αν δεν τον διευκολύνει ο ίδιος. Έστω και αν είναι φίλος ή συνδαιτυμόνας του.
Αν το κάνει θα πάρει όλα τα λεφτά. Αν πάει ως τις κάλπες με τον συγκεκριμένο υπουργό στο οβάλ τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου -στο οποίο οι περισσότεροι τον επέκριναν- βάζει μια εγκαιροφλεγή βόμβα στην προεκλογική καμπάνια του. Το «φαινόμενο Πολάκη» υπονομεύει την Αριστερά, την πολιτική και την κυβέρνηση. Τόσο απλό.
