Του Σωκράτη Αργύρη
Ήταν η 21η Ιουνίου του 1934, που ψηφίστηκε ο περίφημος «νόμος του Επωνύμου» στην Τουρκία, σαν ένα μέτρο εκσυγχρονισμού της χώρας, για να την φέρει έτσι ο Κεμάλ πιο κοντά στα δυτικά πρότυπα και να ξεκόψει με το Οθωμανικό Σουλτανικό παρελθόν.
Ουσιαστικά αντέγραψε αντίστοιχο νόμο του φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι, του 1926, όταν ήταν πρωθυπουργός του Βασιλείου της Ιταλίας.Τότε ο Μουσολίνι υποχρέωσε με νόμο τις εθνότητες που ζούσαν στην Ιταλική επικράτεια να κάνουν το επίθετο τους περισσότερο… Ιταλικό.
Γι’ αυτό ο Κεμάλ επέβαλε ότι: «τα ονόματα μπορεί να μην σχετίζονται με την στρατιωτική τάξη και την πολιτική διοίκηση, σε φυλές, ξένες εθνότητες, ούτε μπορεί να είναι προσβλητικά ή γελοία. Η χρήση των «ιστορικών ονομάτων» χωρίς τα κατάλληλα γενεαλογικά αποδεικτικά στοιχεία, απαγορεύονταν επίσης.»
Αυτό θυμηθήκαμε εξ αιτίας της συζήτησης που ξανάνοιξε στη χώρα της φαιδράς πορτοκολέας που ο καθένας χωρίς καμία τεκμηρίωση υπερασπιζόταν τον τίτλο του βασιλιά, άλλοι με ανιστόρητη επιχειρηματολογία ή από απλή συναισθηματική φόρτιση λόγω της φυσικής του απώλειας ,αλλά το κορυφαίο ήταν που η οργανωμένη Εκκλησία να τον μνημονεύει, παραβαίνοντας το Ελληνικό Σύνταγμα, ως βασιλέα κάνοντας κατάχρηση του ρόλου της, αντί ως ιδιώτη. Άλλοι σχολίασαν ότι σε τί δυσκολία βρέθηκε όταν ανέλαβε τον θρόνο σε τόση μικρή ηλικία ξεχνώντας ότι στην ίδια ηλικία ο Μωάμεθ Β’ ο λεγόμενος Πορθητής κατά την τουρκική ιστοριογραφία, είχε πάρει την Κωνσταντινούπολη και αποκτούσε τους τίτλους: Καίσαρας των Ρωμαίων,Σουλτάνος των δύο Εδαφών και
Χαγάνος των δύο Θαλασσών.
Ας διαβάσουμε όμως προσεκτικά αυτό που γράφεται στον ιστότοπο
www.greekroyalfamily.gr * και θα δούμε ότι και ο πατέρας του είχε επίθετο, που τόσο επέμενε ότι δεν είχε ως οικογένεια αλλά και πολλοί άλλοι που το υποστηρίζουν.
“Ο Γεώργιος Β΄ κατέφυγε στο Λονδίνο, όπου τον ακολούθησε λίγους μήνες αργότερα ο Διάδοχος Παύλος. Καθώς ήταν άτεκνος, πρώτος στη σειρά της διαδοχής βρέθηκε ο Πρίγκιπας Παύλος, νεότερος αδελφός του Βασιλέως Γεωργίου Β΄. Εκείνη την εποχή, ο Διάδοχος Παύλος εργαζόταν σε εργοστάσιο αεροπλάνων στο Κόβεντρι, όπου χρησιμοποιούσε το όνομα Πώλ Μπέκ.”
Όπως είχε πει δηλαδή ο Σιμωνίδης, “ἀνάγκᾳ δ᾿ οὐδὲ θεοὶ μάχονται” δηλαδή “Στην ανάγκη ακόμα και οι θεοί υποχωρούν” αφού τον ανάγκασαν οι Εγγλέζοι τότε να έχει.
Το επίθετο αυτό δεν ήταν τυχαίο που χρησιμοποιούσε, όπως θα δούμε παρακάτω, αλλά εδώ ας θυμηθούμε τον διάλογο, ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, που έγινε με την έκπτωτη βασιλική οικογένεια το 1994, επειδή ο νόμος 2215/1994 μεταξύ άλλων προέβλεπε προϋποθέσεις για την ανάκτηση της ιθαγένειας εκ μέρους τους: Έπρεπε να κάνουν «Δήλωση σεβασμού στο Σύνταγμα, αποδοχής και αναγνώρισης του πολιτεύματος (…) εγγραφή στα μητρώα αρρένων (…) με όνομα, επώνυμο και τα λοιπά αναγκαία κατά νόμον στοιχεία ταυτότητας». Τους υποχρέωνε δηλαδή για να πάρουν ξανά την ελληνική ιθαγένεια θα έπρεπε να έχουν επίθετο όπως όλοι οι νόμιμοι κάτοικοι αυτής της χώρας και επειδή το άρθρο 4, παράγραφος 7, του ελληνικού συντάγματος ορίζει ότι «τίτλοι ευγένειας ή διάκρισης ούτε απονέμονται ούτε αναγνωρίζονται σε Ελληνες πολίτες» , προτίμησε να κυκλοφορεί στη χώρα μας, ως μόνιμος κάτοικος εξωτερικού με δανεικό Δανικό διαβατήριο όπως και η οικογένεια του. Τότε θεώρησε ότι το επίθετο Γκλύξμπουργκ ήταν υποτιμητικό γι’ αυτόν αλλά και για τους επιγόνους τουάσχετα που ο πατέρας του χρησιμοποιούσε το παρεμφερές επίθετο Μπεκ ως κοινός θνητός. Τότε δήλωσε:
«Δεν έχω επώνυμο. Η οικογένειά μου δεν έχει επώνυμο. Ο νόμος που ο κ. Ανδρέας Παπανδρέου πέρασε βασικά λέει ότι θεωρεί ότι δεν είμαι Ελληνας και ότι η οικογένειά μου ήταν ελληνική μόνον ενόσω ασκούσαμε τα μοναρχικά μας καθήκοντα, και έπρεπε να παρουσιαστώ και να αποκτήσω ένα επώνυμο. Το πρόβλημα είναι ότι (…) η δανική βασιλική οικογένεια δεν έχει επώνυμο. Το Γλύξμπουργκ δεν ήταν επώνυμο αλλά το όνομα μιας πόλης».
Όντως το Γκλύξμπουργκ παρέπεμπε στο Γκλύξμπουργκ (γερμανικάGlücksburg, δανικά Lyksborg) που είναι πόλη του κρατιδίου του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν στη Γερμανία. Βρίσκεται 10 χλμ. βόρεια του Φλένσμπουργκ στα σύνορα Γερμανίας-Δανίας. Γνωστότερο αξιοθέατο τις πόλης είναι το αναγεννησιακό κάστρο Γκλύξμπουργκ. Εκεί όμως κατοικούσε ο Οίκος του Όλντενμπουργκ (ο ένας εκ των τριών κλάδων που έλαβε το όνομα εκ του πύργου), απ΄ όπου και η βασιλική οικογένεια της Δανίας (από το 1863). Από τον Οίκο του Όλντενμπουργκ έλκει την καταγωγή της η έκπτωτη βασιλική οικογένεια της Ελλάδας αλλά και η βασιλική οικογένεια της Νορβηγίας.
Θα πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε ότι ακόμα ο διάσημος Οίκος των Αψβούργων πήρε το όνομά του από το ομώνυμο Κάστρο, που χτίστηκε τη δεκαετία του 1020 στη σημερινή Ελβετία από τον Ράντμποτ του Κλέτγκαου, που ονόμασε το φρούριό του Χάψμπουργκ. Ο εγγονός του, Όθων Β΄ ήταν ο πρώτος που υιοθέτησε το όνομα του φρουρίου ως δικό του, προσθέτοντας το “Κόμης των Αψβούργων” στον τίτλο του. Εξ άλλου και η νυν βασιλική οικογένεια της μεγάλης Βρετανία ανήκε στον Οίκο του Αννόβερου (Haus Hannover), άσχετα που το άλλαξαν σε Windsor μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο για να κρύψουν την γερμανική τους καταγωγή.
Ιστορικά λοιπόν, το 1825 το κάστρο του Γκλύξμπουργκ είχε επιστραφεί στο Δανικό στέμμα (από άλλο κλάδο δουκών με το όνομα Γκλύξμπουργκ, που εξέλιπε το 1779) και δόθηκε εκείνο το έτος από το Βασιλιά Φρειδερίκο ΣΤ΄ , μαζί με ένα νέο τίτλο δούκα, στο συγγενή του Φρειδερίκο Γουλιέλμο του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Γκλύκσμπουρκ . Ο Φρειδερίκος πρόσθεσε τον εδαφικό προσδιορισμό στον τίτλο του δούκα που ήδη κατείχε, αντί του “Μπεκ” (ένα κτήμα που η οικογένεια είχε στην πραγματικότητα πουλήσει το 1745).Έτσι εμφανίστηκαν οι υπάρχοντες Δούκες του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Γκλύκσμπουρκ.
[ Γι’ αυτό λοιπόν χρησιμοποίησε αυτό το επίθετο Μπεκ, ο τέως βασιλιάς Παύλος όταν ζούσε αυτοεξόριστος με τον Γεώργιο β’ στην μεγάλη Βρετανία κατά την διάρκεια του β’ Παγκοσμίου Πολέμου].
Ούτε οι Δούκες του Μπεκ ούτε εκείνοι του Γκλύξμπουργκ ήταν κυρίαρχοι ηγεμόνες, αλλά είχαν τα εδάφη τους ως φέουδα από τους κυβερνώντες Δούκες του Σλέσβιχ και Χόλσταϊν, δηλ. τους βασιλιάδες της Δανίας, και (μέχρι το 1773) τους Δούκες του Χόλσταϊν-Γκόττορπ. Ιστορικά ο Πρίγκιπας Χριστιανός του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόνντερμπουρκ-Γκλύκσμπουρκ, τέταρτος γιος του Δούκα Φρειδερίκου του Γκλύκσμπουρκ, αναγνωρίστηκε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1852 ως διάδοχος του άτεκνου Βασιλιά Φρειδερίκου Ζ΄ της Δανίας. Έτσι γίνεται βασιλιάς της Δανίας ως Χριστιανός Θ΄ ( ήταν ο πατέρας του δικού μας βασιλιά Γεωργίου του Α’ μετά την αποπομπή του Βαυαρού Όθωνα) στις 15 Νοεμβρίου 1863.
Παρεμπιπτόντως αναφέρουμε οι κόρες του Χριστιανού Θ΄, Αλεξάνδρα της Δανίας και Δάγμαρ της Δανίας (ως Μαρία Φιόντοροβνα) έγιναν σύζυγοι, αντίστοιχα, του Εδουάρδου Ζ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου και του Αλέξανδρου Γ΄ της Ρωσίας. Γι’ αυτό ήρθε η Δούκισσα Φιόντοροβνα στη κηδεία, ως τεθλιμμένη συγγενής, όπως και όλοι οι άλλοι εστεμμένοι συγγενείς δηλαδή.
*https://www.greekroyalfamily.gr/genealogical-tree/468-king-george-ii.html
