Tης Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Δε νομίζω να υπάρχει τροχαίο που να έχει απασχολήσει περισσότερο την κοινή γνώμη από αυτό του γνωστού τραγουδιστή Παντελή Παντελίδη. Ένας αδόκητος και απροσδόκητος χαμός, ένα τροχαίο που απασχόλησε την κοινή γνώμη όσο κανένα και ερωτήματα που για μήνες ολόκληρους αγωνιούσαν να βρουν μία απάντηση.
Όλους τους μήνες μετά το τροχαίο, η κοινή γνώμη παρακολουθούσε με αγωνία τις εξελίξεις και μεγάλο μέρος της δε δίσταζε να καταφερθεί εναντίον άλλων, ακόμα και να επιρρίψει ευθύνες για δολοφονική ενέργεια.
Η αλήθεια είναι πως ο εκλιπών ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό και είχε αποκτήσει φανατικούς οπαδούς. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επιθυμώντας να μη διαβρωθεί η εικόνα του ‘’καλού παιδιού’’, δεν ήθελα με τίποτα να δεχτούν πως όντως μπορεί και οι δικές του κινήσεις να ήταν εσφαλμένες. Αν κάποιος δηλαδή είναι λαοφιλής, συγχωρείται για τα πάντα, δεν πρέπει να προβάλλονται ποτέ και τα δικά του λάθη;
Γιατί να μην τονιστεί το γεγονός πως κάποιος αν και λαοφιλής τραγουδιστής, έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα έχοντας καταναλώσει άφθονο αλκοόλ; Γιατί ο θαυμασμός μου για κάποιον να επισκιάζει όλες του τις ενέργειες; Αν στη θέση του Παντελίδη βρισκόταν ένας άσημος όλοι θα μιλούσαν για έναν ασυνείδητο οδηγό, αλλά τώρα δικαιολογείται επειδή ήταν γνωστός. Αντί να χαιρόμαστε που ένας άνθρωπος σώθηκε από ένα τροχαίο, τον κατηγορούμε επειδή δεν πέθανε. Λυπηρό…
Αν είσαι λαοφιλής, αυτό δεν αναιρεί και τα λάθη που έχεις κάνει τα οποία και είναι καλό να επισημανθούν, αφού μπορούν να αποτρέψουν έναν άνθρωπο από το να τα επαναλάβει (ειδικά, αν αναλογιστεί κάποιος πως η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση σε τροχαία ατυχήματα).
Ναι, αξίζει το σεβασμό κάποιος ο οποίος φτάνει εκεί που φτάνει δίχως μέσο και γνωριμίες (ακόμα και αν δεν ακούς τα τραγούδια του). Άλλο όμως τόσο πρέπει να αποδοκιμάζεις και να αποδέχεσαι τα λάθη και τις παραλείψεις του.