Του Γ. Λακόπουλου
Τέσσερις μήνες με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία είναι αρκετοί για ένα συμπέρασμα: κανείς δεν μπορεί να εμπιστεύεται όσα λέει. Ή έστω: πολύ συχνά δίνει στις λέξεις άλλο νόημα από αυτό που έχουν.
Τα παραδείγματα είναι πολλά: από το υπουργικό συμβούλιο που θα ήταν μικρό και είναι από τα μεγαλύτερα της Μεταπολίτευσης, ως τον νόμο για τον διοικητή της ΕΥΠ που δεν θα άλλαζε και άλλαξε σε μια εβδομάδα.
Από το υπουργείο Βόρειας Ελλάδας, που θα καταργούσε, ως τους μάνατζερ που θα διόριζε στο κράτος και φύτεψε παντού κομματικά στελέχη και ημέτερους – της συμφοράς σε κάποιες περιπτώσεις. Ας μην επεκταθούμε στις Πρέσπες ή το Μεταναστευτικό.
Με αυτή την επιβάρυνση, ποιο ακριβώς μπορεί να είναι το νόημα της φράσης του από το βήμα της Βουλής: «Ο τρόπος που προτείνουμε για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν αναιρεί την πολιτική ευθύνη της εκάστοτε πλειοψηφίας για πρόταση προσώπου με ευρύτερη συναίνεση»;
Η κοινή λογική είναι ότι πρόκειται για σχήμα λόγου του αέρα- για να βγει από τη δύσκολη θέση εκείνη τη στιγμή.
Όποιος θέλει πρόσωπο με ευρύτερη συναίνεση στη θέση του ρυθμιστή του πολιτεύματος, δεν συνταγματοποιεί τον κομματικό διορισμό του με σχετική πλειοψηφία. Τον αποκλείει.
Αυτό έκαναν ως τώρα όλοι οι πρωθυπουργοί επ’ αυτού στο Σύνταγμα και πρωτίστως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Άρα, είτε κοροϊδεύει όσους τον ακούν, είτε δεν διακρίνει ότι η διατύπωσή του είναι αντιφατική και ο «τρόπος» που επέβαλε ακυρώνει τη «συναίνεση» που αναφέρει.
Δεν υπάρχει περίπτωση να το εννοεί ότι αναζητά πρόσωπο με ευρύτερης συναίνεση»; Ασφαλώς υπάρχει. Με την διευκρίνιση ότι όταν λέμε» συναίνεση» δεν εννοούμε μεταξύ του ιδίου και της Φώφης, ή του Βελόπουλου.
Η θεμελιώδης έννοια της συναίνεσης στον Κοινοβουλευτισμό είναι η συναντίληψη ανάμεσα στο κόμμα της πλειοψηφίας και την αξιωματική αντιπολίτευση.
Από αυτή την άποψη, συναίνεση στη προεδρική εκλογή είχαμε στις περιπτώσεις Στεφανόπουλου, Παπούλια και Προκόπη Παυλόπουλου. Και απέδωσε τρεις εξαίρετους προέδρους.
Αν λοιπόν συμφωνούμε στις έννοιες και ο Πρωθυπουργός πράγματι θέλει Πρόεδρο ευρείας αποδοχής – και όχι “ευρύτερης” όπως είπε, γιατί μπορεί να νοηθεί και ως… ευρύτερης της ΝΔ- όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Τέτοιος πρόεδρος υπάρχει και είναι ο σημερινός.
Η υποψηφιότητα Παυλοπούλου θα συγκεντρώσει τουλάχιστον 244 ψήφους, από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα -τουλάχιστον- κόμμα, το ΚΚΕ, να μην ψηφίζει αλλά να διάκειται ευμενώς.
Αν ψάχνει για συναίνεση λοιπόν την έχει, με πρόσθετη επικύρωση την επιτυχημένη θητεία του σημερινού Προέδρου, την οποία και ο ίδιος έχει αναγνωρίσει.
Από εκεί και πέρα αν ο Μητσοτάκης έχει καλύτερη λύση, ή τον πρόεδρο με καταλληλότερο προφίλ και ικανό να συγκεντρώσει τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής, θα είναι καλοδεχούμενος.
Αλλιώς για μια ακόμη φορά ο επικεφαλής της πλειοψηφίας ρίχνει στάχτη στα μάτια. Καθόλου καλή μέθοδος όταν πρόκειται για τον αρχηγό του κράτους, που εγγυάται την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και συμβολίζει την ενότητα του έθνους.