Αξιόπιστη συμπόρευση για την πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία

Του Στέφανου Τζουμάκα

Το 2019 και έως έναν βαθμό και το 2020 είναι χρονιές πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η κρίση ηγεσίας και η κρίση πολιτικής στην ΕΕ θα συνεχιστεί. Ποια είναι η βάση, η κυρίαρχη πολιτική που θα κριθεί στις κάλπες; Η πολιτική που απέτυχε παταγωδώς και οδήγησε χώρες και λαούς σε οικονομική διάλυση και ολόκληρες κοινωνίες σε φτωχοποίηση. Είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η υπονόμευση της αρχής της ισοτιμίας των κρατών. Μια πολιτική με σκληρή δεξιά ταυτότητα, που ήδη έχει κριθεί ως αποτυχημένη και σε ενδιάμεσες εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις.

Ηγεσίες κεντροδεξιών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που υιοθέτησαν πλήρως τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές ηττώνται η μία μετά την άλλη και αποχωρούν. Οι βασικοί «τίτλοι» πανευρωπαϊκά είναι: «Αποτυχία και ήττα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών», «Εκρηκτική οικονομική και κοινωνική ανισότητα».

Οι προπαρασκευαστικές πράξεις των πολιτικά υπόλογων, ενόψει των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, είναι σε δύο όψεις. Η μία, της γνωστής θρασυδειλίας της ακροδεξιάς και της Δεξιάς. Να πάρουν τη «ρεβάνς», να δικαιώσουν την καταστροφή. Η άλλη, των απολογητών σοσιαλφιλελεύθερων, του «δεν γινόταν αλλιώς». Και οι δύο επιδιώκουν τη στρατηγική -όχι την εκλογική- ήττα των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων που αντιστάθηκαν και αγωνίστηκαν απέναντι στην οικονομική διάλυση και την κοινωνική θηριωδία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών επιλογών. Για να δικαιώσουν τη στρατηγική του μονόδρομου, για να ξεπλυθούν πολιτικά.

Οι προοδευτικές δυνάμεις στη χώρα μας δεν αρκεί να αγωνιστούμε για να οδηγήσουμε σε μια ακόμα ήττα τον «Συνασπισμό της Σύγχρονης Δεξιάς», που απαρτίζεται από δεξιούς, ακροδεξιούς και σοσιαλφιλελεύθερους.

Το κύριο και καθοριστικό είναι να οργανώσουμε:

Ενα δημοκρατικό και προοδευτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Γιατί άλλο η έξοδος από τα μνημόνια και άλλο η έξοδος από την κρίση, που θέλει σχέδιο και μακροχρόνια προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, για την ανάκτηση της πολιτικής ισοτιμίας της χώρας.

Να οδηγήσουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση σε ισοτιμία, εμβάθυνση και περαιτέρω ενοποίηση και με νέους θεσμούς αλλά και μέσα από μια στροφή, μια αλλαγή πορείας σε διορθωτική κατεύθυνση των ευρωπαϊκών και διεθνών πολιτικών.

Να οργανώσουμε τη στρατηγική της πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας σε κάθε χώρα στην πράξη.

Αυτό συνεπάγεται την εγκατάλειψη των ρητορικών διακηρύξεων από τη μια και των μειοψηφικών πολιτικών πρακτικών από την άλλη. Και τέτοιες πρακτικές είναι:

Τα διαρκώς προβαλλόμενα πολωτικά διλήμματα προς τους πολίτες. Στην παρούσα κρίσιμη πολιτική συγκυρία απαιτούνται προσδιορισμοί και πρωτοβουλίες που ενώνουν κοινωνικές δυνάμεις σε μια θετική πορεία κοινών αξιών, κοινών συμφερόντων, κοινών σκοπών.

Οι διαρκώς αναπαραγόμενες πρακτικές των συσπειρώσεων και των αντισυσπειρώσεων, που ελάχιστα αφορούν στα πραγματικά διακυβεύματα των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων στη χώρα μας και στην ΕΕ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κοινωνίες, με λαούς, με χώρες, όχι με συλλόγους.

Η πρακτική της δημιουργίας μειοψηφικών συσχετισμών σε μεγάλες αναμετρήσεις περιφερειών, δήμων ή εκλογικών περιφερειών, αντί για επιλογές προσώπων και πολιτικών που θα οδηγούν σε πλειοψηφικές πολιτικές νίκης.

Η ρητορική περί της δημιουργίας «πόλων» και «δίπολων», που αδρανοποιεί τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, την οδηγεί στην αποχή, στο λευκό, στο άκυρο και ικανοποιεί μόνο τους «πολωμένους».

Η επαναφορά της συγκρότησης «μετώπων», μια πολιτική επιλογή προσανατολισμένη πρωτίστως στο αποτέλεσμα. Επιδίωξή μας θα πρέπει να είναι να επιβάλουμε πλειοψηφικές προοδευτικές πολιτικές που αναφέρονται στο αίτιο, το οποίο και συνίσταται στις αντιλαϊκές πολιτικές επιλογές της λεγόμενης «μνημονιακής» περιόδου. Χρειαζόμαστε προοδευτικές πολιτικές θετικής διεξόδου για τη χώρα και για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και όχι απλώς «μέτωπο απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και την ακροδεξιά».

Κάθε μέτωπο αποδείχτηκε ιστορικά «αμυντική πολιτική πρακτική» έναντι επιτιθέμενων και όχι φορέας μιας άλλης, θετικής προοπτικής. Επίσης, κάθε μέτωπο στην πολιτική προϋποθέτει κόμματα και οργανώσεις ισότιμες και σε κοινή κατεύθυνση και όχι τακτικές του τύπου «σήμερα βλέπουμε και αύριο το ξανασυζητάμε» ή «συγκεντρώνουμε τους από κάτω για να τους καθοδηγήσουν οι από πάνω». Σημειωτέον δε ότι και όσον αφορά ειδικά στους συνασπισμούς κομμάτων, ο εκλογικός νόμος στη χώρα μας, εν αντιθέσει με ό,τι ισχύει στη γείτονα Ιταλία, δεν ευνοεί στην κατανομή των βουλευτικών εδρών τους συνασπισμούς κομμάτων, αλλά πριμοδοτεί τα κόμματα.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας, οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας επιζητούν:
Θαρρετές πολιτικές και όχι μόνο σχήματα.

Βιώσιμες λύσεις και διεξόδους σε προοδευτική κατεύθυνση και όχι διλήμματα μεταξύ «των μεν και των δε».

Αξιόπιστη συμπόρευση στη βάση κοινών αρχών, αξιών και προοδευτικού πολιτικού σχεδίου, για μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων, με σαφή δρόμο για το αύριο της χώρας και την έξοδο της ελληνικής κοινωνίας από την κρίση.

* Πρώην υπουργός

ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ