Του Νίκου Κουλούσιου
Η απόσταση ανάμεσα στους δύο ηγέτες της Δεξιάς μεγαλώνει σημαντικά αν συνυπολογίσει κανείς την αντιμετώπιση της πανδημίας, αλλά μικραίνει επικίνδυνα υπό το φως συγκεκριμένων πολιτικών, δηλώσεων και γεγονότων. Όσο κι αν ακούγεται τραβηγμένο, οι αναλογίες σε σειρά θεμάτων είναι τρανταχτές. Όχι τόσο στο ύφος, αλλά κυρίως στο περιεχόμενο της διακυβέρνησης των δύο. Γιατί τα φαινόμενα ξεγελούν. Ο λαϊκισμός, η πατριδοκαπηλεία, ο αυταρχισμός και ο καθεστωτισμός εφαρμόζεται και με ήπιους, οπτικά καλαίσθητους τόνους, γίνεται και με το χαμόγελο, γίνεται και από κεντρώους της νεοφιλελεύθερης πάντα φιλοσοφίας.
Και ο μεν και ο δε πρωταγωνιστούν στην έρημο του τηλεοπτικού-πραγματικού που βιώνουμε καθημερινά από τις οθόνες μας. Αν ξύσεις την επιφάνεια, θα ανακαλύψεις ότι προσομοιάζουν ο ένας τον άλλον σε πολύ περισσότερα σημεία. Είναι όπως η Ακροδεξιά με την Δεξιά, που στην ουσία η μία είναι το λιγότερο φανταχτερό απείκασμα της άλλης.
Και οι δύο κρύβουν μία μικρή δυναστεία κάτω από το προπέτασμα του θρυλικού ονόματός τους και το χρησιμοποιούν ως αντι-τρικ για να θολώσουν την εικόνα της χλιδάτης παρακμής που εκπέμπουν.
Ο ένας βρίσκει ότι υπάρχουν «καλοί άνθρωποι» ακόμα και μέσα στους κόλπους των ακροδεξιών της Κου Κλουξ Κλαν. Ο άλλος παίρνει τους ακροδεξιούς του ΛΑΟΣ και τους κρυφοχρυσαυγίτες, τους ξεπλένει και τους κάνει αντιπροέδρους στο κόμμα του, βουλευτές και υπουργούς πρώτης γραμμής.
Ο ένας βλέπει τον Μεξικανό μετανάστη ως απειλή για την εθνική κυριαρχία της χώρας του και χτίζει τείχος από ατσάλι. Ο άλλος βλέπει τον μετανάστη από το Πακιστάν ως απειλή για τη χώρα του και χτίζει νοητά τείχη «αποτροπής όσων κατατρεγμένων βλέπουν μια φιλόξενη στέγη στην Ελλάδα», παρόλο που κανείς από αυτούς δεν θέλει στην ουσία να μείνει στην Ελλάδα.
Ο ένας έχει βάλει όλους του τους γιούς, γαμπρούς και κόρες σε θέσεις κλειδιά της κυβέρνησης. Ο άλλος κατάφερε να έχει όλο του το σόι στα πολιτικά πράγματα, είτε τοπικά, είτε θεσμικά και επικοινωνιακά.
Ο ένας αρέσκεται να τον λιβανίζουν όλη την ώρα τα κανάλια και τα ΜΜΕ, και όσα δεν το κάνουν τα καταγγέλλει ως fake news. Ο άλλος επίσης απολαμβάνει το γενικό λιβανιστήρι που του γίνεται από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, και όσα ξεφεύγουν από το κοπάδι, τα τρώει η μαρμάγκα. Είτε δεν παίρνουν μία από την κρατική επιχορήγηση που εν μέσω πανδημίας φιγουράρει και ως μέσο στήριξης των ΜΜΕ, είτε εξοστρακίζονται ως γραφικοί, ανθέλληνες και δογματικοί.
Ο ένας απειλεί να κόψει τη χρηματοδότηση σε οργανισμούς ή πολιτείες που δεν συμμορφώνονται με τις προσταγές και πολιτικές του επιδιώξεις. Ο άλλος στερεί τη χρηματοδότηση από όποιον προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι και να δείξει με ντοκουμέντα τη βρωμοδουλειά της διαπλοκής και του εμπαιγμού.
Ο ένας έταξε μία κυβέρνηση αρίστων και κατάντησε να κάνει υπουργούς κάτι τυχάρπαστους με μόνο προσόν την τυφλή πίστη και αφοσίωση στον αρχηγό. Ο άλλος επίσης έταξε μία κυβέρνηση αρίστων και κατάντησε να έχει ένα υπουργικό συμβούλιο με απειροελάχιστες γυναίκες στη σύνθεσή του, ενώ διόρισε κομματικούς φίλους που ήταν άριστοι στην… πλαστοποίηση τίτλων σπουδών.
Ο ένας δεν χάνει ευκαιρία να χρεώσει το κράτος χρησιμοποιώντας τις δικές του επιχειρήσεις και ακίνητα για κυβερνητικά έργα και εκδηλώσεις. Ο άλλος συνεχίζει την οικογενειακή μπίζνα και δίνει μεγάλα έργα ή αναθέσεις για εργολαβίες σε επιχειρήσεις που ανήκουν σε συγγενικά ή φιλικά του πρόσωπα.
Ο ένας παίζει όλες του τις μάρκες ποντάροντας στα εθνικά θέματα, την ώρα που τα τακιμιάζει με τον νούμερο ένα, υπαρξιακού χαρακτήρα, εχθρό της Αμερικής, την Ρωσία του Πούτιν, και τον νούμερο δύο, την Βόρεια Κορεά του Κιμ Γιόνγκ Ουν. Ο άλλος χτίζει την προεκλογική του ρητορική υπερθεματίζοντας το ζήτημα του Μακεδονικού και συσπειρώνοντας όλο το εθνικιστικό κοπάδι, ενώ όταν παίρνει την καρέκλα κάνει γαργάρα ότι πατριωτική μπαρούφα ξεστόμισε λίγες εβδομάδες πιο πριν.
Ο ένας βλέπει καραβάνια μεταναστών να κατευθύνονται στα σύνορα του και τα ξορκίζει ως ορδές βαρβάρων που κάνουν εισβολή στη χώρα του. Ο άλλος βλέπει εισβολή προσφύγων μέσω Έβρου, τα ρίχνει στην Τουρκία και βρίσκει πρόφαση να κλείσει σύνορα και να καταργήσει διεθνείς συμβάσεις και συνθήκες, ενώ στο πρόσφατο παρελθόν κατηγορούσε επανειλημμένα την Τουρκία για ανάλογες έκνομες κινήσεις. Και όταν δε δαιμονοποιεί τους πρόσφυγες ή τους μετανάστες, συσπειρώνει την εξ ακροδεξιών εκλογική του πελατεία μιλώντας για εξωγήινους που έχουν βάλει πλώρη να αλλάξουν το φύλο των παιδιών μας. Και οι δύο τερμάτισαν τον λαϊκισμό με μια γερή δόση αρπαχτολογίας και πεζοδρομιακής φασιστικής βαρβατίλας.
Ο ένας πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη στο σκάνδαλο με την Ουκρανία αλλά πλήρωσε, εξαγόρασε και κατάφερε να βγει λάδι. Ο άλλος πιάστηκε με τη γίδα της Siemens στην πλάτη και λίγα χρόνια μετά έγινε ο τιμητής της χαμένης αξιοπρέπειας μια ταλαιπωρημένης από σκάνδαλα και μίζες χώρας και παράταξης.
Ο ένας κρύβει ασύστολα τις φορολογικές του δηλώσεις με αστείες δικαιολογίες. Ο άλλος διατηρεί off-shore αλλά και ακίνητα στο εξωτερικό που αγοράστηκαν αδιαφανώς – αν όχι ο ίδιος τότε πρόσωπα του στενού του οικογενειακού περιβάλλοντος, ενώ μάθαμε πρόσφατα ότι έχει και μετοχές σε funds των ΗΠΑ που ορέγονται τα κόκκινα δάνεια.
Ο ένας διεκδικεί συνεχώς δάφνες, συγκρίνοντας τα δικά του πεπραγμένα με των προηγουμένων και βγάζοντας τα δικά του σαφώς ανώτερα. Ο άλλος επίσης διεκδικεί δάφνες και συγχαρητήρια, κάνοντας σημαία του την άποψη ότι «αν τώρα είχαμε ΣΥΡΙΖΑ η χώρα θα είχε βυθιστεί στην αφάνεια». Και οι δύο, παρότι κέρδισαν τις εκλογές, συνεχίζουν να κάνουν αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση.
Ο ένας έχει ένα κανάλι που αποτελεί φερέφωνο της πολιτικής του, το FOX NEWS, με το οποίο διατηρεί άρρηκτη σχέση και εξόφθαλμη συνεργασία. Αρκετούς σχολιαστές και πανελίστες του FOX NEWS τους βλέπεις μετά από λίγο να αναλαμβάνουν κυβερνητικά πόστα. Ο άλλος έχει το δικό του FOX NEWS, το ΣΚΑΪ δηλαδή, να παίζει Κυριάκο σε όλες τις ζώνες, πρωί-βράδυ, και όλα τα υπόλοιπα κανάλια να συναγωνίζονται στην κυβερνητική προπαγάνδα εποφθαλμιώντας την θέση του ΣΚΑΙ. Ενώ βέβαια έχει τοποθετήσει πάμπολλους μεγαλοδημοσιογράφους από όλα τα κανάλια και Μέσα σε κυβερνητικές θέσεις, την ώρα που η Ελλάδα κατατάσσεται στην 65η θέση στον παγκόσμιο πίνακα που αποτυπώνει την ελευθερία του τύπου σε κάθε χώρα, σκοράροντας κάτω από την Μποτσουάνα και την Μπουρκίνα Φάσο. Απροπό οι ΗΠΑ βρίσκονται στην 45η θέση! Και οι δύο απεχθάνονται την κριτική που τους γίνεται και την αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας, στοχοποιώντας μάλιστα όσους τολμούν ανοιχτά να αμφισβητήσουν την κυριαρχία και… ευτοκία τους.
Και οι δύο δείχνουν μία έντονη αποστροφή προς τα δεδομένα και κεκτημένα της δημοκρατίας, τον διάλογο, την κριτική και την αντίθετη άποψη. Βέβαια ο ένας έκανε debate και μάλιστα πολύωρα, ενώ ο άλλος αποφεύγει το τραπέζι του τηλεοπτικού διαλόγου με τον αντίπαλό του για δύο συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, διαπιστώνοντας η πολύ δημοκρατία μπορεί να αποβεί μοιραία γι’ αυτόν.
Και οι δύο κάνουν απίστευτες δηλώσεις που κουφαίνουν ακόμα και τους πιο εύπιστους. Ο ένας τις έκανε κυρίως πριν γίνει πρωθυπουργός, με αποκορύφωμα την ομιλία του στη Βουλή περί εξωγήινων που δελεάζουν τα νέα παιδιά να αλλάξουν φύλο. Ο άλλος τις έκανε από του Νώε τον καιρό, εξ’ απανέκαθεν, απλώς αφού έγινε πρόεδρος, οι πάλαι ποτέ ανήκουστες και εξωφρενικές δηλώσεις μετατράπηκαν αίφνης σε τραγικές και επικίνδυνες για τους πολίτες οδηγίες, για παράδειγμα για ενδοφλέβια χρήση απολυμαντικών κατά του κορονοϊού.
Και οι δύο θεωρούν την αστυνομική βία αναπόσπαστο κομμάτι επιβολής μιας πολιτικής και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να στείλουν δυνάμεις σε ανυποψίαστους πολίτες. Και οι δύο έχουν στρατιές στρατόκαβλων σε επιτελικές θέσεις, τα λεγόμενα και γεράκια, έτοιμους να «πάρουν τα άρματα» ανά πάσα στιγμή, όχι οι ίδιοι φυσικά αλλά τα υποχείριά τους, αλλά και έτοιμους να δημιουργήσουν ή να εμπνεύσουν πολιτοφυλακές και μυστικές υπηρεσίες παρακράτους.
Και οι δύο έχουν έναν λαό που, αφού τους ψήφισε, κάνει τώρα το άσπρο-μαύρο, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την ψήφο του σε κάποιον που κατά βάση δεν πολυσυμπαθεί, ούτε παραδέχεται, απλώς ήθελα να τιμωρήσει την κακή απέναντι πλευρά, που άλλα είπε και άλλα έκανε.
Και οι δύο πέρασαν στο άψε σβήσε, λόγω κορονοϊού και ανερυθρίαστα, από την εμμονή για λιγότερο κράτος και μείωση δαπανών στον δημόσιο τομέα, στους επαίνους για το πόσο σημαντική είναι η προσφορά της κρατικής μηχανής, εξαίροντας ιδιαίτερα τον ηρωισμό των εργαζομένων στη δημόσια υγεία, αλλά και τα επιτεύγματα στην Ψηφιακή δημόσια Διοίκηση και την Πολιτική Προστασία. Και οι δύο θεωρούν τις ιδιωτικοποιήσεις την πιο συνετή πολιτική επιλογή.
Εντάξει, διαφέρουν αρκετά στον τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας και αυτό είναι το σχεδόν μοναδικό σημείο όπου οι δύο ηγέτες, αν και φύσει και θέσει δεξιοί, απέχουν αρκετά ο ένας από τον άλλον, ακολούθησαν δηλαδή μία εκ διαμέτρου αντίθετη οδό, ο καθένας για τους δικούς του προσωπικούς και εθνικούς λόγους. Και οι δύο πάντως προσπάθησαν να κεφαλαιοποιήσουν την πανδημία, ο ένας με εμφανή τα σημάδια της κόπωσης και αποτυχίας, ο άλλος με τόση αλαζονεία που σε κάνει να τρομάζεις για το τι πραγματικά έρχεται μετά τον θρίαμβο.