Του Μελέτη Ρεντούμη
Η κυβέρνηση στα πλαίσια της προεκλογικής περιόδου και της επικοινωνιακής τακτικής που θέλει να περάσει για την μάχη των βουλευτικών εκλογών, επιστρατεύει κάθε μορφής μέσο, ώστε να πείσει το εκλογικό σώμα, ότι αποτελεί την καταλληλότερη λύση για την χώρα.
Παρά την κατάρρευση της μεσαίας τάξης, την καθυστέρηση τεσσάρων ετών στις μεταρρυθμίσεις και την ετεροχρονισμένη έξοδο της χώρας στις αγορές, η κυβέρνηση ενώ υπέγραψε και έφερε στην χώρα ένα τρίτο και περιττό Μνημόνιο, τώρα επιδίδεται σε μαθήματα πολιτικής οικονομίας με ιδεολογικό μανδύα.
Πιο συγκεκριμένα, προσπαθώντας να προσελκύσει και να συσπειρώσει το αριστερό της ακροατήριο, θέλει να πείσει ότι είναι υπέρ ενός διαφορετικού μοντέλου, που ουσιαστικά αντιμάχεται τον καπιταλισμό μέσα όμως από το ίδιο το σύστημα.
Αυτό το ιδεολογικό μοντέλο ή ευφυολόγημα για κάποιους αναλυτές, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση το ονομάζουν, ολιγαρκή αφθονία.
Τείνουν με λίγα λόγια να υιοθετήσουν ένα μοντέλο Λατινικής Αμερικής, τύπου Βενεζουέλας και Βολιβίας, με αποκορύφωμα την επίσημη επίσκεψη του προέδρου Μοράλες στην Αθήνα, μέσα από μία ξεκάθαρη στόχευση προς το αριστερό ακροατήριο της κυβέρνησης.
Δυστυχώς το κυβερνόν κόμμα, ενώ εκπροσωπεί μία χώρα που είναι ταυτισμένη με το δυτικό μοντέλο αξιών και ασφάλειας, επιχειρεί να το ανατρέψει εκ των έσω, παίζοντας με τις έννοιες και εισάγοντας νέες αμφιλεγόμενες, που μάλιστα προσιδιάζουν περισσότερο σε απολυταρχικά καθεστώτα, παρά σε ευνομούμενες δημοκρατίες.
Με την έννοια, ολιγαρκής αφθονία, η κυβέρνηση θέλει ουσιαστικά να υποσκάψει την έννοια της ελεύθερης αγοράς, καθώς θέλει να εξασφαλίσει τα απαραίτητα αγαθά προς τα νοικοκυριά, αλλά με την απαιτούμενη αφθονία, χωρίς όμως να προσδιορίζει για ποιους και υπό ποιες συνθήκες.
Πρόκειται σαφώς για μία ατυχή επιλογή οικονομικών εννοιών, που δεν απαντάται σε κανένα οικονομικό μοντέλο παγκοσμίως, αλλά προσπαθεί εντέχνως να υποκριθεί έναν αναγκαστικό συμβιβασμό με την ελεύθερη αγορά και τον καπιταλισμό, εισάγοντας ένα νεοκομμουνιστικό μοντέλο μίας κεντρικά διευθυνόμενης οικονομίας, όπου τελικά το κράτος μέσα από μία διαδικασία διαμόρφωσης της ζήτησης, κατευθύνει την προσφορά σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις, με στόχο να προκληθεί μία τεχνητή αφθονία αγαθών, σε τιμές που θα έχουν επί της ουσίας προαποφασιστεί.
Η κυβέρνηση αυταπατάται, αν νομίζει πως αντί να ακολουθήσει ένα πραγματικό και ρεαλιστικό μοντέλο οικονομικής πολιτικής, μπορεί να πείσει το εκλογικό σώμα, με άσχετες και ακατανόητες έννοιες, βγαλμένες από εγχειρίδια προηγούμενων αιώνων, με μοναδικό στόχο την εστίαση στις διαφορές με τη ΝΔ και την αριστερή κουλτούρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει σε σχέση με την εκλογική του βάση.
Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως ο ελληνικός λαός, δεν έχει ανάγκη από νέα ιδεολογικά μοντέλα που ουδεμία σχέση έχουν τόσο με την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και με το ίδιο το όραμα της χώρας, αλλά οδηγούν σε περίεργες ατραπούς και συμφωνίες με κράτη υποανάπτυκτων οικονομιών, που εκμεταλλεύονται το λαϊκό αίσθημα για να πλουτίζουν υπέρμετρα συγκεκριμένες ολιγαρχίες, εξασφαλίζοντας αμιγώς και μόνο την δική τους προσωπική αφθονία.
Είναι καιρός λοιπόν, τόσο η κυβέρνηση όσο και τα κόμματα που θα αναζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού, να το κάνουν με σχέδιο, με σοβαρότητα και όχι με ανύπαρκτες ιδεολογίες που αποτελούν ανεφάρμοστες πρακτικές εδώ και δεκαετίες παγκόσμια.
Ο Μελέτης Ρεντούμης είναι οικονομολόγος τραπεζικός