Του Ιωάννη Δαμίγου
Κυριακή 11.00 πμ, στο εκπτωτικό χωριό ή αλλιώς Disingner Outlet Athens, 38 βαθμούς δείχνει ο υδράργυρος και κόντρα στην ημέρα και στην θερμοκρασία, τα οικονομικώς, δήθεν, ρημαγμένα “δημοκρατικά” πλήθη βολτάρουν ανεπηρέαστα και χαλαρά στους χώρους..
Ένα συνονθύλευμα αγοραστικού κοινού, όχλου που εκδράμει λες, στο “αξιοθέατο” της αγοράς, άφοβοι υπερήλικες, νεαρά ζευγάρια που σπρώχνουν το καρότσι με το νεογέννητο να κλαίει, να πηγαινοέρχονται άσκοπα πέρα δώθε, για να “σκοτώσει” τον χρόνο της αργίας του. Εντυπωσιακή της αρρώστιας, ναι βαριάς αρρώστιας, ήταν η παρατήρηση μιας κυρίας που κρατούσε περιφερόμενη το λουρί ενός σκύλου Δαλματίας και που παρέμενε επί οκτώ ώρες στους χώρους! Την συναντούσα, καθώς ξεχώριζε λόγου συνοδείας σκύλου, μετά από ώρα συνεχώς μπροστά μου, όσο άντεχα να παρατηρώ και να προσπαθώ να αντιληφθώ την ψυχολογία αυτού του αταίριαστου περιφερόμενου τσίρκου.
Και κατάλαβα την δύσκολη δουλειά ενός ρεπόρτερ. Οκτώ ολόκληρες ώρες, με διαλείμματα για καφέ και πρόχειρο φαγητό, στα κατάμεστα από λαό καφέ, τόση ήταν η αντοχή μου και η διαστροφή μου. Οι υπόλοιποι, σε αντίθεση με εμένα έδειχναν ξεκούραστοι, φωνάζοντας και χαχανίζοντας πίνοντας και τρώγοντας ταυτόχρονα. Ο νέος τρόπος … διασκέδασης να τολμήσω να γράψω; Αντί μιας βόλτας όπου αλλού, εκεί μαζεμένοι όλοι. Που επιβλήθηκε ως συνήθεια, έτσι ανέμελα και μοδάτα τις Κυριακές,προς τέρψη αυτών που δυναστεύουν την κάποτε αργία για πωλήτριες και πωλητές. Δεν λογίζονται “κανονικοί” άνθρωποι που έχουν οικογένειες και ένα Κυριακάτικο τραπέζι να καθίσουν για ένα φαγητό κι αυτοί. Κι από πάνω να δέχονται τα καπρίτσια και την αγένεια των πελατών, αδιαμαρτύρητα και χαμογελώντας.Φευ!
Γιατί μόνο αγενείς κάνουν τις αγορές τους Κυριακή. Μόνο αναίσθητοι και αργόσχολοι προβληματικοί ρωτούν τάχα 20.05, κλείνετε;
Την παραφωνία αυτής της παράξενης αίσθησης ευφορίας ίσως, αποτελούσαν τα “ακούραστα¨και “χαμογελαστά”, βία, πρόσωπα των υπαλλήλων των καταστημάτων, που εργάζονται απίθανα δεκάωρα και δωδεκάωρα … εθελοντικά. (Υπόψιν πως το “εκπτωτικό χωριό” παραμένει ανοικτό όλα τα Σ/Κ, πλην ελαχίστων μόνο Κυριακών που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού). Και η παραφωνία να συμπληρώνεται με το αντίκρυσμα των πολλών σεκιουριτάδων, που έλιωναν μέσα στις στολές τους, διψασμένοι, ιδρωμένοι και όρθιοι.
Αυτή η βαριά αρρώστια, να καθιστά αδιάφορα τα κενά αξιών και εννοιών πλήθη σαν από ρομπότ και να κάνει αόρατες τις παραπάνω κατηγορίες εργαζομένων και των προβλημάτων των. Τα ανείπωτα, τα καταστήσαμε “κανονικότητα”. Τα “ψώνια” νεαρά και μεγάλα, να κάνουν τα ψώνια τους Κυριακή, γιατί τις υπόλοιπες ημέρες της εβδομάδας δεν … προλαβαίνουν. Ανήκεστη η βλάβη μας.