Του Σωκράτη Αργύρη
Inter arma silent leges
“Σε περιόδους πολέμου, ο νόμος σιωπά”
… ότι μας διέπει το σύνδρομο, όπως το ονομάζω, Ζυρίχης-Λονδίνου, δηλαδή ο φόβος του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι όποιος ασχοληθεί με την εξωτερική πολιτική και καταλήξει κάπου και αναλάβει την ευθύνη μίας κατάληξης, κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως προδότης. – Ευάγγελος Βενιζέλος
Πόλεμος σημαίνει πρωταρχικά επιδίωξη συντριβής των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων, απ’ αυτήν εξαρτώνται κι απ’ αυτήν απορρέουν όλα τα άλλα. Και εάν αυτή επιτευχθεί, τότε αναπληρώνονται αργά ή γρήγορα όλα, όσα θυσίασε κανείς θέλοντας να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του την αποφασιστική στιγμή στο αποφασιστικό σημείο.
Αυτό γράφει ο Παναγιώτης Κονδύλης στο έργο του “Για τη θεωρία του πολέμου” που ίσως οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ θέλουν να εφαρμόσουν στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία μέσω και της βελτίωσης των σχέσεων Ελλάδας και Τουρκίας 100 χρόνια μετά από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης [24/7/1923] που οι ΗΠΑ δεν έχουν συνυπογράψει, Συνθήκη που ξεκαθάρισε το γεωπολιτικό τοπίο της γεωγραφικής περιοχής που ήταν κάποτε κατάκτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, την κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μαζί με το Χαλιφάτο όπως και την ήττα της Ελλάδας των 2 Ηπείρων και των 5 θαλασσών, αφού προηγουμένως η Βρετανική Αυτοκρατορία και όχι μόνο, είχε εξασφαλίσει τα συμφέροντα της στην περιοχή με την περίφημη Συμφωνία Σάικς–Πικό.
Δυστυχώς για την Ελλάδα η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου , ακόμα και σήμερα, στα εθνικά θέματα υπήρξε η πιο δύσκολη ιστορική περίοδος, με κορύφωση την Κυπριακή τραγωδία με την εισβολή και κατοχή τηςΤουρκίας, αφού είχε επικαλεστεί την Συνθήκη Εγγυήσεως. Ενώ όμως σε περίπτωση παραβίασης της Συνθήκης Εγγυήσεως οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις θα έπρεπε να συμπράξουν για την αποκατάσταση του status quo και σε περίπτωση που η σύμπραξη ήταν αδύνατη, μπορούσαν να δράσουν μονομερώς για την αποκατάσταση των Συνθηκών, όμως σύμφωνα με γνωμοδότηση του νομικού τμήματος του ΟΗΕ, η Συνθήκη δεν παρείχε δικαίωμα ένοπλης επέμβασης καθώς τα συμβαλλόμενα μέρη είναι μέλη του ΟΗΕ και δεσμεύονται από τον Καταστατικό του Χάρτη, ο οποίος αποτελεί αναγκαστικό Δίκαιο και δεν επιτρέπει τη χρήση βίας παρά μόνο για σκοπούς αυτοάμυνας.
Αιτία αυτής της δύσκολης περιόδου, αποτέλεσε η εμφύλια σύρραξη ως Ιστορική Τομή με κατάληξη ο εμφύλιος να αφήσει βαριά σημάδια στην πολιτική και όχι μόνο ζωή της χώρας, γιατί η νικήτρια κυβερνητική παράταξη δεν έδωσε αμνηστία στο ηττημένο κομμουνιστικό κόμμα αλλά και το ηττημένο στρατιωτικά κομμουνιστικό κόμμα ακολούθησε μία πολιτική σαν να μην είχε καταλάβει ότι η Συνθήκη της Γιάλτας ήταν μια πραγματικότητα, ειδικά στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό συνέβη αργότερα μετά την τραγωδία της Κύπρου όταν η τότε κυβέρνηση εθνικής ενότητας νομιμοποίησε το διασπασμένο κομμουνιστικό κόμμα.
Αποτέλεσμα είναι ότι όλες οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις έβαζαν και βάζουν την συμμαχία του ΝΑΤΟ πάνω από τα στενά εθνικά συμφέροντα, όπως π.χ. ήταν η καταπάτηση της Συνθήκης της Λωζάνης σχετικά με τα μειονοτικά μουσουλμανικά σχολεία που τα αποκαλούσαν τουρκικά βάσει του Ν.Δ. 3065 /54 “Περί τρόπου ιδρύσεως και λειτουργίας Τουρκικών Σχολείων”, όπου τότε ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εξέδωσε την εξής απόφαση:
«Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως (σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ’ εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρου “Τούρκος – Τουρκικός” αντί του τοιούτου “Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός“», ή η αναθεώρηση επίσης της Συνθήκης της Λωζάνης, που ενώ η εκλιπούσα Τουρκοκυπριακή μειονότητα βάσει του άρθρου 21 της Συνθήκης της Λωζάνης, που όριζε ότι «οι Τούρκοι, οι εγκατεστημένοι εν τη νήσω Κύπρω κατά την 5ην Νοεμβρίου 1914», θα αποκτούσαν τη βρετανική «ιθαγένεια» (υπηκοότητα), χάνοντας την τουρκική, η ελληνική μετεμφυλιακή διπλωματία κατόρθωσε να υποκύψει στις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου στις πιέσεις των τρίτων εμπλεκομένων για πολιτική λύση στην Κύπρο μετά τον αντιαποικιακό αγώνα στο νησί, αν και το επιχείρημα για την ελληνική πλευρά ήταν ότι η Τουρκία είχε παραιτηθεί από το 1923 από τις απαιτήσεις της επί της Κύπρου. Για την τουρκική διπλωματία όμως, το ενωτικό αίτημα «αποδείκνυε» τον «ελληνικό αναθεωρητισμό» επί των όρων της Συνθήκης της Λωζάνης.
Έτσι η ελληνική πλευρά αποδέχτηκε με τις Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου ότι η τουρκοκυπριακή μειονότητα θα ελάμβανε μερίδιο εξουσίας δυσανάλογο του μεγέθους της, με αποτέλεσμα η δημοκρατική αρχή να κάμπτεται, και έτσι από μειονότητα να καθίσταται πολιτική κοινότητα, πράγμα που και στη Θράκη αυτό επιδιώκουν οι Τούρκοι πράγμα που δεν αντιλαμβανονται πολιτικά κόμματα (πληθυντικός ευγένειας) όπως το είδαμε στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι ρίζες του δικοινοτισμού και κατ’επέκταση και της διχοτομικής πολιτικής στο Κυπριακό που οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης και στις μέρες μας στη διζωνική ομοσπονδία, βρίσκονται στο πρώτο δοτό «Σύνταγμα» που οι Βρετανοί παραχώρησαν στην αποικία το 1882. Στο σύνταγμα αυτό οι Βρετανοί διαστρεβλώνουν και παραμορφώνουν την έννοια της φιλελεύθερης δημοκρατίας και υιοθετούν την έννοια του μιλέτ της οθωμανικής περιόδου. Με βάση την έννοια αυτή αναγνωρίζονται κατά προτεραιότητα οι εθνικοθρησκευτικές κοινότητες ως πολιτικά υποκείμενα ενώ οι πολίτες περνούν σε δεύτερη κατηγορία. Έτσι οι Άγγλοι για την εκλογή των μελών του Νομοθετικού Συμβουλίου που εγκαθίδρυσαν, εισήγαγαν την αρχή δύο ξεχωριστών εκλογικών σωμάτων, ενός των Ελλήνων και ενός των Τούρκων, όπου ως εθνικοθρησκευτικές κοινότητες εξέλεγαν τους αντιπροσώπους τους από ξεχωριστούς εκλογικούς καταλόγους.
Άξιον απορίας είναι η αποσιώπηση όλων αυτών από την δημόσια συζήτηση αλλά και από την πολιτική και ιστορική βιβλιογραφία στην Ελλάδα.
Από την άλλη η Τουρκία ήταν η κερδισμένη όχι μόνο στην Κύπρο, αυτή της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου αλλά και πριν. Ενώ η Συνθήκη της Λωζάνης βάσει του άρθρου 4, είχε συμφωνηθεί η αποστρατικοποίηση των ίδιων των Στενών και των νήσων Ιμβρου, Τενέδου, Λαγουσών, Σαμοθράκης και Λήμνου, κατάφερε την αναθεώρηση της μέσω της Συνθήκης του Μοντρέ που υπεγράφη στις 20 Ιουλίου 1936 με αποτέλεσμα την επιστροφή στην Τουρκία της διαχείρισης των Στενών και να έχει δηλαδή τον διακανονισμό διέλευσης των πλοίων μέσω των Στενών (Δαρδανέλια, θάλασσα Μαρμαρά και Βόσπορος) και ταυτόχρονα να τα επαναστρατικοποιήσει, γιατί στρατικοποιήσει σημαίνει άσκηση εθνικής κυριαρχίας.
Το αναφέρουμε λόγω της αξίωσης μείωσης του στρατιωτικού αποτυπώματος εκ μέρους του υπουργού εξωτερικών του Τραμπ (έχει αρκετούς οπαδούς στην Ελλάδα) Μάικ Πομπέο στα νησιά μας. Το είχε αναφέρει μετά την υιοθέτηση της Συμφωνίας των Πρεσπών μια και το τελικό κείμενο ήταν πρόταση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και όχι προϊόν διαπραγμάτευσης και εδώ πάλι η τότε κυβέρνηση έβαλε τα Νατοϊκά συμφέροντα πάνω από τα εθνικά αλλά παραδόξως οι Έλληνες οπαδοί του Τραμπ έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν.Μία άλλη παράμετρος είναι ότι για τα πολεμικά αεροσκάφη και σε αντίθεση με την Συνθήκη της Λωζάννης, στη Σύμβαση του Μοντρέ, παραδόξως δεν γίνεται καμία αναφορά, ενώ για τα πολιτικά ορίζεται ότι « η Τουρκία θα ενημερώνει για τους διαδρόμους από τους οποίους θα διέλθουν». Από την ανωτέρω διάταξη συνάγεται τον συμπέρασμα ότι αφού η πτήση των πολιτικών αεροσκαφών άνωθεν των Στενών υπάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα της Τουρκίας, θα πρέπει να γίνει δεκτό (argumentum ex contrario) ότι το ίδιο συμβαίνει και για τα πολεμικά αεροσκάφη.
Βέβαια η Συνθήκη του Μοντρέ δεν συνάδει με την Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας του 1982, που δεν έχει κυρωθεί από το Τουρκικό Κοινοβούλιο. Αφορμή του casus belli εκ μέρους της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας ήταν η κύρωση της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας από το Ελληνικό Κοινοβούλιο επί Ανδρέα Παπανδρέου,[Νόμος 2321/1995] όπου περιέργως δεν είδαμε καμία αντίδραση εκ μέρους τότε των λεγόμενων πατριωτικών δυνάμεων ή του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ κατά της Τουρκίας. Μάλιστα στο ίδιο κείμενο η Τουρκία κατέθετε τον ισχυρισμό ότι επρόκειτο για παραβίαση της Συνθήκη της Λωζάννης εκ μέρους της Ελλάδας, καθώς ανατρεπόταν, σύμφωνα με τους Τούρκους, η ισορροπία που είχε καθιερώσει η εν λόγω συνθήκη.Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί ότι στη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ (DPC), που πραγματοποιήθηκε την ίδια μέρα [8 Ιουνίου 1995] με τη ψήφιση του casus belli από πλευράς Τουρκίας, η Αθήνα εμφανίστηκε διαλλακτική και απέφυγε να διαμαρτυρηθεί για τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, αφήνοντας να περάσει σχεδόν απαρατήρητη η απειλή πολέμου της Άγκυρας προς τη χώρα μας σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών υδάτων της στα 12 ναυτικά μίλια.
Ένας από τους λόγους μη κύρωσης της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας από την Τουρκία είναι ότι αντίθετα από την Συνθήκη του Μοντρέ , ρητά αναφέρει ότι παράκτια κράτη που ελέγχουν τα Στενά, αυτά δεσμεύονται από τον βασικό κανόνα των διατάξεων των άρθρων 37-44 της Συμβάσεως του Δικαίου της Θάλασσας του 1982, ο οποίος καθορίζει ότι «τα ξένα πλοία, εμπορικά και πολεμικά, έχουν δικαίωμα ελεύθερης διαβάσεως/πλού διελεύσεως (transit passage) μέσα από τα Στενά».Εδώ και χρόνια παίζεται ένα γεωπολιτικό παιχνίδι των ΗΠΑ στο τρίγωνο Εύξεινος Πόντος – Αιγαίο – Κύπρος.Γεωπολιτική είναι ο ρόλος της γεωγραφίας στη διεθνή πολιτική, στα πολιτικά συστήματα και στις σχέσεις των υπερδυνάμεων με τον γεωγραφικό χώρο.
Στη γεωπολιτική εμπλέκονται οι συγκρούσεις οι οποίες υπάρχουν μεταξύ διαφόρων γεωγραφικών χώρων -πλέον δεν αρκεί να τα βλέπουμε ως κράτη, αλλά ως γεωγραφικές ενότητες που τους συνδέει κάτι κοινό όπως ή γλώσσα, η ιστορία, η θρησκεία, το εμπόριο κλπ- και η στρατηγική που ακολουθούν, παραπέμποντας στις διεθνείς γεωπολιτικές εξελίξεις που φέρνουν ξανά στο προσκήνιο την έννοια του Ατλαντισμού.Επίσης ο Εύξεινος Πόντος έχει τη διεθνή θεώρηση από τον Διεθνή Οργανισμό Ναυτιλίας ότι είναι ατλαντική θάλασσα, ότι ανήκει στον Ατλαντικό Ωκεανό ως θάλασσα. Αυτό αντανακλά και τη σημερινή ατλαντική σημασία του Ευξείνου Πόντου, ειδικά μετά την Black Sea Act του 2023, όπου οι ΗΠΑ θέλουν να αποκτήσουν ένα πιο ενεργό ρόλο στην Μαύρη θάλασσα που εμπόδιο όμως είναι η παρωχημένη για την Δύση Συνθήκη του Μοντρέ, που οι ΗΠΑ πάλι δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος, πράγμα που δεν αποκλείει να δούμε καταγγελία της εκ μέρους κράτους της Μαύρης Θάλασσας, μέλος του ΝΑΤΟ, ώστε να εναρμονιστεί με την Συνθήκη του δικαίου της Θάλασσας, κατόπιν πιέσεων των ΗΠΑ.
Εδώ όμως θα έχουμε την αντίδραση όχι μόνο της Ρωσίας αλλά και της Τουρκίας επειδή θα χάσει τα δικαιώματα που έχει επί των Στενών, όπως εξηγήσαμε.
Εδώ κάπου μπαίνει και ο ρόλος της Ελλάδας σχετικά με το θέμα άσκησης των κυριαρχικων δικαιωμάτων που έχουμε από την Σύμβαση του δικαίου της Θάλασσας για επέκταση μέχρι τα 12 ν.μ των χωρικών μας υδάτων και το μονομερές μας δικαίωμα κήρυξης ΑΟΖ.
Ο πρώην Τούρκος πρέσβης, Ντενίζ Μπουλούκμπασι, στο βιβλίο του Dışişleri İskelesi «Η αποβάθρα του ΥΠ.ΕΞ.» [δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά], του είχε γίνει παρεμπιπτόντως απόπειρα εκτέλεσης από την 17 Νοέμβρη όταν υπηρετούσε στην Αθήνα, αναφέρει ότι ο Κ. Σημίτης και ο Γ. Παπανδρέου είχαν δεχτεί στο παρελθόν τον περιορισμό των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 6 ν.μ. κατά περιοχές στο Αιγαίο.
Από την άλλη, το ελληνικό ΥπΕξ χαρακτηρίζει ως μυθεύματα τους ισχυρισμούς αυτούς, χωρίς όμως να τα αντικρούει με ντοκουμέντα.Ο Μπουλούκμπασι ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα αποδέχτηκε σε ορισμένα σημεία τα χωρικά της ύδατα να περιοριστούν στα 6 αντί των 12 ναυτικών μιλίων. Ο ίδιος έλαβε μέρος έως και στον 36ο γύρο των διερευνητικών συνομιλιών μεταξύ των δύο χωρών και φέρεται να δήλωσε σχετικά με το θέμα ότι «δεν απηχούν την πραγματικότητα τα λόγια της Ελλάδας στις διερευνητικές συνομιλίες, ότι πάντα διατηρούμε το δικαίωμα της επέκτασης μονόπλευρα των χωρικών μας υδάτων».
Στο βιβλίο του μάλιστα προσδιορίζει συγκεκριμένα τις περιοχές που υποτίθεται ότι η Ελλάδα έχει αποδεχθεί τον περιορισμό των χωρικών της υδάτων στα 6 ναυτικά μίλια. Πρόκειται για:* Τις περιοχές που βρίσκονται μπροστά στα τουρκικά παράλια και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.* Την ανατολική πλευρά και τα νότια και βόρεια παράλια της Σαμοθράκης και της Λήμνου που βλέπουν προς την Τουρκία.* Τις βόρειες και νότιες πλευρές της Λέσβου, των Ψαρών και της Χίου.* Τη βόρεια πλευρά της Σάμου.* Τη βόρεια, τη νότια και τη δυτική πλευρά της Ικαρίας.* Την περιοχή με καθεστώς ανοιχτής θάλασσας που επεκτείνεται ανάμεσα από τη Μύκονο και τη Ικαρία.* Το δίαυλο Ρόδου-Καρπάθου, το δίαυλο Κάσου-Κρήτης και το δίαυλο Αντικυθήρων-Κρήτης.
Επίσης στον ιστότοπο του Τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών διαβάζουμε τα παρακάτω:Η Τουρκία δεν αποκλείει εξαρχής οποιαδήποτε μέθοδο ειρηνικής διευθέτησης που περιέχεται στο άρθρο 33* του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένης της προσφυγής, εάν είναι απαραίτητο, στο Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης ή σε άλλες λύσεις τρίτων με βάση την αμοιβαία συναίνεση των δύο χωρών.
[* το Άρθρο 33 του Καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ :- 1. Τα ενδιαφερόμενα μέρη εις πάσαν διαφοράν ήτις δια της παρατάσεως τηςδύναται να θέση εν κινδύνω την διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας, θα επιζητούνπρωτίστως την λύσιν της διαφοράς δια διαπραγματεύσεως, ερεύνης, μεσολαβήσεως, συνδιαλλαγής,διαιτησίας, δικαστικού διακανονισμού, προσφυγής εις τοπικάς οργανώσεις ή διευθετήσεις ή άλλων ειρηνικών μέσων της εκλογής των.2. Το Συμβούλιον Ασφαλείας, θα καλή τα διαφωνούντα μέρη, οπόταν κρίνη τούτο αναγκαίον, να λύωσι τας διαφοράς των δια τοιούτων μέσων.]
Γιατί μπορεί πολλοί να πιστεύουν ότι ο Πρόεδρος Ερντογάν για να άρει το βέτο για την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ
να ζήτησε την προμήθεια των F-16 από τις ΗΠΑ, αλλά με αυτόν τον τρόπο η τουρκική διπλωματία βάζει την Γερουσία να λύσει τον γόρδιο δεσμό εισόδου της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, αφού χωρίς να έχει λυθεί το πρόβλημα των S 400 με τις κυρώσεις που της έχουν επιβάλλει βάσει της CAATSA, επειδή όρος πώλησης τους είναι να μη μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν κατά της Ελλάδας [με τα drones θα μπορεί η Τουρκία βέβαια να κάνει παραβιάσεις του εναέριου χώρου και υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά] και από την άλλη ζητούν την δέσμευση των ευρωπαίων εταίρων ότι θα επανενεργοποιηθεί / ξεπαγώσει η διαπραγματευτική διαδικασία για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή όπως επίσης αναφέρθηκε ότι η Τουρκία θα πάρει 13 δις δολάρια από το ΔΝΤ έναντι της άρσης του βέτο, το μόνο σίγουρο είναι ότι το προσχέδιο Συμφωνίας των δύο χωρών υπάρχει ήδη στα γραφεία των Υπουργών Εξωτερικών τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας, γραμμένο ξανά από την Ουάσιγκτον, όπου θα φαίνεται ότι και οι δύο χώρες θα βγαίνουν κερδισμένες.
Γιατί η Τουρκία θα ξέρει ότι αν αλλάξει η Συνθήκη του Μοντρέ θα χάσει βασικά κυριαρχικά της δικαιώματα που ήδη έχει όσο και η Ελλάδα θα παρουσιάζεται ως κερδισμένη γιατί με μία Οθωμανική Ειρήνη θα πάρει όχι μόνο την επενδυτική βαθμίδα αλλά και μία μικρή υποχώρηση της τουρκικής πλευράς στα κατεχόμενα της Κύπρου και έτσι θα κλείσει τα στόματα της άκρας Δεξιάς που ουσιαστικά μπορεί να την ελέγξει με την απειλή αύξησης του ποσοστού εισόδου στη Βουλή. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα φέρει επίσης αντίρρηση, όπως δεν είχε και ο Γεώργιος Παπανδρέου για τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου τότε, γιατί επί της διακυβέρνησης της παραχώρησε τα πάντα στην Υπερδύναμη.
Έτσι θα μπορέσουν οι ΗΠΑ να εφαρμόσουν τον περίφημο χάρτη Μπάιντεν, ο Άμος Χόκσταϊν ήταν ο “αρχιτέκτονας” του χάρτη και που με διαμεσολάβηση του επιτεύχθηκε η συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ μεταξύ Λιβάνου-Ισραήλ, με τον οποίο καταργείται η ελληνική ΑΟΖ που έχει χαραχθεί στο χάρτη της Σεβίλλης, εξαφανίζει την επήρεια του συμπλέγματος Μεγίστης στην ΑΟΖ, χαρίζει δηλαδή στην Τουρκία όλη την ΑΟΖ ανατολικά του 28ου Μεσημβρινού που τέμνει την Ρόδο [περιοχή στην οποία το Oruc Reis προέβη σε παράνομες έρευνες επι 4,5 μήνες και δεν συμπεριλήφθηκε στην ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία τμηματικής οριοθέτησης ΑΟΖ αλλά δήθεν ακυρώνει το σχέδιο της Τουρκίας της Γαλάζιας Πατρίδας , όσον αφορά τα θέματα ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου.
Ο χάρτης σχεδιάστηκε από το Bureau of Energy Resources των ΗΠΑ (υπηρεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) υπό τις οδηγίες του τότε αντιπροέδρου Τζο Μπάιντεν που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της αμερικανικής Μc Clatchy DC στις 5.6.2019 με τίτλο «Trump team is adopting a pipeline plan to wean Europe off Russian fuel», γραμμένο από τον Michael Wilner.https://www.mcclatchydc.com/news/policy/environment/energy/article231114518.html και είχε παρουσιαστεί στις συνομιλίες για το Κυπριακό του Κρανς Μοντανά το 2017 όπου όλες οι πλευρές, Ελληνικές και Ελληνοκυπριακές αποδέχονται ως σημείο έναρξης των νέων συνομιλιών.
Επειδή πολύ συζήτηση έχει γίνει σχετικά για τις επερχόμενες συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών με προτροπή του ΝΑΤΟ και για την στημένη ερώτηση της ανιψιάς – δημοσιογράφου του Πρωθυπουργού της Σία Κοσιώνη προς αυτόν:
“Αυτό πιθανά, πάντως, περιλαμβάνει απομείωση της κυριαρχίας έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα”, η απάντηση που έδωσε ο Πρωθυπουργός βασίζεται στο άρθρο 28, παράγραφος 3 του Ελληνικού Συντάγματος που όλοι οι βουλευτές έχουν ορκιστεί να σέβονται, που αναφέρει:
Η Eλλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.
Γιατί η απάντηση του Πρωθυπουργού ήταν η παρακάτω όπως διαβάζουμε στον ιστότοπο του:
“Αυτό είναι μία σχετική έννοια, αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης.
Αλλά το ερώτημα είναι: θα μείνουμε με τη διαφορά αυτή ανεπίλυτη αν η ιστορία μας προσφέρει μία ευκαιρία να τη λύσουμε; Προσέξτε, θα τη λύσουμε με όρους οι οποίοι θα είναι προφανώς συμβατοί με την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Και επειδή είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το σενάριο -γιατί δεν είναι μία απόφαση που την παίρνω προφανώς μόνος μου- αν ποτέ φτάναμε σε αυτό το σημείο θα είχε μείζονα ρόλο να παίξει και η Βουλή και τα κόμματα. Αλλά, ξέρετε, υπάρχουν ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, μπορεί ορισμένοι δημοσιογράφοι που έχουν χτίσει καριέρες, χτίζοντας κάποια εικόνα από την οποία δεν θέλουν πια να αποστούν”.
https://www.primeminister.gr/2023/07/13/32185
Οπότε ας έχουμε υπ’ όψιν μας τους στίχους απ’ το σονέτο 147 του Ουΐλιαμ Σαίξπηρ:Γιατρειά δεν παίρνω πια, τα φρένα μου λασκάρουν,Γυρνάω αλλόφρονας κι αιώνια ταραγμένος·Παραμιλάω και τα λόγια μου σαλτάρουν.Σε μια ασυνάρτητη αλήθεια είμαι χαμένος γι’ αυτό που θα μας παρουσιάσουν ως “λύση” της Ελληνοτουρκικής διαφοράς, μιας και το cogito ergo sum αποτελεί ζητούμενο σ’ αυτή την χώρα.
