ΟΜΙΛΙΑ της Θ ΤΖΑΚΡΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ της ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ
Συντρόφισσες και σύντροφοι θα σας μιλήσω επί 7΄ και θα θίξω επτά θέματα:
- Ο ΧΡΟΝΟΣ
Το θέμα του χρονισμού των διαδικασιών, του άλλως αποκαλούμενου και timing, δεν είναι ένα τεχνικό θέμα. Όταν ο Τσίπρας λέει ότι «έκλεισε μια μεγάλη ιστορική περίοδος» εννοεί το λιγότερο μια δωδεκαετή περίοδο, ενώ σύμφωνα με άλλες αναγνώσεις το χρονικό διάστημα που πρέπει να απολογιστεί είναι πολύ μεγαλύτερο. Ακόμη κι όποιος βρίσκει αιρετική την προσέγγιση για ενιαία σχεδόν τριαντακονταετή περίοδο απολογισμού των επιγόνων του Ανδρέα, σίγουρα αναγνωρίζει ότι πρόκειται τουλάχιστον για μια υπερδεκαετή διαδρομή (2012-2023). Ως εκ τούτου η άποψη για ταχεία διαδοχή χωρίς την εν τω βάθει αναζήτηση των αιτίων της ήττας, γιατί εκκρεμούν τάχα κρίσιμες εκλογικές μάχες, θυμίζει ‘ΤΟ ΟΠΛΟ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ’, του Νίκου Ζαχαριάδη αμέσως μετά την συντριβή στον Γράμμο.
Κατανοώ ότι κάποιοι προσέρχονται ‘σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι’ αλλά οι υπόλοιποι θα πρέπει να δώσουμε χρόνο στον χρόνο, όπως έλεγε κι έκανε σε αντίστοιχη περίπτωση ο Μιττεράν!
- ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι διατίθεται κάποιος νέος Τσίπρας επαυξημένος και βελτιωμένος, αποτελεί άραγε αυτό το αίτημα των καιρών; Η παράταση ενός κόμματος “τουρλουμπούκι” που θα περιβάλλει πλέον όχι σαν αναγκαίο κακό έναν λαοπρόβλητο ηγέτη αλλά τον διάδοχο του, θα συνιστούσε απλώς ένα μη αναγκαίο κακό.
Έχει πράγματι κανείς να πει κάτι το νέο για το πως συγκροτείται ένα σύγχρονο, αριστερό, συλλογικό πολιτικό υποκείμενο;
Κι όταν λέω να πει κάτι νέο εννοώ κάτι που να μην το έχει πει ήδη εμπράκτως δια της συμμετοχής του στην φραξιονιστική πάλη της τελευταίας τετραετίας, όπου ποικιλώνυμες γραφειοκρατίες με απολιτίκ ονόματα έβλαψαν την Συρία εξίσου… Γιατί όποιος έφτασε ως εδώ έτσι, μάλλον έτσι σκοπεύει να συνεχίσει.
Πρόσωπα που στην ούγια γράφουν κάτι άλλο από αυτό που είναι, γράφουν δηλαδή κάποια ομάδα ή ένα μηχανισμό που υποδυόταν το πολιτικό ρεύμα, φέρουν οι ίδιοι μέγα έλλειμμα αυθεντικότητας οπότε λίγα μπορούν να συνεισφέρουν.
- Ο ΚΥΚΛΩΠΑΣ των ΜΜΕ
Πριν λίγους μήνες ο Πολάκης υποτίθεται ότι μας κατέστρεφε τις PR με τα Μ.Μ.Ε. Αργότερα έλαβε χώρα η εαρινή μας επικοινωνιακή αντεπίθεση μας με φρέσκες φατσούλες ‘χωρίς τοξικότητα’, οι οποίες θα επιδίωκαν την άρση των παρεξηγήσεων με τους ανθρώπους της Τηλοψίας. Η απάντηση ήρθε Κυριακή βράδυ δια των στομάτων των κκ Ζαχαράτου και Χατζηνικολάου στην αναίτια σεξιστική επίθεση στην Τσαπανίδου.
Ο Όμηρος δεν θα επέτρεπε λεγκαλιστικές αυταπάτες έναντι του Κύκλωπα των ΜΜΕ
Αντί κάθε συναλλαγή να επιφέρει αυστηρή μομφή, κάποιοι έσπευδαν να εξευμενίσουν τον Κύκλωπα στέλνοντας του πιο χαρούμενα, νεανικά ή χαριτωμένα πρόσωπα, λες κι ο Κύκλωπας έκανε casting για διαφημίσεις οδοντόκρεμας και δεν εκτελούσε λεπτομερείς οδηγίες του mr. Greensberg.
Σύντροφοι, αν μοιάζαμε λίγο στον Οδυσσέα, ο Όμηρος θα μεροληπτούσε υπέρ μας και το κοινό θα χειροκροτούσε με ενθουσιασμό το βγαλμένο μάτι του Πολύφημου.
Αντί αυτού το δικό μας έπος φαίνεται να το συγγράφει ο Κύκλωπας κι εμείς να υποκλινόμαστε στην ηθική του και στην αισθητική του.
- ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Στην Π.Γ. παρουσίασα πέντε σημεία επί του περιεχομένου της
πολιτικής μας, που θεωρώ ότι μασκαρευόταν μη
πειστικά σε κεντροαριστερή. Ιδιαιτέρως εκ των πέντε σημείων τα λεγόμενα
«εθνικά» είπα ότι αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα μας. Τα εθνικά ξέρετε είναι το
σκληρό κουκούτσι της υπόθεσης κεντροαριστερά!
Συνεπεία τούτου, μόνον στην εκλογή μου ως κοινοβουλευτική εκπρόσωπος δεν ομοφώνησαν οι φράξιες και έτσι χρειάστηκε σχετική ψηφοφορία. Συγχωρήστε μου λοιπόν την καχυποψία απέναντι στους πανταχόθεν όρκους ως προς την κεντροαριστερή κατεύθυνση, ιδιαιτέρως όταν τους απαγγέλουν άνθρωποι που με θεωρούν σκουπίδι και παρόλα αυτά αποδεικνύονται Α/παραίτητοι.
- ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ
Το 16 εκ του 18% του εναπομείναντος κοινού αποτελούμε «πασοκικά σκουπίδια που σας καταστρέψαμε…». Αυτή η αναλογία διαταράσσεται όσο ερχόμαστε προς την κορυφή και κυριολεκτικώς εξαφανίζεται φθάνοντας στο επίπεδο των υποψηφίων αρχηγών. Νομίζει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια φυσική συνέχεια της ΑΚΟΑ. Πρόβλημα …
Το μετατραυματικό σοκ της παράταξης είναι διπλό: 17,8% και Τσίπρας τέλος! Όσοι βιαζόταν για το τέλος επείγονται και πάλι, ομνύοντας όχι στο όνομα του διαδόχου της επιλογής τους – πράγμα θεμιτό – αλλά στο όνομα του απελθόντος. Πρόβλημα …
Ο ΣΥΡΙΖΑ των εκατομμυρίων λαϊκών ουδέποτε εκτιμήθηκε από την νομενκλατούρα της Κουμουνδούρου και τούμπαλιν. Εδώ όμως διαλέγεται η νομενκλατούρα ενώ ο μέγας ΣΥΡΙΖΑ αποκλεισμένος αποστρέφει το βλέμμα με απέχθεια και χρεώνει συνυπευθυνότητες και συνέργειες. Αυτό θα σημάνει μια τυχόν ισχνή συμμετοχή. Πρόβλημα …
- ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΑΒΟΛΗΣ ΚΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ
Bιαζόμαστε άραγε να προικίσουμε τον νέο αρχηγό με μια φρέσκια ήττα άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του ή είναι καλύτερο να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο; Κι εξηγούμαι:
Όποιος σηκώνει το χέρι του για αρχηγός θα πρέπει να είναι δυνητικά πρωθυπουργήσιμος δηλαδή να κάνει το αντίστοιχο ‘γκελ’ στην κοινωνία. Οι υποψήφιοι μας λοιπόν ας κατέλθουν ως επικεφαλής σε μεγάλες περιφέρειες για να καταδείξουν την αφοσίωσή τους στην δύσκολη συγκυρία που διανύουμε και να αποδείξουν ότι μπορούν να αναλάβουν την μεγάλη ευθύνη νίκης της δημοκρατικής παράταξης στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Αντί να μας λένε άλλοι ποιος κάνει γκελ και ποιος κάνει γκέλα, ας ρωτήσουμε την ίδια την κοινωνία. Άλλως, όποιος φαντάζεται ασφαλείς λιμένες σε ένα κόμμα «ισχυρώς διψήφιο», όπως θα το έλεγε κι ο κ Ανδρουλάκης, τότε ανοίγει τον δρόμο για το ισχνώς μονοψήφιο, το τόσο γνώριμο επί δεκαετίες.