Του Παύλου Αλέπη
Σε απαγορευμένη περιοχή πολιτικών ονείρων κολυμπάμε στο καταχείμωνο. Η εικόνα των πολιτικών και των πολιτών δεν αρκείται στο να επιπλέουν, θέλουμε και να διασκεδάζουμε..
Μα τι σόι διασκέδαση της ζωής είναι αυτή, με τόσο λαθεμένη συνταγή, τόσο κωμικό και τραγικό λάιφ στάιλ;
Ότι πολιτικάντικη συμβιβαστική πρόταση με το ευρωπαϊκό κατεστημένο, είναι αδύνατον να δώσει λύση σ’ ένα Λαό που δεν την ψάχνει μόνος του…Μην μου πείτε πως δεν μοιάζει παραδομένος ο Έλληνας. Μην μου πείτε πως ψάχνει και έχει και πρόταση .
Η πρώτη παραδοχή. Κανένας Λαός ποτέ, δεν υπάκουσε μακροπρόθεσμα, αν πρώτα δεν τον πείσεις για την ορθότητα της πολιτικής και οικονομικής πολιτικής που έχει αντίκτυπο την τσέπη του και την ευημερία του. Τουλάχιστον των πολλών. Με συνολική αυταρχική απόφαση, θα φτωχύνετε για να γίνετε ανταγωνιστικοί, προχωράμε στο …πεπρωμένο.
Ούτε οι Κυβερνώντες ούτε οι πολίτες, αυτής της χώρας, μπορούν να παραβλέψουν πως ιστορικά το Κράτος στην χώρα μας, δεν κέρδισε ποτέ την εμπιστοσύνη του Ελληνα. Και όμως το παραβλέπουν και καμώνονται πως το Ευρωπαϊκό ραβδί μας έχει μεταμορφώσει.
Μ’ αυτή την απλή αλήθεια για αρχή, πάμε στις επόμενες.
Όλοι γνωρίζουν πως η φοροδιαφυγή είναι άπιαστος διαχρονικός στόχος. Γιατί; Μα γιατί το να κυνηγάς και να τα παίρνεις ΜΟΝΟΝ απ’ αυτούς που δεν μπορούν να…τρέξουν, το μονο που πετυχαίνεις είναι να εδραιώνεις την πεποίθηση πως δεν θέλεις να πληρώσουν όλοι… Αν το Κράτος θέλει,-τουλάχιστον σ’ ένα επίπεδο-μπορεί. Αυτό ομολογούν και οι πλέον αφελείς. Και αυτό εξυπηρετεί και τους …εταίρους.
Όμως τι εικόνα εδραιώνει για το μέλλον; Ποιος το σκέφτεται;
Πάμε στις άλλες αλήθειες. Η διαφθορά εγγενής, συναντάται σχεδόν -καλυμμένη-παντού. Και οι φυλακές σχεδόν, άδειες… Αυθαίρετο; Τυχαίο; Δεν νομίζω. Άρα, πάμε στη Δικαιοσύνη, αν θέλουμε την αλήθεια. Κι όταν λέω πάμε, δεν εννοώ πάμε με …έναν καλό δικηγόρο, εννοώ, πάμε με την συνείδηση μας.
Γιατί ποιος βάζει το χέρι του στο Ευαγγέλιο πως και ο τελευταίος πολίτης σ’ αυτή την χώρα βρίσκει τελικά το δίκιο του; Αυτό απασχολεί κανέναν από τους συνομιλητές του ατίθασου Λαού; Και πώς εκφέρεται αυτός ο…προβληματισμός; Με τι προοπτικές διόρθωσης; Επίλυσης, βρε αδερφέ, μιας τόσο μεγάλης διαπίστωσης …τόσο βασικής.
Είπα για την τσέπη μας και τα οικονομικά μας, την ανόρθωση της καθημαγμένης χώρας. Αλλά δεν είναι ουτοπία να βλέπουμε μόνον αυτά; Οι ξένοι νομίζουμε δεν βλέπουν; Έρχονται, ξανάρχονται κρίνουν, ενίοτε διασκεδάζουν, μ’ αυτήν την διάχυτη χαλαρότητα, αλλά κάποια στιγμή, κάνουν συγκρίσεις με τις δικές τους αυταπάτες. Και σου λέει, αυτοί δεν…παίζονται.
Τους λέμε πως θέλουμε να μπούμε στον ενάρετο κύκλο. Αλήθεια ποιον ενάρετο κύκλο κυνηγάμε; Τους χούλιγκαν; Τους βάνδαλους των τραίνων; Των τοίχων; Των δημόσιων χώρων; Αυτούς που πετάνε σκουπίδια όπου βολεύει; Ας μην συνεχίσω. Ενάρετο στην οικονομία, ελληνικό σ’ όλα τα άλλα.
Τα παιδιά μας άραγε, τα μάθαμε να αναλαμβάνουν τις ευθύνες; Ή απορούμε που πάντα συνεχίζεται το γνωστό «ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ»…
Πώς να μην σηκώνουν τα χέρια ψηλά με τέτοια εικόνα οι ποιο ψύχραιμοι φωτογράφοι της πραγματικότητας. “Οι προβλέψεις μας δεν υπήρξαν ποτέ σωστές, γι’ αυτήν την χώρα”….
Η ρήση Ευρωπαίου αξιωματούχου μας ήρθε κουτί. Και την κάναμε παντιέρα αμέσως. Μονοκοντυλιά σβήσαμε προσπάθειες προηγούμενων δεκαετιών χωρίς μνημόνια, να μάθει ο Ελληνόπαις να …φορά ζώνη ασφαλείας και κράνος, να μην καπνίζει δημοσία, να πληρώνει εισιτήριο στα ΜΜΜ, και τόσα άλλα, μικρά και τόσο σημαντικά που….ακόμα λύνονται.
Μ’ αυτήν την νοοτροπία, αναλογίζομαι με τρόμο, πόσες δεκαετίες θα χρειασθούν να φτάσουμε στην ισότητα των φόρων κατ’ αναλογία… Εμπίπτω άραγε στην κατηγορία των λαϊκιστών, αν τολμήσω να πω λύστε τα μικρά, τα καθημερινά, τα αιώνια ..;
Λαϊκισμός είναι να πιστεύεις πως ναι αν σου εξαλείψουν το χρέος και δεν έχεις καταφέρει να αλλάξεις νοοτροπία, πάλι θα κυλίσεις έξω από τον ενάρετο κύκλο, όχι της οικονομίας αλλά της λογικής. Λαϊκισμός είναι να μιλάς και να γράφεις με νεοελληνική άνεση, κριτική για τον νέο Πλανητάρχη και να μην βλέπεις την φλεγόμενη αυλή σου. Λαϊκισμός είναι να μην βλέπεις τον δικό σου πολιτικό και επιστημονικό αναλφαβητισμό και να κρίνεις όλους τους άλλους.
Ας το πει επιτέλους κάποιος, αυτό, στο πολιτικό μας προσωπικό.
Ας το ομολογήσει ο κάθε πολίτης πως σήμερα κιόλας, έπρεπε να είχαμε επαναπροσδιορίσει το μέλλον των παιδιών μας. Τι κάνουμε για να τα απαλλάξουμε από τα βαρίδια που μας βούλιαξαν. Τι κάνουμε και τι αμαρτίες πληρώνουμε; Μήπως πληρώνουμε χωρίς ελπίδα;
