Εκατόμβη νεκρών στην Ιταλία και στην Ισπανία, αγωνία για τη Γαλλία και την Αγγλία, καλή η κατάσταση στη Γερμανία και την Ελλάδα. Την εξήγηση του γιατί υπάρχουν τεράστιες διαφορές στον αριθμό των θυμάτων προσπαθεί να δώσει η «Ντόιτσε Βέλε».
Στην Ιταλία πεθαίνουν 124 άτομα ανά εκατομμύριο πληθυσμού και ο ρυθμός των θυμάτων παραμένει υψηλός.
Ο πίνακας που δημοσιεύθηκε είναι αποκαλυπτικός. Είναι τα θύματα ανά εκατομμύριο πληθυσμού.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας πολλοί παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν τα αποτελέσματα του παραπάνω πίνακα.
1-Η «πληθυσμιακή πυραμίδα», η κατανομή της ηλικίας και του φύλλου.
2-Οι ιατρικές ικανότητες κάθε χώρας. Βλέπουμε ιατρικά συστήματα να καταρρέουν στον Ιταλικό βορρά ή στην Ισπανία
3-Ο αριθμός των τεστ που καταγράφουν αυτούς που έχουν μολυνθεί. Στην Ελλάδα για παράδειγμα οι εκτιμήσεις μιλούν για 10.000 κρούσματα, τουλάχιστον, αλλά πώς να βρεθούν όταν τα τεστ σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις που έγιναν το Σάββατο (28/3) είναι μόλις 14.363;
4-Τα συμπληρωματικά τεστ σε νεκρούς. Εδώ η αποτυχία των υποδομών υγείας κάθε χώρας είναι πλήρης, αφού ο ασθενής δεν εντοπίστηκε, δεν του δόθηκε η δυνατότητα να νοσηλευτεί για τον κορωναϊκό και μόλυνε όσους ήρθε σε επαφή!
Στην Ιταλία η εφημερίδα «Κοριέρε ντέλα Σέρα» αναφέρει ότι τα θύματα, άρα και τα κρούσματα, είναι περισσότερα απ’ όσα ανακοινώνονται. Απλά οι αρχές δεν προλαβαίνουν να τα εντοπίσουν καθώς πεθαίνουν και χρεώνονται σε άλλες αιτίες, όπως η πνευμονία.
Στη Νότια Κορέα γινόταν το ακριβώς αντίθετο. Έλεγχοι σε μεγάλη κλίμακα που περιόρισε τα θύματα.
Το πόσο γερασμένη είναι μια χώρα έχει αντίκτυπο και στον αριθμό των θυμάτων. Δεν είναι όμως απόλυτο. Γερμανία και Ιταλία έχουν περίπου κοινό μέσο όρο πληθυσμού (46 χρόνια και 46,3 χρόνια αντίστοιχα), αλλά ο αριθμός θυμάτων διαφέρει σε τεράστιο βαθμό.
Ο μέσος όρος της ηλικίας του πληθυσμού εξηγεί την… ανοσία σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής όπου οι άνθρωποι δεν φθάνουν, ούτε κατά διάνοια, στο προσδόκιμο των Ευρωπαίων. Στο Τσαντ, για παράδειγμα το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά τα 16 χρόνια!
Αυτό που έδειξε η πανδημία ήταν ο εφησυχασμός των κυβερνήσεων και των αρμόδιων φορέων. Χώρες με παράδοση στο σύστημα υγείας βρέθηκαν χωρίς αναπνευστήρες, μάσκες και απλό υγειονομικό υλικό. Αποτέλεσμα η αύξηση των κρουσμάτων, άρα και των θανάτων.
Στην Ιταλία (60 εκ. κάτοικοι) υπήρχαν 5.000 ΜΕΘ
Στη Γερμανία (80 εκ. κάτοικοι) οι ΜΕΘ ήταν 28.000 και σύντομα θα διπλασιαστούν.
Ο αριθμός των κρεβατιών εντατικής θεραπείας είναι ένα κρίσιμο μέγεθος. Στη Γερμανία αντιστοιχούν 29 κρεβάτια ανά 100.000 άτομα και στις ΗΠΑ 34, ενώ στην Ιταλία ο αριθμός πέφτει στα 12 και στην Ισπανία μόλις στα 10! Στην Ελλάδα οι ΜΕΘ ήταν 800 για 11 εκ. πληθυσμό κι αυτές κατανεμημένες χωρίς σωστά γεωγραφικά κριτήρια.
Οι χώρες με λίγες ΜΕΘ είναι καταδικασμένες σε… θάνατο; Η Νότια Κορέα, πάλι, δίνει την απάντηση. Μπορεί να είχε οριακά (10,6) περισσότερα κρεβάτια από την Ισπανία και λιγότερα από την Ιταλία, αλλά οι αυστηροί και ομαδικοί έλεγχοι περιόρισαν τις λοιμώξεις σε λιγότερο από 10.000 (9.478) ανθρώπους και τους νεκρούς μόλις σε 144! Κι όλα αυτά σε μια χώρα με 77 εκ. πληθυσμό!
Μπορεί ακόμα να μην ξέρουμε πως θεραπεύεται ο ιός, αλλά κάποιες χώρες έδειξαν πως η σωστή προετοιμασία τον κάνει «απειλή» κι όχι «συμφορά».
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ