Του Γ. Λακόπουλου
Αν είναι κάτι πανεύκολο στο δημόσιο βίο σήμερα είναι η κριτική στην κυβέρνηση. Καθημερινά οι άνθρωποί της δίνουν αφορμές. Κάθε τόσο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ εκθέτουν και εκτίθενται προβάλλοντας ανιστόρητες θεωρίες και κομματικές επιδιώξεις που είναι από ακραίες μέχρι θεοπάλαβες. Με συμπεριφορές καταγέλαστες και πρακτικές καταδικαστέες : αυταρχισμός απο υπουργους και φλέρτ με τη βία απο κάποιες πλευρές του κυβερνώντος κόμματος..
Πάνω από όλα αυτή καθ’ εαυτή η ετερόκλητη κυβερνητική συμμαχία είναι θέμα κριτικής. Η συμπόρευση Τσίπρα -Καμμένου αποτελεί στίγμα για την Αριστερά. Ειδικά όταν εμφανίζονται αδελφωμένοι δημοσίως η εικόνα είναι αποκρουστική για όποιον ενστερνίζεται τις διαχρονικές ευαισθησίες της δημοκρατικής παράταξης.
Για όλα αυτά λοιπόν μπορούμε να συζητήσουμε, όπως φυσικά και για το φαινόμενο ενός Πρωθυπουργού που πήρε δυο φορές τις εκλογές προβάλλοντας εντελώς τα αντίθετα προγράμματα.
Φυσικά εκτος απο το να συζήτησουμε μπορουμε και να οργανώσουμε συγκεντρώσεις τις οποίες μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση οφείλει να υφίσταται. Οι θεωριες της Ολγας Γεροβασιλη οτι οσοι ζητουν να φυγει η κυβέρνηση βλάπτουν τη χώρα , είναι απλώς αμήχανες ανοησίες. Και οι χαρακτηρισμοί των χούλιγκανς του ΣΥΡΙΖΑ για τους <παραιτηθείτε> αθλιότητες ανάγωγων προσώπων .
Αλλά αυτά συμβαίνουν ανέκαθεν στην ελληνική πολιτική, στην οποία οι αντιπαραθέσεις δεν ειναι πάντα υγιεις και ουδεις αναμάρτητος.
Το θέμα είναι να βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα. Να αξιολογούμε, στην κρισιμη στιγμή, τα μεγάλα θέματα που αφορούν τη χώρα. Όχι να θεωρούμε ότι το ζητούμενο ειναι να φύγει μια κυβέρνηση πριν την ώρα της και να έλθει μια άλλη για έτσι συμφέρει όχι τη χώρα αλλά την αντιπολίτευση και τους εκτός πολιτικής υποστηρικτές της.
Επειδή βρίσκουμε παπά με ευκολία αυτή την εποχή – ειδικά στα ΜΜΕ των διαπλεκομένων επιχειρηματιών – δεν σημαίνει ότι πρέπει να θάβουμε τα πάντα.
Άλλο η κριτική στην λανθασμένη κυβερνητική πρακτική και σε κάποια πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ και άλλο η ισοπεδωτική άρνηση και η αξίωση: να φύγουν αυτοί γιατί είναι …αυτοί. Ο Τσίπρας εχει πολλά σε βάρος του και πολλά περισσοτερα μειονεκτήματα η κυβέρνησή του. Αλλά η πολιτική του και ο ίδιος έχουν στοιχεία που δεν μπορούν να αγνοηθούν . Αν μιλάμε με κριτήριο το συμφέρον της χώρας και όχι τα ποικίλα συμφέροντα που προτιμούν την προ Τσίπρα κατάσταση επειδή υπήρξε ο παράδεισός τους.
Πρώτο, είναι μεν ασυνεπής με όσα έλεγε για τις εκλογές του Ιανουαρίου αλλά όλοι του αναγνωρίζουν ότι είναι συνεπής σε ότι είπε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ότι δεν έκανε όσα υποσχόταν πριν γίνει Πρωθυπουργός – και δεν μπορούσε να τα κάνει – κρίθηκε από εκλογικό σώμα. Και ο ισχυρισμός ότι είχε τις αυταπάτες του είναι άσκηση δικαιώματος στη αυτοκριτική- αρκεί να μην τις έχει ακόμη- οπως φυσικά είναι δικαίωμα και των αντιπάλων του να τον χαρακτηριζουν ψευτη. Αλλά αυτά ειναι παρελθον. .
Δεύτερο, δεν έχει οικονομικό σκάνδαλο σε βάρος του- και όλοι ξέρουμε ότι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα με τις κυβερνήσεις. Οι περιπτώσεις για τις οποίες έχουν κατηγορηθεί οι υπουργοί του δεν είναι τίποτε μπροστά σε όσα βαρύνουν διαχρονικά το πολιτικό σύστημα και τα άλλα κόμματα. Και πάντως τίποτε μεγάλο δεν βρίσκεται υπό δικαστική διερεύνηση.
Να θυμηθούμε τις σκοτεινές περιόδους του ΠΑΣΟΚ; Να μιλήσουμε για την διακυβέρνηση Μητσοτάκη; Ή να πάμε στις ημέρες του Σημίτη και αργότερα των υπουργών του Καραμανλή; Να συγκρίνουμε τα παρελθόντα -ατιμώρητα- σκάνδαλα με τη σημερινή κατάσταση ;
Τρίτο, την κρίση δεν τη δημιούργησε ο ίδιος, αλλά οι προκάτοχοι του, μαζί με τη διαφθορά και τη διαπλοκή που απομυζούν επί δεκαετίες το δημόσιο χρήμα και χειραγωγούν την πολιτική ζωή. Ο ίδιος βαρύνεται επειδή δεν αντιμετώπισε τα αυτά τα φαινόμενα – ή και γιατί φλερτάρουν κάποιοι δικοί του με την ιδέα της επανάληψής τους- αλλά και για την ευκολία με την οποία εταζε λυσεις. Αλλά οι προηγουμενοι τι έκαναν στην αντιπολίτευση; Αλλά και οι σημερινοι τι κανουν;
Οτι και αν ελεγε ως αντιπολίτευση και έκανε με την πρώτη κυβέρνησή του, με στη δευτετη αλλαξε .Για την αντιμετώπιση της κρίσης αποδέχθηκε και εφαρμόζει τη συνταγή που εφάρμοζαν και οι προηγούμενοι και θα εφαρμόζουν και οι επόμενοι: το Μνημόνιο . Τον βαρύνει μόνο ότι άργησε να προσγειωθεί -και αυτό κόστισε στη χώρα- και ότι στο κόμμα του υπάρχουν αντιστάσεις. Μήπως στους προηγούμενους -που πήγαιναν οι διαγραφές σύννεφο- δεν υπήρχαν;
Τέταρτο, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είναι ευπρεπής πολιτικός, είναι κοινοβουλευτικός, έχει δομημένο πολιτικό λόγο- άσχετα αν διαφωνεί κανείς με το περιεχόμενό του- αναπτύσσει τις απόψεις του χωρίς να βρίζει, είναι ευγενής με τους συνομιλητές του και δεν επιχειρεί να μειώσει με προσωπικούς χαρακτηρισμούς κανέναν. Ούτε όταν τα υφίσταται ο ίδιος.
Τα μειονεκτήματα του σε προσωπικό επίπεδο είναι γνωστά, αλλά έχουν ήδη κριθεί από τους πολίτες στο εσωτερικό και από την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη που μια χαρά τα πάει μαζί του.
Ετεροχρονισμένες κατηγορίες
Παραδόξως η κυβέρνησή του κατηγορείται -τώρα που θα έπρεπε να στηρίζεται- επειδή ασκεί τη σωστή πολιτική. Κατηγορείται με αφορμή όσα έλεγε στην προηγουμένη, όχι αυτή των τελευταίων εκλογών, προεκλογική περίοδο. Πρόκειται για ετεροχρονισμένες κατηγορίες που στηρίζονται στην προηγούμενη και όχι στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο, ήτοι παρακάμπτουν ότι μεσολάβησαν εκλογές. Είναι σαν την αξίωση του Γ. Παπανδρέου να κριθεί η διακυβέρνηση του με αναγωγή τη διακυβέρνηση Καραμανλή.
Ο Τσίπρας κυρίως κατηγορείται με βάση την τυχοδιωκτική θεωρία ορισμένων ότι η αντιπολίτευση πρέπει να έχει ως αποκλειστικό στόχο την εξουσία και την ανατροπή της κυβέρνησης με κάθε μέσο. Και ότι αυτό τη νομιμοποιεί να ασκεί ακόμη και φαιά αντιπολίτευση- σαν αυτή που μας έφτασε σε καταστάσεις ντροπής σε παλαιότερες εποχές και κυρίως στην περίοδο της αναμέτρησης Α. Παπανδρέου- Κ.Μητσοτάκη. Στα κόλπα του 1988 -89 θα πάμε πάλι; Όταν η δικαιολογημένα σκληρή αντιπολίτευση στην τότε κυβέρνηση Παπανδρέου γινόταν περισσότερο με αθέμιτα και λιγότερο με θεμιτά μέσα;
Ο σημερινός Πρωθυπουργός κατηγορείται για ψέματα, λες και οι άλλοι εδώ και δεκαετίες τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια τις υποσχέσεις τους ή δεν λένε ψέματα. Γέμισε ξαφνικά το πολιτικό σύστημα αγίους.
Προφανώς όσα κι αν καταλογίσουν στον Τσίπρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για την απόσταση ανάμεσα στη ρητορική της διαδρομής του προς της εξουσία και τη σημερινή πολιτική του είναι ακριβή. Αλλά δεν είναι και σωστά.
Αυτή η ασυνέπεια είναι σήμερα το πρόβλημα της χώρας; Η ασυνέπεια γενικά είναι πρόβλημα όταν υπόσχεται το σωστό και κάνει το λάθος, όχι στην αντίθετη περίπτωση.
Η καταγγελία του ρεαλισμού
Ας δούμε λοιπόν πως εξελίχθηκε η διακυβέρνηση Τσίπρα. Ίσως ήθελε να βγάλει τη χώρα από το Ευρώ- αν όχι ο ίδιος πολλοί δικοί του, που δεν είναι πια μαζί του. Αλλά δεν το έκανε.
Ήθελε να καταργήσει το Μνημόνιο, αλλά υπέγραψε ένα ακόμη και καλά έκανε. Ήθελε ως αντιπολίτευση να διαγραφεί μονομερώς το χρέος, αλλά τώρα συζητάει για μια κάποια διευθέτηση του και καλά κάνει. Δεν ήθελε τη συμφωνία με τους Κινέζους αλλά την υπέγραψε και πολύ ορθά έπραξε. Δεν ήθελε το πρόγραμμα του Ελληνικού, την εκχώρηση των αεροδρομίων τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λ.π. αλλά τα υιοθετεί και λέει κι ένα τραγούδι.
Υπάρχουν πολλά ακόμη για τα οποία η αλλαγή πορείας του Αλέξη Τσίπρα είναι ορατή, τόσο που ο ίδιος αναγκάσθηκε να τη δικαιολογήσει. Όπως θα πρέπει να δικαιολογήσει την παρουσία αρκετών στο Υπουργικό Συμβούλιο- και όσο δεν το κάνει είναι υπόλογος.
Αν όμως αυτό κάνει σήμερα -σε ότι αφορά τον προσανατολισμό της χώρας και τις μεγάλες επιλογές- είναι κατά τεκμήριο σωστό που είναι το πρόβλημα; Οι γελοιότητες του Φίλη και του Σπίρτζη, οι αερολογίες του Σκουρλέτη και ο τσαμπουκάδες του Πολάκη; Έχουμε συνηθίσει από τέτοια στον ελληνικό δημόσιο βίο -από τον οποίο δεν λείπουν τα λουλούδια. Και πάντως αυτά διορθώνονται. Αν μάλιστα διορθωθεί πρωτίστως το όνειδος της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ τα υπόλοιπα βρίσκονται. Η στροφή στο ρεαλισμό πάντως δεν μπορεί να καταγγέλλεται.
Η αντιπολίτευση είναι λογικό να εκμεταλλεύεται την κατάσταση και την εύλογη δυσαρέσκεια που προκαλεί το Μνημόνιο- εξ αρχής όμως. Λογικό είναι να προσάπτει στον Τσίπρα οτιδήποτε για να τον μειώσει. Ιδίως όταν όντως άλλα έλεγε και άλλα κάνει.
Ποιος είπε όμως ότι οι πολίτες που κρίνουν με βάση το σωστό και συμφέρον της χώρας ενοχλούνται από τη στροφή Τσίπρα στο ρεαλισμό; Ποιος είπε ότι οι εταίροι είναι δυσαρεστημένοι με τη χώρα λόγω της σημερινής κυβέρνησης, όταν το αντίθετο προκύπτει; Προς τι οι κατηγορίες για διεθνή αναξιοπιστία όταν εισπράττει στήριξη και επαίνους;
Πού είναι το πρόβλημα δηλαδή αν η σημερινή πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση, τουλάχιστον ως προς τον προσανατολισμό της είναι σωστή; Ήταν λάθος οι παλιές δεσμεύσεις και υποσχέσεις. Ας βγάλουν τη σκούφια τους να την χτυπήσουν οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί.
Κοίτα ποιοι μιλάνε!
Στην πράξη κρίνεται ο Τσίπρας, όπως όλοι. Στο διεθνή χώρο αυτή η κρίση είναι θετική. Στην Ευρώπη και στην Αμερική η σημερινή πολιτική του υποστηρίζεται και επαινείται ακόμη και από αντιπάλους του. Ο Σόιμπλε -με τον όποιο έχει συγκρουστεί και προσωπικά- του αναγνωρίζει ότι κάνει μεταρρυθμίσεις. Το ίδιο, οι τραπεζίτες, οι οικονομικοί παρατηρητές, τα ευρωπαϊκά κόμματα και οι κυβερνήσεις, ο διεθνής Τύπος.
Στα παρασκήνια, αλλά και δημοσίως, αναγνωρίζουν ότι καμιά άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να κινήσει τα πράγματα μπροστά με την ευκολία που το έκανε Τσίπρας. Ποιος είναι το πρόβλημα λοιπόν;
Αν συνεχίσει σ αυτή την κατεύθυνση η κυβέρνηση Τσίπρα -με τα μύρια όσα αρνητικά τη χαρακτηρίζουν- θα αποδειχθεί η κατάλληλη κυβέρνηση στη κατάλληλη στιγμή. Είναι πρόβλημα ότι έλεγε άλλα; Ας τα έλεγε. Δεν είναι τα λόγια που επιδρούν στην πορεία μιας χώρας αλλά οι πράξεις.
Και κάτι ακόμη. Να θέτουν ζητήματα για την πολιτική όσοι από το κόμμα του πιστεύουν ότι πρέπει να συγκρουστεί με την Ευρώπη είναι κατανοητό. Αλλά να θέτουν και όσοι έκαναν ή θα έκαναν την ίδια πολιτική; Να θέτουν ζητήματα ηθικής τάξης όσοι είναι βουτηγμένοι στο βούρκο της συναλλαγής, της μίζας και της αφαίμαξης του δημοσίου πλούτου;
Αντί να πιέζεται λοιπόν η κυβέρνηση να μείνει στη σωστή γραμμή, πιέζεται να παραιτηθεί. Για να έλθουν ποιοι άραγε; Εκείνοι που ως χθες -μαζί με όσους ήταν έξω από την πολιτική- έφεραν την καταστροφή; Ή μήπως για να επιβεβαιώσει τις αμαρτίες της η Ελληνική Κληρονομική Δημοκρατία;