Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην αναμέτρηση για την Ευρώπη, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει απέναντί του φτηνιάρηδες της εύκολης καριέρας, που την υπονομεύουν. Και οι ιστορικοί συνειρμοί τον δικαιώνουν.
Σε μια συζήτηση για την Ευρώπη, ο Βαγγέλης Βενιζέλος βρήκε απέναντί του τη χειρότερη από όσους κόπτονται για την Ευρώπη: την Άννα Διαμαντόπουλου.
Φυσικά την έκανε αλοιφή με αριστοτεχνικά περιφρονητικό λόγο και ύφος.
Υπάρχουν κάποιοι που αντιλαμβάνονται την κοινοτική Ευρώπη ως πρυτανείο-για να σιτίζονται πολιτικά, αλλά και οικονομικά: οι απολαβές όσων διορίζονται στο Κολλέγιο των Επιτρόπων – με πενιχρά προσόντα – είναι ευρύτατες.
Ο Βενιζέλος την αντιλαμβάνεται ως το υψηλότερο επίπεδο που έφτασε η ανθρωπότητα, σε ό,τι αφορά τη Δημοκρατία, την ευημερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ελευθερίες…
Έκανε κιμά την εξυπνακίστικη αναίδεια, με την οποία η κυρία του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» επιχείρησε να τον προσβάλει για λογαριασμό του βαθέως Νεομητσοτακισμού.
Κοινοβουλευτικά αποσυνάγωγη από χρόνια, προσπάθησε να λογοκρίνει δημοσίως κάποιον πνευματικά και πολιτικά ανώτερο της, επειδή μετέχει σε μια συζήτηση επιστημονικών συναδέλφων του.
Σαν την καλύτερη μαθήτρια του Μακαρθισμού, που καταγγέλλει ο Χρήστος Ράμμος.
Μόνη ή με παρότρυνση, επιχείρησε να συκοφαντήσει κορυφαίους συνταγματολόγους, επειδή θα μιλήσουν για το όνειδος των υποκλοπών Μητσοτάκη – στον οποίο η ίδια θύει.
Πρόθυμη σαν τη Μαρίνα Μαγδαληνή να σκουπίσει με τα μαλλιά της τα πόδια του Κυρίου της, για να κερδίσει από την βασιλεία του.
Ο Βενιζέλος την έβαλε στη θέση της: «Η αρνητική εμπειρία του παρελθόντος δεν λειτουργεί ως λόγος έκπτωσης των απαιτήσεων μας από την εμπειρία του παρόντος και κυρίως ως λόγος να γινόμαστε επικίνδυνα ολιγαρκείς “για να μην έρθουν οι άλλοι”».
Η απάντηση παραπέμπει σε ένα ιστορικό προηγούμενο. Όταν ο Γούναρης, ως Μητσοτάκης της εποχής, οδηγούσε τον ελληνισμό στον όλεθρο της Μικρασιατικής καταστροφής, αρνούμενος μικρόψυχα την επιστροφή Βενιζέλου , ο Μεταξάς του είπε:
-«Πρέπει να υπάγει ο τόπος εις τον διάβολον, για μην έλθει ο Βενιζέλος;»
Τηρουμένων των αναλογιών οι Διαμαντοπούλες της εποχής χάριν της δαιμονοποίησης του Τσίπρα ,υπερασπίζονται θλιβερά την κατάλυση του κράτους δικαίου, των θεσμών και των δημοκρατικών εγγυήσεων.
Για «να μην έλθουν οι άλλοι». Δηλαδή να μην φύγει ο Μητσοτάκης.
Για τον Βενιζέλο το «Μένουμε Ευρώπη» σημαίνει: να είμαστε «ως κράτος, ως κοινωνία και ως έννομη τάξη αναπόσπαστο τμήμα του ευρωπαϊκού νομικού και πολιτικού πολιτισμού» .
Έχει αθροίσει λάθη στην πολιτική διαδρομή του. Αλλά μπορεί να υπάρξει στο δημόσιο χώρο αυτοδύναμος και χωρίς την ευμένεια κανενός. Ιδίως του Πρωθυπουργού των κοριών.
Παραμένει αθεράπευτος πολιτικός αντίπαλος του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά από σκοπιά εντελώς διαφορετική από όσους έσπευσαν στη αυλή του νεώτερου Μητσοτάκη με την προσδοκία να υπάρξουν πολιτικά.
Στην αναμέτρηση για την Ευρώπη, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει απέναντί του φτηνιάρηδες της εύκολης καριέρας, που την υπονομεύουν. Και οι ιστορικοί συνειρμοί τον δικαιώνουν.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
