Του Γ. Λακόπουλου
Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Βαγγέλη Βενιζέλου αποκάλυψε ένα στοιχείο της προσωπικής του κατάστασης που δεν είχε γίνει εμφανές ως τώρα: την απελπισία του.
Αυτή τον ώθησε μια να κάνει με τρόπο κυνικό, σχεδόν ωμό, μια δήλωση εναντίον των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών που στήριξαν με δηλώσεις τους την Ελλάδα . Κατά την κρίση του αυτό δεν βοηθάει τους Έλληνες αλλά τον «τυχοδιωκτισμό της κυβέρνησης».
Ουσιαστικά έβαλε κατά του Φρανσουά Ολάντ, τον Πιερ Μοσκοβισί και όσων στήριξαν τις ελληνικές θέσεις στην τελευταία διαμάχη με το Βερολίνο για το επίδομα στους συνταξιούχους.
“Νομίζουν ότι ενθαρρύνουν τον ελληνικό λαό ενώ ενθαρρύνουν τον απόλυτο τυχοδιωκτισμό της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά. Βλάπτουν τη ελληνική οικονομία γιατί δημιουργούν ψευδείς εντυπώσεις για τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς”.
Είναι μια δήλωση που θα σημάδευε αρνητικά κάθε Έλληνα πολιτικό. Πόσο μάλλον κάποιον που γνωρίζει πολύ καλά τι λέει. Αυτός είναι ο “νέος πατρωτισμός “;
Από καιρό ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δείχνει εγκλωβισμένος σε ένα φαντασιακό σύστημα που περιέχει τον -κατά την αξιολόγησή του-ιστορικό άθλο όλων των εποχών στον πλανήτη που ονομάζεται PSI – το όφελος του οποίου για η χώρα ξεκίνησε να το υπολογίζει σε 140 δισ. ευρώ, το πήγε στα 200 και τελευταία το έφτασε σε 1,3 τρισ το 2060 “σε παρούσα ” αξία !
Πλευρές αυτού του συστήματος είναι η αποτυχία του να κυβερνήσει τη χώρα, παρά μόνο ως βοηθός του Παπανδρέου και μικροεταίρος του Σαμαρά. Η εκλογική συντριβή και η ταπεινωτική αποχώρηση του από τη ηγεσία. Η καταπίεση που αισθάνεται υπό τη Φώφη και η αίσθηση του πως δεν τον θέλει κανείς σε κανένα κόμμα. Αυτόν, τον άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς.
Έτσι κάνει αυτό που έχει συνηθίσει πλέον. Αυτοκαταστρέφεται. Τον καταπίνει η ευφυΐα του. Ακυρώνει τα πλούσια πολιτικά προσόντα του με τον ανυπέρβλητο λόγο του.
Αυτός που υπερηφανευόταν ότι δεν έβαλε στον τόκο τα προσόντα του περιμένοντας να έλθει η σειρά του, αλλά αυτοθυσιάσθηκε υπό τον Παπανδρέου, χρησιμοποιεί αυτά τα προσόντα για να “εκδικηθεί” όσους δεν τα αναγνώρισαν. Κάτι που δεν είναι αλήθεια: υπήρξε αρχηγός κόμματος.
Μόνος του στερεί από το πολιτικό σύστημα έναν σπουδαίο πολιτικό, τον εαυτό του.
Σχεδόν καθημερινά, ωθείται σε βιτριολικές δηλώσεις εναντίον όλων -δηλώσεις που έχουν ως κοινό παρονομαστή τον εαυτό του. Στα κείμενά του ενσωματώνει περίτεχνους συλλογισμούς και σοφιστείες που δεν έχουν κανένα πολιτικό αντίκρισμα.
Αρπάζεται στη Βουλή με το παραμικρό – ακόμη και με τα κατώτερά του και τους υποδεέστερους – αρκεί να είναι… ΣΥΡΙΖΑ!.
Γενικά εκδηλώνει μια επιθετικότητα που αναζητά διέξοδο για να εκτονωθεί και δεν βρίσκει. Ένα είδος φανατισμού υπέρ του …εαυτού του, φτάνοντας ως το σημείο να ζώνεται με φραστικά εκρηκτικά για να ανατινάξει όσους βοηθούν τη χώρα. Ένας πολιτικ;ός που θα μπορούσε να γίνει μεγάλος εξελίσσεται σε τζιχατζιστή κατά του εαυτού του-προς απογοήτευση όσων είχαν επενδύσει σ’ αυτόν.
Γενικά εκδηλώνει έναν ακτιβισμό που αναζητά διέξοδο για να εκτονωθεί και δεν βρίσκει. Το αδιέξοδό του είναι εμφανές και οι ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες του τον στοιχειώνουν. Είναι ο ένας που δεν έχει κανέναν γύρω του.
Σε μια χώρα που ψάχνει με το κερί υποστηρικτές, ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του, έφτασε το σημείο να επιτιμά όποιον στηρίζει την Ελλάδα. Παραβιάζει ακόμη και θεμελιώδεις αρχές της επιστήμης του για το ρόλο των κυβερνήσεων ανάμεσα στους πολίτες των χωρών τους, το διεθνή χώρο και τους υπερεθνικούς φορείς
Επειδή υπερέχει των πάντων ως ρήτωρ στην παρούσα Βουλή θεωρεί ότι βρίσκεται στην κορυφή ενώ βαδίζει προς τον πάτο. Από το τραγικό βράδυ του 2007 , όταν χάρισε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στον Γ. Παπανδρέου- στο Ζάππειο. Κατά ιστορική ειρωνεία επηρρεαζόμενος και λιβανιζόμενος από τα ίδια πρόσωπα που κάνουν σήμερα ίδιο στον … Κυριάκο!.
Ο διαχωρισμός “άλλο η Ελλάδα, άλλο η κυβέρνησή της, άλλο η κυβέρνηση, άλλο οι Έλληνες” είναι μια προβολή στο διεθνή χώρο που είχε νομιμοποίηση μόνο στη περίοδο της χούντας. Αλλά ο πρώην υπουργός τον επαναφέρει για μια εκλεγμένη κοινοβουλευτική κυβέρνηση με ισχυρή στήριξη στη Βουλή και για ένα νόμο που απέσπασε 196 ψήφους ….μεταξύ των οποίων και τη δική του!
Πώς λέει στους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες να μην στηρίζουν τον Τσίπρα σ’ αυτό το θέμα με τις θέσεις τους, όταν τον στήριξε ο ίδιος; Επιχειρηματολογεί κατά του εαυτού του.
Το μέγεθος του ολισθήματος υπερβαίνει την κοινή λογική, είναι ανοικτό σε κριτική για την ηθική βάση του και υπόκειται στις ερμηνείες της ψυχολογίας. Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον…
Ίσως δεν διανοείται ότι Πρωθυπουργός είναι Τσίπρας και όχι αυτός. Ότι ήταν ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς και αυτός αντιπρόεδρος τους και στο έλεός τους. Μιλάει για τον κούρεμα του 2012 και ξεχνά ότι η κυβέρνηση που το διαχειρίσθηκε είχε πρωθυπουργό.
Γράφτηκε ότι αξίωσε από τη Φώφη να του…τηλεφωνεί, υποχρέωση που έχει ο ίδιος απέναντι της και όχι αντιστρόφως.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος παίρνει το δρόμο του Θόδωρου Πάγκαλου και παλιότερα του Βαγγέλη Γιαννόπουλου σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση όσων θεωρεί αντιπάλους του.
Τους ξεπερνά ωστόσο φτάνοντας στο σημείο να προγκάει όσους υποστηρίζουν τη χώρα. Ποτέ κανείς άλλος δεν το έκανε τόσο αβασάνιστα.
Προφανώς στο μεγάλο μικρόκοσμό του αυτό συνιστά απαράδεκτη συνδρομή προς τον Τσίπρα -που συμβαίνει ωστόσο να είναι Πρωθυπουργός.
Είναι μια καινούργια πρακτική αδιανόητη ως τώρα για Έλληνα πολιτικό. Ο Βενιζέλος παραμένει τραγικά παγιδευμένος σε μια ανεκπλήρωτη προφητεία του μέντορά του Δημήτρη Τσάτσου: “Θα είναι τυχερή η Ελλάδα αν την κυβερνήσει ο Βαγγέλης…”
