Η παράξενη Ευρωεπιτυχία του Αλέξη Τσίπρα

EPA/JULIEN WARNAND

Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Αν δεν ήταν τόσο οριακά τα πράγματα στην Ελλάδα, στην οικονομία και την κοινωνία – χαρακτηριστικά: την ώρα που στην Βουλή ψηφιζόταν το επίδομα για τους συνταξιούχους, οι συνταξιούχοι διαδήλωναν στο Μέγαρο Μαξίμου. άλλο: τώρα που ξεκινούν νέες προσλήψεις στον χώρο της Υγείας, ενώσεις του χώρου “έχτισαν” συμβολικά την είσοδο του υπουργείου – θα νομιμοποιούνταν στην Κυβέρνηση να πουν, τουλάχιστον ανάμεσά τους, ότι “κούνησαν την Ευρώπη”.

Ότι συνέβαλαν, στα τέλη του 2016 να ξεκινήσει εκείνο που υπόσχονταν, μπαίνοντας στο 2015, στον εαυτό τους. Δηλαδή τι; Να σπάσει η μονομπλόκ εικόνα μιας Γερμανίας – και ενός Σώϋμπλε, σκοτεινού Τεύτονα ιππότη – που διαφεντεύει, ίδια εικόνα από “Ιβάν τον Τρομερό” του Άιζενστάϊν, τους υποτεταγμένους Ευρωπαίους-δουλοπαροίκους.  Με την μικρή Ελλάδα, απλώς, να τιμωρείται αυστηρά – προς παραδειγματισμόν…

Η αλήθεια είναι ότι ο Πιερ Μοσκοβισί, που αφέθηκε υποτιμητικά “εκτός” σ’ αυτήν την στροφή των πραγμάτων στο Eurogroup, έσπευσε να τοποθετηθεί υπέρ των Ελληνικών θέσεων για να δείξει πόσο αποδιαρθρωτικά λειτουργεί η Σωϋμπλική λογική,  όπως αυτή ξεδιπλώθηκε με το “πάγωμα” των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, επειδή το προτεκτοράτο “Ελλάς” απειθάρχησε με το θέμα των αυξήσεων για τις συντάξεις απο την υπεραπόδοση των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Ακολούθησε κλιμακωτή παρέμβαση των Ευρωσοσιαλιστών, με Ολάντ και Σαπέν και Σουλτς και Πιτέλλα να επιχειρούν να αντιπαλέψουν στην Γερμανική μονοκρατορία: “σήκωσαν ανάστημα” όλοι αυτοί, απέναντι στην εικόνα του ESM και του Προέδρου του Eurogroup να ευθυγραμμίζονται (χωρίς διαβούλευση με άλλον, χωρίς διαδικασία) με την “γραμμή Σώϋμπλε”. Κινητοποίηση, παραδίπλα, του Ευρωκοινοβουλίου που συμπαραστάθηκε στην άποψη Αχτσιόγλου ότι δεν νοείται στα εργασιακά να ωθηθεί η Ελλάδα κάτω/πίσω από το Ευρωπαϊκό κεκτημένο – διεκδικώντας και αυτό “έναν κάποιο λόγο” – στην διαδικασία των Μνημονίων.

Όταν, λοιπόν, πριν 2 ολόκληρα χρόνια, ξεκινούσε ο ΣΥΡΙΖΑ τον δρόμο του/τελική ευθεία προς την εξουσία (όπου συναπάντησε τον μη-Μπούλη Πάνο Καμμένο: άλλη υπόθεση αυτή), ακριβώς στην δημιουργία μιας τέτοιας κίνησης “απέναντι” στην Γερμανική ορθοδοξία και την συνακόλουθη εικόνα επιβολής πόνταρε. Τώρα, ένα Μνημόνιο και ένα βουνό μέτρα αργότερα, μπορεί (αν το θέλει) να καταγράψει αυτήν την ιδιότυπη, χθεσινή Ευρωεπιτυχία.

Πόσο, αυτό, θα μας βοηθήσει στην συνέχεια, άδηλον.