Του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ο Γιάνης – με ένα “ν”, πάντα – Βαρουφάκης δεν είναι μια τυχαία περίπτωση. Εξ αρχής φαινόταν ότι θα είναι ανθεκτικός (και όποιος απαντήσει ότι “και οι κατσαρίδες, ανθεκτικές είναι” είναι απλώς προκατειλημμένος). Και, πάντως, ποτέ δεν χάνει την ελκυστικότητα του ριζοσπαστικού λόγου, του διαφορετικού, της αντιθετικής τοποθέτησης.
Το μόνο για το οποίο δεν ήταν πλασμένος, είναι εκείνο που λέγεται “κάνω πολιτική”. Το έπραξε μέσω της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μέσα ακριβώς από την αντιθετική τοποθέτηση (που σαγήνευσε τον απλοϊκό πυρήνα της νεόκοπης εξουσίας) και με την ανθεκτικότητά του στον Ευρωπαϊκό περίγυρο (διότι στα διάφορα Eurogroup, καθώς είχε την αυτοπεποίθηση του ριζοσπάστη προφήτη και τους περιφρονούσε επιδεικτικά ενώ ταυτόχρονα τους έκανε γαλιφιές, ήταν “αδιάβροχος”). Και οδήγησε στην προσάραξη την Κυβέρνησή “του” – η οποία όμως τον είχε επιλέξει, αυτόν και τις στάσεις του και το ύφος του. Και τον λαό “του” – ο οποίος, να λέμε αλήθεια, κατά πολύ και επί πολύ τον λάτρεψε, οπότε…
Τώρα, ο εθνικός μας Γιάνης – με το ένα “ν” του – επανέρχεται. Όχι απλώς γιατί συνεχίζει να συνεντευξιάζεται, με τις προσήκουσες φώτο – όπου του κάτσει (κατά προτίμησιν σε ξένα Μέσα, οι ιθαγενείς δεν αποτελούμε “ακροατήριο”). Ούτε επειδή ιδρύει ή στηρίζει ή οτιδήποτε Κινήσεις παντοειδείς, από τους 1101 – την πλατφόρμα ενημέρωσης που εξόκειλε, αυτή, προτού καλά καλά την χαρεί την στήριξη Βαρουφάκη! – μέχρι και την DiEM 25 που παρουσίασε στην Volksbuhne του Βερολίνου ως Κίνημα “για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης” – αλλ’ έσπευσε να προείπει ότι “ίσως” δεν θα περπατήσει μόλις είδε την υποδοχή αδιαφορίας της πλανητικής κοινής γνώμης (στην οποία απευθυνόταν).
Η επάνοδος Βαρουφάκη έγινε, γίνεται, συνεχίζεται με την γνώριμη μέθοδο του ριζοσπαστισμού, της αντιθετικότητας.
Τι θα αναμενόταν από τον άνθρωπο που μεθόδευε και παρά λίγο να πετύχει το Grexit; Να στηρίξει το βαθύ κύμα των Βρετανών για Brexit, με ένα οπλοστάσιο ανάλυσης παράλληλο μ’ εκείνο που αφορούσε την Ελληνική περίπτωση (διαφορετική ασφαλώς, αλλά που υπέφερε στον πυρήνα της και υποφέρει από την στρεβλή αρχιτεκτονική και τις συνακόλουθες νομοτέλειες της Ευρωζώνης). Τι κάνει; Σηκώνει το λάβαρο του Bremain, σε μια ευφυέστατη κίνηση εκ των υστέρων αυτοδικαίωσης του επιχειρήματός του ότι, όχι! , δεν πήγαινε για δραχμή μέσα από τα τερτίπια των κλειστών τραπεζών και του παραλλήλου νομίσματος και των χακαρισμένων (για το καλό! για το καλό!) ΑΦΜ των συνΕλλήνων, απλώς… δεν τον καταλάβαμε εμείς και οι Συριζαίοι σύντροφοί του και οι κακοί Ευρωπαίοι σωστά.
Τι θα αναμενόταν από έναν “διεθνή ιδεολόγο” που παρατηρεί με αετίσιο μάτι τα δρώμενα του διεθνούς συστήματος; Να βλέπει με ανησυχία το “φαινόμενο Τραμπ εν εξελίξει στις ΗΠΑ, πηγή μισαλλοδοξίας και επιθετικότητας. Αντί γι αυτό, στρέφεται επιχειρηματολογημένα και αποδομητικά κατά της Χίλαρυ, για τις τοποθετήσεις της στην διεθνή πολιτική (ξεκινώντας από Ιράκ) αλλά και γιατί δεν στήριξε εκ βάθρων μεταρρύθμιση την Γουώλ Στρητ μετά την κατάρρευση του 2008 (δηλαδή… γιατί δεν το άκουσε!).
Και η ατάκα Βαρουφάκη για να αποδομήσει την εικόνα “αριστερής” Χίλαρυ Κλίντον (έναντι του Τραμπ, φυσικά) “Είναι σαν να λες ότι ο Αττίλας ήταν αριστερά του Τζένκις Χαν”, και η αντίστοιχη για το Brexit (από μιαν Ευρώπη που χαρακτήρισε πάντως “διαλυόμενα χαλάσματα”) “θα ήταν ο χειρότερος δυνατός κόσμος”, εξασφαλίζουν ότι ο Βαρουφάκης επανακάμπτει . Για τα καλά!
