Του Ιωάννη Δαμίγου
Το ατόπημα που είχε συμβεί, που συμβαίνει και θα συμβαίνει για πολύ καιρό ακόμα, να διαφεντεύουν δηλαδή μέρος της ζωής μου, άξεστοι και περιθωριακοί, σε κανονικές συνθήκες κοινωνίας, έχει βαρύ αντίτιμο. Να ξοδεύονται ακριβά τα χρόνια με τέτοια φτηνά ονόματα, όπως Χαρδαλιάς, Πατούλης, Μπακογιάννης και άλλα πολλά, σε αξιώματα που δεν θα τους είχαν αποδοθεί άλλως, παρά μόνο από μια τέτοια κυβέρνηση.
Να τους προσφέρονται διάφορες δημόσιες θέσεις και να μεταπηδούν από την μια στην άλλη, σαν πίστα ηλεκτρονικού παιχνιδιού, με το παράδοξο, κάποιοι να εκλέγονται πάραυτα, προσθέτοντας και το κωμικοτραγικό απαραίτητο στοιχείο ανοχής. Οι επιδεικτικά αποτυχημένοι και ανίκανοι, να αποτελούν επιτηδευμένα την επιλογή της Σκύλλας από την Χάρυβδη, χωρίς εναλλακτική, αλίμονο, πρόταση.
Πώς φτάσαμε ως εδώ; Πως καταντήσαμε σε επιλογές χλεύης και ανυποληψίας; Γιατί αυτοί οι … παράγοντες της δημόσιας λεηλασίας, δεν τυγχάνουν μόνο αδιαφορίας, αλλά είναι και ενοχλητικοί από πάνω, με τις πιο ακραίες εκφάνσεις τους. Ενοχλούν την αισθητική, ενοχλούν την γλώσσα και γενικώς η όποια παρουσία τους είναι άκρως απωθητική.
Πέρα της χαρακτηριστικής αλαζονείας, που διαθέτουν, το έλλειμμα παιδείας είναι αισθητό και θορυβώδες, ακόμα και του … ιατρού (η κακιά η στιγμή), τέτοιο που προδίδεται με τις πράξεις τους.Αδυνατούν να σταθούν και μόνο, στο ύψος των σοβαρών και δραματικών καταστάσεων της χώρας, που με ευθύνη τους καταλογίζεται σε βάρος τους, εξευτελίζοντας κατ’ αρχάς τα ήθη και έπειτα όλα τα υπόλοιπα τυχόν συναισθήματα.
Μπορούν να ταλαιπωρούνται μεταξύ των, οι δεξιοί με ακροδεξιές συμπεριφορές και να αλληλοκατηγορούνται, δικαίωμά και γνώρισμά τους, αλλά ενοχλούν και άλλους, κυρίως αισθητικά. Και αυτό είναι αβάσταχτο και βαρύ ως τίμημα.