το Μπουένος Άιρες στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, μέσα σε μια περίοδο που η χώρα και οι πολίτες θυμίζουν σήμερα την δική μας, είδα τις προτάσεις των πτυχιακών εργασιών των φοιτητών της Σχολής Καλών Τεχνών πάνω σε τοίχους και πεζοδρόμια. Τι διαφορετικό παρουσίαζαν όμως αυτοί οι τοίχοι στην παλιά πανέμορφη παλιά συνοικία των Σικελιάνων μεταναστών του Palermo Viejo; Δεν νομίζω να είχα δει μεγαλύτερη ποικιλία συνθημάτων ποτέ στην ζωή μου. Τα συνθήματα των πολιτικών κομμάτων είχαν παραμεριστεί. Έτσι κι αλλιώς αυτά στη σύγχρονη αφασία μιλούσαν με κρ-ι-τικά παξιμάδια στο στόμα. Και εκεί !
Μόνιμα στην Αργεντινή για μέρες είχα στο πλευρό μου φίλους που προσπαθούσαν να μου μεταφράσουν όχι μόνο τις λέξεις και το περιεχόμενο αλλά και το γενικότερο πλαίσιο ή ‘κάδρο’ αλλά και το παρελθόν κάθε ‘υπαίθριας γκαλερί”. Πάντα τα γραμμένα συνθήματα στους τοίχους παρουσίαζαν ενδιαφέρον. Συμπυκνωμένη η αλήθεια μιας εποχής. Κι αν δεν μπορεί να δεις τις αλήθειες, τουλάχιστον βλέπεις ποιές από αυτές καταρρίπτονται όπως γίνεται και με τους σκιτσογράφους που πολιτεύονται.
Μετά απο μια δεκαετία περπατώ στο κέντρο της Αθήνας και τρώω ένα μεγάλο χαστούκι. Περνώ απ’ το Θησείο, το Μοναστηράκι, το Παγκράτι και ξαφνικά είναι σαν να περπατώ στο Bayres. Δυστυχώς, αλλά και ευτυχώς, λυτρωτικά η αλήθεια πρέπει να βγαίνει στην φόρα. Χρειάζομαι όπως και τότε στην Αργεντινή μεταφραστή. Θέλω διερμηνέα δίπλα μου !
Ναι. Δεν τολμούσα να το παραδεχθώ. Φοβόμουν να το θίξω ανάμεσα σε φίλους. Φοβόμουν να το συζητήσω με τον ίδιο μου τον εαυτό στην ουσία. Από αναβολή σε αναβολή. Που είναι και το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Πόσα ερωτηματικά τσιγκέλια να χωρέσουνε κάτω από το χαλί; Από κάποιο σημείο και μετά τρυπούνε και την πιό αποχαυνωτική ισοπεδωτική μοκέτα λήθης.
Μπορώ και γράφω όπως κάνω τώρα αυτή τη στιγμή με αυτές τις λέξεις, γραμμές και νοήματα που αραδιάζω. Αλλά δεν μπορώ να διαβάσω σωστά τι γράφουν οι νεολαίοι.
Βλέπω τα γράμματα πάνω στους τοίχους πολυκατοικιών,και πόρτες σπιτιών και στα βαγόνια του προαστιακού, αλλά δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι διάβολο γράφουν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καν ποιά γράμματα είναι! Δεν μπορώ να σιγουρευτώ αν είναι Ελληνικά ή Αγγλικά…Δεν μπορώ να διαβάσω αν είναι ένα γράμμα ή αν είναι δύο μαζί ή ακόμα και ολόκληρη λέξη. Που στο καλό ξεκινά το γράμμα και που τελειώνει; Λες να είναι ιδεογράμματα και όχι ελληνικά; Μήπως είναι σύμβολα, ρε Manga μου, από γιαπωνέζικα καρτούν;
Βλέπω τους αθηναϊκούς τοίχους καλυμμένους με γκραφίτι και δεν μπορώ να διαβάσω, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα γράμματα και τι γράφει η νεολαία.
Το πράγμα γίνεται ακόμα πιό σοβαρό και με πιάνει κρύος ιδρώτας όταν σκέπτομαι πως ένα μεγάλο ποσοστό των νέων μας είναι περισσότερο εξοικοιωμένο να γράφει με τα σπρέι συνθήματα παρά με μολύβια και στιλό.
Οι τοίχοι συγκέντρωναν τεράστιο ενδιαφέρον. Συμπυκνωμένη όλη αφρόκρεμα της ‘διανόησης’, όλων των πλευρών, όλων των κομμάτων, όλων των ρευμάτων. Η δημοκρατία του μαρκαδόρου. Έστω άναρχα, άτεχνα και βάνδαλα. Ακόμα και τα αγκάθια και οι μύκητες βγάζουν λουλούδια.
Τι περιμένουμε άλλωστε να ανθίσουν σήμερα στην γωνία Στουρνάρη και Πατησίων; Οι θαυμαστές ανοιξιάτικες κερασιές του Κυότο μέσα στο Δωρικό Φθινόπωρο του Βάνδαλου; Ακόμα και οι ήρωες που απεικονίζει η νεολαία ήταν πάντα τροχιοδηκτικοί και αποσαφήνιζαν που είμαστε, ποιοι είμαστε και που περίπου πάμε.
Λειτουργεί και σαν μπούσουλας ή σαν υπερηχογράφημα για να δεις τι θα βγει απο την κοινωνική εγγυμοσύνη, έστω αν δεν υπήρξε πράξη αλλά σειρά απο βιασμούς κατόπιν τηλεοπτικής μαζικής νάρκωσης.
Την Κλάρα Μπελ και τον Τουίτι των αρχών της δεκαετίας του ΄70 διαδέχθηκε απότομα ο Τσε. Μετά εκσπουδαστικά όλοι ξέρουμε που πορεύτηκε το όχημα μας. Σήμερα ο Γκαστόνε έχασε την ρέντα του Είναι άνεργος και παίζει λόττο και Πρότο, ξύνοντάς τα, μπας και ξανάρθει σαν μάνα εξ ουρανού η ρέντα που είχε κάποτε.
Πριν καν ο πελάτης μιλήσει, έβγαλε ένα πιστόλι κάτω από το αύθραστο προστατευτικό για αυτόν κρύσταλλο και του είπε χαμηλόφωνα.
-Πσστ! Φέρτα όλα τα λεφτά! Δώστα μου! Ό,τι έχεις στο πορτοφόλι!
