Γεννητούρια στο Βραχάτι!

Της Μαργαρίτας Θεοδωράκη

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Η Λουλού καθόταν πλάι μου στον καναπέ κι εγώ έγραφα στο ipad διάφορες δουλειές. Και ξαφνικά η Λουλού αρχίζει να μουγκρίζει λίγο παραπάνω. Την πήρα αγκαλιά και είδα από κάτω της να εξέχει μία ουρίτσα σαν ποντικού.

Στην αρχή δεν κατάλαβα… αλλά μετά, επιτέλους κατάλαβα όταν είδα και την άκρη ενός δάχτυλου, ένα δακτυλάκι τόσο δα. Μούγκριζε. Τότε κατάλαβα πως ξεκινούσε η γέννα. Την πήρα αγκαλιά και την πήγα στο δωμάτιο των παιδιών που είχαμε στρώσει στο καλαθάκι το στρογγυλό το πράσινο χαλάκι κι άλλα χαλάκια γύρω-γύρω κι άλλα πολλά.

Την ξάπλωσα απαλά. Και εκεί ξεκίνησε η γέννα. Δεν σκέφτηκε να φύγει. Δεν σκέφτηκε να κρυφτεί πάρα καθόταν και γεννούσε κοντά μου.  Με κοίταζε όλο τρυφερότητα και ικετευτικά και εγώ της χάιδευα το κεφαλάκι, τα λαιμουδάκια, τα μαγουλάκια, την πλάτη της, όλα της τα χάιδευα ασταμάτητα κι ατελείωτα. Και αυτή με κοίταζε κι αναστέναζε. Και άντε πάλι χαϊδέματα κι άντε πάλι βλέμματα κι άντε πάλι γλύκες κι άντε πάλι πολύς πόνος.

Πεντέμιση το απόγευμα σηκωθήκαμε από τον καναπέ, στις έξι γεννήθηκε το πρώτο μωρό. Ήταν λευκό με ξανθές ανταύγειες. Ξανθούς μεγάλους λεκέδες. Βέβαια μέχρι να γεννήσει με κοίταζε και μούγκριζε, ανάσαινε βαριά, γρύλιζε η κακομοίρα, την χάιδευα και έσπρωχνε με το κεφαλάκι της την παλάμη μου. Και την χάιδευα, την χάιδευα.
Πονούσε και σφιγγόταν, άνοιγε πλατιά τα ποδαράκια της και τελικά γεννήθηκε το πρώτο!

Πήγα κι εγώ να το μαζέψω, να το τραβήξω και με δάγκωσε, η μόνη φορά που με δάγκωσε. Δεν είχα δουλειά ν’ ανακατεύομαι με το νεογέννητο. Κακώς έπραξα. Η μόνη φορά που με δάγκωσε γιατί έκανα τη βλακεία να νομίζω πως θα την βοηθήσω τραβώντας της το μωρό. Έσκυψε και άρχιζε να το γλύφει με μανία, να το πλένει, να κόβει τον ομφάλιο λώρο, τέλος πάντων έκανε πολλά.

Έξι η ώρα το απόγευμα γέννησε. Κατόπιν άρχισε πάλι ο πόνος. Ο πόνος, το σφίξιμο,τ´ απελπισμένα μάτια, τώρα αδειανά από την κούραση και άντε πάλι ανοιχτά τα πόδια και βγήκε ένα μαύρο κεφαλάκι! Ήταν εξήμιση.

Πρέπει να σας πω πως μόλις γεννήθηκε το πρώτο, πήρα τηλέφωνο την Λιλιάνα. Της λέω: “Λιλιάνα μου τέλειωσε με τον κήπο, σταμάτα τα όλα, κλείσε τα νερά, μάζεψε τα όλα, η γάτα γεννά αυτή τη στιγμή και έλα εδώ”.

Έως να έρθει η Λιλιάνα, εγώ πήρα τηλέφωνο στο σπίτι στο Κουκάκι και το σήκωσε η Βάλια.  Λέω στην Βάλια: “Βάλια μόλις τώρα γέννησε η Λουλού το πρώτο της γατί. Παρατήστε τα όλα και ελάτε εδώ! Πες το στον Μίκη, πες το στον Αλέξανδρο, πες το στον Στέφανο! Κι ελάτε!”

Μου λέει Βάλια: “Α μπράβο! Αυτή είναι η Φύση! Το θαύμα της Φύσης! Τι καλά! Μπράβο! Συγχαρητήρια! Όλα καλά θα πάνε! ” Και έτσι κλείσαμε το τηλέφωνο απαλά.

Ήρθε η Λιλιάνα και της λέω: “Λιλιάνα φέρε πολλά καθαρά πανάκια.”. Και η Λιλιάνα έφερε μικρά πανάκια καθαρά και τα άπλωσα στο καλαθάκι. Κι έπειτα με την Λιλιάνα παρακολουθήσαμε τη γέννα του δεύτερου μωρού, ενώ το πρώτο ανεβοκατέβαινε πάνω στη μάνα του την Λουλού!

Στην πρώτη γέννα κάθισα μόνη και την παρακολουθούσα. Μετά είπα: “Δεν τραβάω βίντεο;”  Έτσι πήρα το iPhone κι άρχισα να την τραβώ βίντεο από την δεύτερη γέννα έως που κατέβηκε ο ομφάλιος λώρος με το σακουλάκι. Δεν σταμάτησα να την τραβώ. Στο τέλος έπεσε λοιπόν προφανώς ο ομφάλιος λώρος, ένα κομμάτι μικρό σαν συκωταριά.

“Τώρα Λιλιάνα θα το φάει, της είπα, μα μη σιχαίνεσαι! ” Έτσι πρέπει να κάνει για να δυναμώσει και όντως έτσι έκανε το μάσησε όλο! Το μάσαγε σιγά-σιγά έως ότου δεν έμεινε τίποτα! Στην αρχή η Λιλιάνα σιχαινόταν, όμως μετά που της εξήγησα την κοίταζε κανονικά, χωρίς αηδία, με θαυμασμό και με αγάπη! Έτσι τελείωσε η γέννα και έτσι την τραβήξαμε βίντεο.

Έπειτα την άφησα μέσα στο καλάθι της μαζί με τα μωρά της. Μου μίλαγε νιάου νιάου… τι να θέλει άραγε η κακομοίρα;
Της λέω: “Τώρα Λουλού θα κάτσεις εδώ και θα ταΐσεις τα μωρά σου, έχεις πολύ δουλειά. Και ξεκουράσου! Εγώ θα φυλάω απ´έξω να μην μπει κανένας γάτος. Θα προσέχουμε όλες αυτές τις μέρες, δεν θα μπει κανείς”.

Βγήκα έξω στην πίσω αυλή και ήτανε ο Ξένος, ο Λολιτάκος, ο Πόζαρ. Να οι πατεράδες! Είπαμε λοιπόν με την Λιλιάνα να το γιορτάσουμε!  Και τους έδωσα από μία κονσέρβα να γλεντήσουν!

Μέσα στο σπίτι μείνανε μόνο τα δύο καινούργια μικρά σκατουλάκια-γατάκια, το ένα λέγεται Μπουκίτσα και είναι όλο γκρίζο, το άλλο είναι μαύρο άσπρο δεν έχει ακόμα όνομα.Τα βρήκαν σε άθλια κατάσταση ο Στέφανος με τη Μαρία στο Ελληνικό και τα φέρανε στο Βραχάτι, μετά από μία σχετική θεραπεία που τους έκαναν στο σπίτι στο Κουκάκι.
Τώρα είναι και αυτά μια τρέλα!

Αυτά τα νέα μας από το Βραχάτι! Μία γέννα με δύο νεογέννητα και η Λουλού είναι μια χαρά, ενώ τώρα ξεκινάμε με τα καινούργια τέρατα από το Ελληνικό!

Καληνύχτα σας και όνειρα γλυκά!

Μαργαρίτα

ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ:

ΕΙΝΑΙ 7 ΤΕΛΙΚΑ ΤΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΛΟΥΛΟΥΣ!”

Βρε! Άσχετη που είμαι! Οκτώμιση η ώρα πρέπει να γέννησε το τέταρτο! Χαμπάρι δεν πήραμε! Ενδιάμεσα γέννησε και ένα τρίτο και πήγα να την δω πριν λίγο και είδα τέσσερα μωρά! Το τέταρτο ήταν τελείως βρεγμένο, προφανώς μόλις το είχε γεννήσει. Και άντε πάλι οι συκωταριές δηλαδή ο ομφάλιος λώρος. Μα τι χαζή που είμαι!  Κάθε μωρό και ένας ομφάλιος λώρος.
Τώρα είναι τρία ξανθωπά σαν τον Πόζαρ και ένα μαυριδερό σαν τον Ξένο! Αχ Γίγα εσύ δεν ήσουνα τυχερός, δεν έχεις δικό σου μωρό, και χάθηκες και πάει, από τις 28 Μαρτίου χάθηκες, ημέρα Τρίτη. Δεν σε ξανά είδα…Και βγαίνω κάθε βράδυ πίσω στην αυλή και ανεβαίνω στο φράχτη και φωνάζω: Γίγα! Γίγα! Γίγα! Μα εσύ δεν ξαναγύρισες…

Ή σ´έφαγαν σκυλιά, ή σε πάτησε κανα αυτοκίνητο, ή χάθηκες, χάθηκες Γίγα! Και τώρα η Λουλού μανούλα! Με 4 για την ώρα… Έως να έρθω στο σαλόνι να γράψω αυτά τα παραπάνω, γυρίζοντας στη Λουλού, πρόλαβα ίσα ίσα, στις 9.15 που γέννησε το έκτο!  Λίγο πριν λοιπόν είχε γεννήσει και το πέμπτο! Τώρα έχει τέσσερα ξανθά και δύο μαύρα!

Η ώρα είναι εννιά και δεκαεπτά! Ξαναπήγα να την δω στις εννιάμισι. Βολόδερνε να προσπαθεί να τα ταΐσει όλα και κάποια έψαχναν απελπισμένα μια θηλή κι αυτή με κοίταζε με απελπισμένο βλέμμα. Την χάιδευα. Λουλού μου, Λουλού μου. Κι αυτή έπλενε με μανία όποιο βρισκόταν μπροστά στη μουσούδα της. Έπλενε και το κάτω πόδι της, μέσα στα υγρά που είναι… Την άφησα τώρα αγκαλιά με τόσα πολλά μωρά!… Μήπως έρθει πάλι κι άλλο; Γλυκούλα Λουλού με τα όμορφα πρασινωπά σου μάτια. Καλλονή!

Έντεκα το βράδυ και έστειλα στους περισσότερους φίλους μου 7 βιντεάκια, μα ποια να πρωτοδιαλέξω, τραβούσα 4 ώρες…
Σ´ άλλους έφτασαν όλα, σ´ άλλους λιγότερα. Κι όλοι μου γράφουν και μου στέλνουν ευχετήριες γλυκιές ζωγραφιές για τα νέα μας μωράκια!

Η Λουλού εξαντλημένη, επιτέλους απλώθηκε στο καλαθάκι, με τα έξι μωράκια της μέσα στη σφιχτή αγκαλιά της, τα περισσότερα κοιμούνται κι αυτή μαζί τους πια! Κάποια ακόμη πιπιλάνε… Καληνύχτα Λουλού μου! Εσύ είσαι τυχερή που γέννησες μέσα στην ασφάλεια και στη θαλπωρή! Η μανούλα σου όμως σε ένα επικίνδυνο δρόμο του Άσσου, όπως οι δισεκατομμύρια γατούλες σ´ αυτόν τον απαίσιο κόσμο που γεννιούνται, τον άσπλαχνο κόσμο και σκληρό!

Βοηθείστε τα αδύναμα ζώα του δρόμου. Όσα μπορείτε, βοηθείστε τα, ταΐστε τα και προπαντός να τους δίνετε νεράκι. Είναι φρικτό το μαρτύριο της δίψας.

Και πάλι,
Καληνύχτα σας Μαργαρίτα

🌼😎💐💐💐♥️