- Του Γ. Λακόπουλου
Στο σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας θα τρίβουν τα χέρια τους όσοι είχαν την ιδέα να στείλουν φάκελο με εκρηκτικά σε έναν πρώην εξωκοινοβουλευτικό Πρωθυπουργό, που ασκεί σήμερα το αδιάφορο έργο του προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών.
Η βόμβα δεν είχε -ευτυχώς- για τον παραλήπτη τραγικότερα αποτελέσματα από ό,τι συνήθως έχουν αυτοί οι μηχανισμοί. Είχε όμως τρομακτικά αποτελέσματα στο πολιτικό πεδίο: το ανατίναξε κυριολεκτικά. Απλώς τον πυροδοτικό μηχανισμό τον πάτησαν οι ίδιοι οι πολιτικοί – με την συνδρομή ενός συγκεκριμένου είδους δημοσιογραφίας που συμπορεύεται μαζί τους.
Το μιντιακό και πολιτικό σύστημα -ένα μέρος τους για την ακρίβεια- άρχισαν να στροβιλίζονται σε ένα καζάνι, στο οποίο μπήκαν ο Παπαδήμος, ο Τσίπρας, ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, πρώην υπουργοί, το χρέος, τα Μνημόνια, ο Στουρνάρας, η Εισαγγελία, ο Φιλιππάκης, ο Σαββίδης και ο Μαρινάκης, ο Σόιμπλε και ο απαραίτητος δημοσκόπος υπηρεσίας. Μύλος. Το μήλο κάτω από τη μηλιά…
Ο Λουκάς Παπαδήμος είναι ένας προβεβλημένος τεχνοκράτης τον οποίο οι πολιτικοί κάλεσαν το 2011, όταν τα έκανε μαντάρα ο Παπανδρέου, να αναλάβει μια δουλειά: την υλοποίηση της προγενέστερης απόφασης του Γιούρογκρουπ για το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Ούτε την προκάλεσε ο ίδιος αυτή την απόφαση, ούτε την άλλαξε. Ούτε καν ο ίδιος διάλεξε τους υπουργούς του: απλώς την υλοποίησε. Και την υλοποίησε τόσο καλά, ώστε ακόμη και σήμερα να μπορεί να υπάρχει δι’ αυτής στο δημόσιο βίο ο υπουργός Οικονομικών του – που λησμονεί συνήθως το όνομα του Παπαδήμου και αναφέρεται στο έργο μίας κυβέρνησης σα να μην είχε Πρωθυπουργό.
Εν πάση περιπτώσει ο Παπαδήμος ήταν πρωθυπουργός μιας εργασίας: PSI. Την έκανε, την καθαρόγραψε, την παρέδωσε, τέλος. Δεν επιδίωξε να γίνει Πρωθυπουργός, αλλά από τη στιγμή που του ανέθεσαν αυτόν το ρόλο έκανε ό,τι όφειλε να κάνει με τον καλύτερο τρόπο. Τόσο που υπήρξαν φωνές να παραταθεί ο βίος της κυβέρνησής του και να ασχοληθεί και με άλλα.
Δεν φέρει ευθύνη ούτε για το Μνημόνιο, ούτε για όσα προηγήθηκαν, ούτε για όσα ακολούθησαν. Υπήρξε επαρκής σε ό,τι του ανατέθηκε, νομίμως από τη Βουλή των Ελλήνων. Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Δεν ήταν ούτε “δοτός”, ούτε “προσέφερε”. Απλώς ένας ευπρεπής άνθρωπος που έκανε με συνέπεια τη δουλειά του κατά τρόπο που ωφελούσε τη χώρα – όπως άλλοι αποφάσισαν ότι την ωφελεί…
Μέχρι τη στιγμή που κάποιοι διαταραγμένοι -ή κάποιοι σε διατεταγμένη υπηρεσία- του έστειλαν το φάκελο. Η έκρηξη που τον τραυμάτισε σακάτεψε και το ήδη σακατεμένο πολιτικό σύστημα και την πολύπαθη ενημέρωση.
Όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δηλώνει «δεν έχω εμπιστοσύνη ότι αυτή η κυβέρνηση έχει την βούληση και την δυνατότητα να αντιμετωπίσει τη νέα γενιά τρομοκρατίας», οι μόνοι που χαίρονται είναι οι τρομοκράτες.
Ειδικά όταν ο ίδιος κάνει υπαινιγμούς για… φιλοτρομοκρατική στάση της κυβέρνησης, λέγοντας:
«Τα δείγματα γραφής της κυβέρνησης είναι αντίθετα από αυτά που απαιτούνται. Η κυβέρνηση νομοθέτησε την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού και την ακύρωση των φυλακών υψίστης ασφαλείας.
Για να καταλήξει:
“Ήμουν 21 ετών όταν βίωσα την δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη” – ήτοι πολύ μεγαλύτερος από τότε που ήταν πολιτικός κρατούμενος…
Χειρότερη δήλωση από υπεύθυνο πολιτικό παράγοντα δεν θα μπορούσε να γίνει εκείνη τη στιγμή. Το μήλο κάτω από τη μηλιά… Ήταν το σύνθημα; Αφήστε την επίθεση των τρομοκρατών στον Παπαδήμο και επιτεθείτε στην κυβέρνηση- βάσει τη δόγματος: «Όλα για την εξουσία».
Θα μπορούσε να το αποδώσει κανείς στην κληρονομικότητα. Ο πατέρας του -τον οποίο… ανέφερε!, προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός, ευνοούσε- αν δεν προωθούσε- απόψεις που κατέτειναν ότι αρχηγός της 17Ν ήταν ο…. Ανδρέας Παπανδρέου και μέλη της ο Λαλιώτης, ο Καψής, ο Βότσης κ.α.
Με πρωταγωνιστή της εργολαβίας «ενοχοποιείστε το ΠΑΣΟΚ» έναν βουλευτή δημιούργημα του Μητσοτακέικου, ονόματι Πάνο Καμμένο. Έγραψε και βιβλίο επ’ αυτού -αν και δεν το είχε διαβάσει ο.. Τσίπρας όταν έκανε… κάστινγκ για την κυβέρνησή του.
Για όλα φταίει ο Τσίπρας
Η παγιδευμένη επιστολή που είχε στόχο τον πρώην Πρωθυπουργό ανέδειξε υποκριτικές συμπεριφορές. Κορυφαίοι πολιτικοί εκμεταλλεύτηκαν το σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας για να οδηγηθούν σε άσχετα συμπεράσματα, για την πρωθυπουργία Παπαδήμου. Ακόμη και ο Αντώνης Σαμαράς που την… ανέτρεψε. Και να καταλήξουν στην καταδίκη της πρωθυπουργίας Τσίπρα.
Κορυφαίος του χορού ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος μετά την ανακάλυψη ότι η διαφθορά είναι κοινωνικό φαινόμενο και δεν αντιμετωπίζεται με καταγγελίες, ειδικά όταν αφορούν υπουργούς του και φίλους του- έχει ανάλογης σύλληψης άποψη και για την τρομοκρατία.
«Στη χώρα δεν υπάρχουν πια, ή περιορίζονται ή κινδυνεύουν τα δικαιώματα τα οποία έχουν οι πολίτες σε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο. Η δολοφονική απόπειρα δείχνει ότι στη χώρα επικρατεί μια θλιβερή κατάσταση: Αυτοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτοί που φροντίζουν για τη χώρα, γίνονται στόχοι».
Τόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Η διατύπωση υποκρύπτει και τη διάθεση να βάλει και τον εαυτό του σ’ αυτούς που «κάνουν καλά τη δουλειά τους». Αλλά ανάμεσα στα πολλά -που ξεχνάει- για την πρωθυπουργία του είναι και ο απολογισμός των τρομοκρατικών ενεργειών επί των ημερών του. Απλώς τότε δεν έδειχναν αυτά που δείχνουν σήμερα…
Η πληρωμένη απάντηση ήλθε από έναν παλιό υπουργό του – με πικρή πείρα σ’ αυτά τα θέματα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είπε:
«Θα είναι πολύ βαρύ να αποδώσουμε έλλειψη πολιτικής βούλησης στον κάθε υπουργό σε σχέση με την ασφάλεια της χώρας. Θα είναι πάρα πολύ βαρύ να πούμε κάτι τέτοιο γιατί και παλιά λέγανε ότι δεν ανακαλύψαμε την 17Ν, λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης, ουσιαστικά ήταν λόγω έλλειψης σωστής οργάνωσης».
Μετά τις δηλώσεις Σημίτη – Μητσοτάκη δεν πρέπει να κατηγορεί κανείς τον βουλευτή του Σταύρου Θεοδωράκη που έπιασε το νόημα των δηλώσεων και ονομάτισε ως ηθικούς αυτουργούς τους Τσίπρα, Παππά και Καμμένο.
Παρατράγουδα
Σ αυτό το κλίμα αναμενόμενο ήταν να αρχίσουν τα παρατράγουδα. Ο δημοσιογράφος Γιώργος Φιλιππάκης -με αγωνιστικό παρελθόν στο Πολυτεχνείο- έκανε μια ανόητη ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό του στο FB. Θα την έβλεπαν μόνο οι φίλοι του, αν το μιντιακό σύστημα δεν την αναπαρήγαγε και η εισαγγελία δεν ασκούσε δίωξη -μετά από αναφορά του Στουρνάρα- στον οποίο αναφέρονταν, μεταξύ των άλλων απαξιωτικά – προσθέτοντας:
«Δεν θα με ενοχλούσε καθόλου αν έσκαγε και μια ακόμα βόμβα στα πόδια του».
Φυσικά σ’ αυτή την περίπτωση η Δικαιοσύνη δεν είναι «χειραγωγούμενη».
Μπορεί να επιστρατεύσει κανείς, ευλόγως, τους χειρότερους χαρακτηρισμούς γι’ αυτή την άποψη. Ήδη δύο παρατάξεις της ΕΣΗΕΑ ζητούν την καθαίρεση του από την θέση του ειδικού γραμματεία της Ένωσης. Δεν παύει όμως να είναι άποψη. Και από την ώρα που ποινικοποιούνται απόψεις ανοίγουν οι πύλες της κόλασης σε μια Δημοκρατία.
Π.χ. γιατί να διωχθεί μόνο ο Φιλιππάκης και όχι και τα κόμματα που πιστεύουν στην… ένοπλη επανάσταση; Γιατί κάποιος που είπε στο διαδίκτυο «τομάρι» τον Στουρνάρα και όχι και όσοι -ακόμη και στελέχη της ΝΔ- που λένε ακόμη χειρότερα για τον Τσίπρα, αρχής γενομένης από τον Πάγκαλο;
Γιατί διώκεται κάποιος που λέει ότι πολιτικοί είναι «ξεπουλημένοι υπάλληλοι των Τραπεζών ντόπιων και ξένων» και όχι κάποιος που γράφει ότι στην κυβέρνηση «κάποιοι τα ‘πιασαν» -μπορεί και ο Πρωθυπουργός- από τον Σαββίδη, στην υπόθεση του προστίμου της ΣΕΚΑΠ; Δίωξη χωρίς ποινικά κολάσιμη πράξη δεν νοείται. Η άποψη αποδοκιμάζεται αλλά δεν διώκεται…
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν συγκεκριμένοι σχολιαστές -οι Κυριακοφρουροί- και έκαναν τη σούπα περιεκτικότατη. Εκτός από την ηθική ευθύνη του Τσίπρα στην επίθεση κατά Παπαδήμου, γιατί το κόμμα του έκανε αντιμνημονιακή πολιτική με σκληρούς χαρακτηρισμούς το… 2011 -αφαιρούν το 2010 προφανώς γιατί τότε αντιμνημονιακοί ήταν και ο Σαμαράς με τον Κυριάκο. Στην αντικυβερνητική εξίσωση μπήκε και η άλωση των ΜΜΕ δια του Σαββίδη που θέλει να πάρει τον ΔΟΛ -ενώ αν τον πάρει ο Μαρινάκης ή άλλος δεν υπάρχει τέτοιο θέμα- αλλά και οι διεργασίες για το χρέος.
Ενώ όλος ο κόσμος ξέρει ότι η Ελλάδα περιμένει μια σχετικά ικανοποιητική απόφαση που καθυστερεί λόγω Σόιμπλε, αυτοί βρίσκουν «φιάσκο» και «αδιέξοδο» του Τσίπρα. Λογικό για κάποιον που είναι ηθικός αυτουργός σε βόμβες.
Στο καπάκι έσκασε και μα δημοσκόπηση που το τερματίζει: ο Μητσοτάκης πάει για αυτοδυναμία, ο Τσίπρας πάει για φούντο και η… φουκαριάρα η Φώφη πάει για βρούβες. Αλλά αυτό το τελευταίο -για τη Φώφη- είναι άλλη υπόθεση. Ρωτήστε τον Σημίτη και τον Βενιζέλο.
