Του Διογένη Λόππα
Σε μια πολύ δύσκολη ώρα για τη Γερμανία και την ΕΕ, η πράσινη Αναλένα περιοδεύει ανά την Ευρώπη, αναζητώντας συμμάχους, μετρώντας δυσαρέσκεια και ελπίζοντας να ανακαλύψει πρόθυμους ηλίθιους, που, με δέος μπροστά στο μέγεθος του νεο-Πρωσικού imperium, θα υποκύψουν και θα δεχθούν να μοιραστούν το βάρος της ουκρανικής πανωλεθρίας. Όσοι αφελείς πίστεψαν ότι η δήθεν προσήλωση στην οικολογία και στη διεθνή νομιμότητα θα έφερναν κάτι πιο φρέσκο στην παραδοσιακά συντηρητική (και τοξική) γερμανική διπλωματία, διαψεύστηκαν οικτρά. Είναι πρόδηλο άλλωστε ότι για δυνάμεις τέτοιου μεγέθους, το διεθνές δίκαιο σταματάει εκεί που αρχίζει το στενό εθνικό συμφέρον και η οικολογία εκεί που απειλείται η ενεργειακή επάρκεια.
Θα γυρίσει ο τροχός θα μιλήσει και ο Ισπανός
Προ ημερών, η αμετροεπής γερμανική διπλωματία βρέθηκε προ μεγάλης εκπλήξεως, όταν οι Ισπανοί δήλωσαν το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι Γερμανοί ξόδευαν (ενέργεια) πάνω από τις δυνατότητές τους και τώρα ψάχνουν τρόπο να μοιραστούν το αδιέξοδο με τους εταίρους τους. Κάτι που αρνήθηκαν πεισματικά να πράξουν όταν το αδιέξοδο (κρίση χρέους) αφορούσε στους εταίρους τους και οι ίδιοι είχαν το πάνω χέρι. Δηλαδή οι Ισπανοί κατέδειξαν με περισσή σαφήνεια ότι ενώ εδώ και δώδεκα χρόνια οι Γερμανοί αρνούνται τη λεγόμενη αμοιβαιοποίηση του δημόσιου χρέους, μόλις οι ίδιοι βρέθηκαν σε δυσχερή θέση στο ενεργειακό, έσπευσαν αμέσως να απαιτήσουν την αμοιβαιοποίηση του ενεργειακού shortage. Γιατί όμως οι υπόλοιπες χώρες να δεχθούν κάτι τέτοιο, όταν μάλιστα η έννοια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης κακοποιήθηκε τόσο βάναυσα στο παρελθόν από το σημερινό θύμα;
Μια πολύ συνηθισμένη εικόνα από έναν γερμανικό αυτοκινητόδρομο είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας απλός δημόσιος υπάλληλος για παράδειγμα, ο οποίος οδηγάει ένα βαρύ, άσχημο αυτοκίνητο 5.000 κυβικών και τρέχει σαν ηλίθιος σε έναν δρόμο που δεν έχει όριο ταχύτητας. Η ενέργεια που σπαταλάει εκείνη την ώρα είναι ανεκτίμητη. Μέχρι τις 24/2 ήταν φθηνή. Σήμερα είναι πανάκριβη και δυσεύρετη. Οι Γερμανοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να βάλουμε δελτίο στην ήδη περιορισμένη ενέργεια που ξοδεύουμε, για να μπορεί ο Γερμανός κυρ Παντελής να συνεχίσει να κάνει το ίδιο.
Η ίδια κατάσταση ισχύει στις επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, στα σπίτια των Γερμανών όπου η θερμοκρασία το χειμώνα είναι μόνιμα, πρωί – βράδυ, 22 – 24 βαθμούς και το ζεστό νερό ρέει όλο το 24ωρο και βέβαια στη βαριά βιομηχανία που έχει εθιστεί στο φθηνό αέριο για να παράγει ακριβά προϊόντα που εξάγει σε όλο τον κόσμο, θεσπίζοντας οικονομικές συμφωνίες που στραγγαλίζουν τις χώρες του νότου (καθώς τα αντίστοιχα, συνήθως αγροτικά, προϊόντα της άλλης πλευράς, κατακλύζουν τις εγχώριες αγορές σε εξευτελιστικές τιμές). Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω τους καλούς μας φίλους (οι Γερμανοί είναι φίλοι μας), αλλά υποψιάζομαι ότι οι Ισπανοί είχαν δίκιο.
Ενεργειακό μνημόνιο
Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να συζητήσουμε τους όρους μιας κοινοτικής (ενεργειακής) βοήθειας προς τη Γερμανία; Μήπως ήρθε η ώρα ενός μνημονίου; Ή μήπως οι κύριοι θα προτιμούσαν μια προσωρινή έξοδο από την ΕΕ μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση; Τι θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα MoU; Για αρχή θα μπορούσαμε να προτείνουμε ένα όριο ταχύτητας 100χλμ/ώρα στους αυτοκινητόδρομους. Στη συνέχεια θα μπορούσαμε να βάλουμε κόφτη στην κατανάλωση των γερμανικών κινητήρων στα 5lt/100χλμ (δε χρειάζονται και παραπάνω αφού θα έχουν όριο) περιορίζοντας τον αχρείαστο και προκλητικό κυβισμό τους. Αν αυτά αποδειχθούν ανεπαρκή θα πρέπει να επιβληθεί ένα όριο στη γερμανική βιομηχανική παραγωγή, με βραχίονα την ακύρωση παράλογων εμπορικών συμφωνιών (π.χ. Τουρκία). Τέλος, αν η κατανάλωση ενέργειας στη Γερμανία ξεπερνάει ένα συγκεκριμένο όριο, θα θεσπιστεί ένας αυτόματος κόφτης, ο οποίος θα ρίχνει τη θερμοκρασία στο εσωτερικό των σπιτιών τόσους βαθμούς, όσους χρειαστεί για να τηρηθεί το όριο (κάτι ανάλογο με τον κόφτη των συντάξεων της οικονομικής κρίσης).
Εντάξει, προφανώς αστειεύομαι και τέτοια πράγματα δεν πρόκειται να δούμε, θα μπορούσαμε όμως να εκμεταλλευθούμε τη δύσκολη θέση των Γερμανών και να διαπραγματευθούμε κάποια ανταλλάγματα, πριν δώσουμε τη συγκατάθεσή μας για την αμοιβαιοποίηση του προβλήματος. Ανταλλάγματα όχι τόσο οικονομικά, αφού έτσι και αλλιώς υφίστανται ήδη οι οικονομικές συμφωνίες για τις ενισχύσεις της πανδημίας, αλλά κυρίως γεωπολιτικά, ανταλλάγματα που έχουν να κάνουν με τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και την έμπρακτη αλληλεγγύη που έχουμε μεγάλη ανάγκη, την ώρα που ο Αμπντούλ Χαμίτ ετοιμάζεται για την καθιερωμένη πειρατική επιδρομή στα νερά μας.
Νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής: Κοκκινοσκουφίτσα
Ναι, είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι μετά το στραπάτσο του Λιβυκού μνημονίου, τα έξι μίλια των νησιών και τον εξευτελισμό της Μαδρίτης, η πολύπαθη εξωτερική μας πολιτική πέρασε σε νέο δόγμα, το δόγμα της Κοκκινοσκουφίτσας. Ένας πρωθυπουργός που νομίζει ότι είναι πρίγκιπας και ένας άσχετος υπουργός εξωτερικών που βλέπει σαν χάνος τις ευκαιρίες να περνούν, αντιμετωπίζουν βαρυσήμαντες συναντήσεις με την αφέλεια χαριτωμένων καρτούν και φορτώνουν στην πλάτη της χώρας δυσβάσταχτα βάρη, που δεκαετίες ολόκληρες δε φτάνουν για να διορθωθούν.
Φοβάμαι ότι το λάθος με τον κωμικοτραγικό χειρισμό του Ουκρανικού δεν είναι δυστυχώς μια ατυχής στιγμή εσφαλμένων εκτιμήσεων, αλλά μια συνειδητή επιλογή μιας φοβικής ηγεσίας που τρέμει μπροστά στις κοσμογονικές εξελίξεις, έχοντας ρίξει όλο το βάρος της πολιτικής της στην εξαγορασμένη επικοινωνία στο εσωτερικό και στην καλή θέληση των συμμάχων μας στο εξωτερικό. Κρίνει λοιπόν ότι αφενός η στρατευμένη διακίνηση της πληροφορίας θα αποτρέψει την αναμενόμενη και δίκαιη δυσαρέσκεια της κοινωνίας ενώπιον ενός άνευ προηγουμένου ενδοτισμού προς όλους και αφετέρου η πειθήνια συστράτευση στον οποιονδήποτε παραλογισμό εκφέρουν οι σύμμαχοί μας, θα σώσει τη χώρα από τα χειρότερα, που με βεβαιότητα έρχονται.
Αυτό απεδείχθη από την επίσκεψη της πράσινης Αναλένας, κατά την οποία η κυβέρνηση δεν προέβη σε κανενός είδους διαπραγμάτευση, παρά μόνο έσπευσε να στηρίξει άνευ όρων το demanding (στη διπλωματική) γερμανικό αίτημα, ψελλίζοντας μόνο κάποια άσφαιρα περί κάποιων γερμανικών επανορθώσεων που οι φίλοι μας απέρριψαν με ψυχρό αίμα για ακόμα μια φορά. Έτσι, και ενώ η ελληνική διπλωματία βρισκόταν για πρώτη φορά σε πλεονεκτική θέση, αφού ήταν για μια μοναδική φορά οι Γερμανοί αυτοί που εκλιπαρούσαν για βοήθεια και όχι εμείς, ξεχάσαμε να κάνουμε έστω και μια αναφορά για elementary ζητήματα συμμαχικής τάξης που είναι μεγάλη ευκαιρία επιτέλους να θεσπιστούν:
- Να ξεκαθαριστεί ευθαρσώς ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την πολιτική ”αίμα στην Ουκρανία – διάλογος στο Αιγαίο”. Αν θα ανοίξουμε διάλογο με τον Σουλτάνο για τα κυριαρχικά δικαιώματα της ΕΕ στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο, ας ανοίξουμε και με τον Πούτιν, μπας και σώσουμε και το ενεργειακό. Αν επιλέξουμε το αίμα, ας το επιλέξουμε παντού και ας ανοίξει η πόρτα των κυρώσεων, κάθε φορά που η Ελλάδα απειλείται με εισβολή.
- Η Ελλάδα στέλνει οπλισμό στην Ουκρανία ρισκάροντας την άμυνα των νησιών και του Έβρου, την ίδια ώρα που η Γερμανία εξοπλίζει με υπερσύγχρονα όπλα την Τουρκία, όπλα που με βεβαιότητα θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας. Αυτός ο παραλογισμός πρέπει να σταματήσει άμεσα (αυτό ήταν και το μοναδικό θέμα που πολύ σωστά έθεσε ο κ. Δένδιας, αλλά απέφυγε κάκιστα να θέσει το ανάλογο βέτο)
- Να υπάρξει ξεκάθαρη θέση της ΕΕ συνολικά για την ακύρωση του Λιβυκού μνημονίου και να επισημανθεί ότι κάθε προτροπή σε διάλογο πριμοδοτεί τον επιτιθέμενο και ακυρώνει στην πράξη κάθε έννοια συμμαχικής αλληλεγγύης. Να ξεκαθαριστεί δηλαδή ότι η Ελλάδα δεν ανέχεται αλληλεγγύη a la carte και ότι θα δώσει τη συγκατάθεσή της στο ενεργειακό (και στο Ουκρανικό), όταν και η υπόλοιπη ΕΕ αποσυρθεί από τη βολική ουδετερότητα.
- Άπαντες στην ΕΕ γνωρίζουν, τόσο τις ευθείες απειλές της Τουρκίας για την δια της βίας επιβολή μιας αναθεώρησης της συνθήκης της Λοζάνης, όσο και για τον απόπλου ενός τουρκικού γεωτρύπανου που πρόκειται να διεξάγει έρευνες στην αυλή της ΕΕ. Η ελληνική διπλωματία θα έπρεπε ήδη να έχει αιτηθεί την αποστολή συμμαχικού στόλου στην περιοχή, όπως και την άμεση ενίσχυση των νησιών του Αιγαίου με σύγχρονα συστήματα εναέριας και παράκτιας άμυνας. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι εταίροι μας θα σπεύσουν να μας συμπαρασταθούν, λέω όμως ότι μια τέτοια κίνηση πρώτον θα δοκίμαζε τα συμμαχικά αντανακλαστικά και θα έθετε ένα σοβαρό ζήτημα προς συζήτηση στα δυτικά fora και δεύτερον θα έδινε μεγάλες ανάσες στη διπλωματία μας, καθώς μια ευγενική άρνηση θα μας απελευθέρωνε από τη χίμαιρα του Ουκρανικού και θα μπορούσαμε να δράσουμε περισσότερο ελεύθερα, εξουδετερώνοντας το τουρκικό πλεονέκτημα.
Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν βρέθηκε στο τραπέζι, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να λάβει μια εχθρική άρνηση στο δίκαιο ζήτημα των επανορθώσεων, μια ευγενική ασάφεια στο θέμα των υποβρυχίων και μια ταπεινωτική για τη χώρα μας ταύτιση των Γερμανών με την επιτιθέμενη Τουρκία, μέσω της προτροπής σε διάλογο, μιας προτροπής που αρνούνται ακόμα και να συζητήσουν στο Ουκρανικό. Την ίδια ώρα ο στρατευμένος τύπος (108) στην Ελλάδα πανηγυρίζει επειδή η πράσινη Αναλένα αναγνώρισε την κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά της. Νομίζω ότι αν ήμουν εκείνη τη στιγμή στη θέση του θλιβερού Δένδια, θα ζητούσα το λόγο για να αναγνωρίσω με τη σειρά μου την κυριαρχία της Γερμανίας στη Ρηνανία – Παλατινάτο (μια περιοχή που στο παρελθόν διεκδικούσαν οι Γάλλοι).