Γιάννα Αγγελοπούλου: Δημιουργώντας έναν καινούργιο θεσμό

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ Η ανακοίνωση του τέταρτου κατά σειρά  προγράμματος υποτροφιών  της Γιάννας Αγγελοπούλου μέσω του Ιδρύματος Κλίντον, ήταν μια είδηση από αυτές που σπανίζουν πλέον. Πόσοι  επιχειρηματίες συνεχίζουν  μια παράδοση χωρίς την οποία θα χάνονταν  μερικά από τα καλύτερα μυαλά της χώρας εδώ και δεκαετίες; Αυτή την παράδοση ανανεώνουν οι υποτροφίες Αγγελοπούλου δημιουργώντας έναν υπερεθνικό θεσμό   που ενισχύει τους νέους που έχουν ιδέες να τις κάνουν πράξη- σε μια περίοδο που η τάση είναι να εκπατρίζονται.

Για το πρόγραμμα  υποτροφιών  υπάρχουν  λεπτομέρειες  σε άλλες στήλες του ΑΠ. Εδώ  το παίρνουμε σαν ευκαιρία για μια συζήτηση  που δεν άνοιξε ποτέ στην Ελλάδα: τη χρήση του πλούτου. Οι  Αγγελόπουλοι   προσφέρονται   ως  παράδειγμα υποδειγματικής  αξιοποίηση της δύναμης του χρήματος:  ήδη  χάρη σ’ αυτούς σχεδόν εκατό Έλληνες φοιτητές  βρήκαν  ως τώρα στη στήριξη που  χρειάζονταν για να δώσουν στα σχέδια τους φτερά.

Αυτή η συζήτηση έχει νόημα για έναν επιπλέον λόγο: δεν μιλάμε για κρατικοδίαιτη ενίσχυση. Η  Αγγελοπούλου ότι έκανε ως τώρα το έκανε με  τα δικά της λεφτά και όχι με δημόσιο χρήμα, καθώς από  οικογενειακή κουλτούρα οι Αγγελόπουλοι  όπου μετέχουν το κάνουν για να δώσουν και όχι για να πάρουν.  Δεν έχουν επιχειρηματικά συμφέροντα στην Ελλάδα, δεν συνδέονται με πολιτικούς  και δεν επιβαρύνουν τον  κρατικό προϋπολογισμό, αλλά αντίθετα τον ενισχύουν όταν χρειάζεται.

Αυτά είναι ίσως τα  στοιχεία που κάνουν  ασύμβατη την παρουσία της Γιάννας σε ένα σύστημα που επιδιώκει εντελώς το αντίθετο. Κατά κάποιο τρόπο χαλάει την πιάτσα.

Η  θέσπιση των υποτροφιών εκ μέρους της  στην αρχή έγινε δέκτη σαν μια τυπική συνδρομή σε μια μικρή  ομάδα  Ελλήνων φοιτητών να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους.  Ήδη όμως, καθώς υπάρχει πλέον ένα επαρκές δείγμα,  προκύπτει κάτι σημαντικότερο.

– Είναι η επένδυση στις δυνατότητες  των νέων ανθρώπων να πάνε τα πράγματα πιο μπροστά υπέρ της κοινωνίας. Αν δει κανείς τους τομείς στους οποίους υποβάλουν τα σχέδιά τους οι υπότροφοι ,  εντυπωσιάζεται με την καινοτομία και την προωθημένη  έρευνα –εκεί που έχει  ανάγκη η χώρα.

Πριν  χρόνια η  Γιάννα Αγγελοπούλου μιλούσε για το ‘ελληνικό παράδοξο’: τους Έλληνες που μεγαλουργούν  στο διεθνή χώρο  μόλις τους δοθεί  η ευκαιρία και η στήριξη  καθώς δεν τους λείπουν οι ιδέες και η όρεξη για δουλειά, αλλά  μένουν πίσω στη χώρα τους. Αυτές τις ευκαιρίες δίνει σε νέους και έχει προσωπική γνώση για το αποτέλεσμα. Έλεγε σε μια συνέντευξη της στη  Huffington Post  πέρυσι.

-“Μόλις τον περασμένο χρόνο, έδωσα 12 υποτροφίες σε φοιτητές και υποστήριξα τις ιδέες τους για δράση ώστε να τις βελτιώσουν και να τις εφαρμόσουν πίσω στην Ελλάδα. Οι δράσεις αυτές έχουν ήδη αξιοσημείωτο αποτέλεσμα. Ο Μιχάλης Φραγιαδάκης  για παράδειγμα, ήθελε να κάνει τη γεωργία πιο ελκυστική και αποτελεσματική για τους νέους ανθρώπους. Προκειμένου να το πετύχει αυτό, εφηύρε ένα σύστημα για να ελέγχει από απόσταση το πότισμα δίνοντας στοιχεία για τις κλιματολογικές και περιβαλλοντικές συνθήκες, κι όλα αυτά μέσω ενός έξυπνου τηλεφώνου. Ο Γεώργιος-Μάριος Παπαδόπουλος, του οποίου το πρόγραμμα επίσης στήριξα μέσω του CGI University, προσπάθησε να πετύχει οικονομικά αποδοτικές υπηρεσίες, υψηλής τεχνολογίας/ρομποτικής για το ιατρικό προσωπικό που θα επιτρέψει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και επιδεξιότητα στις εγχειρήσεις”.

Οι  Μιχάληδες και οι Μάριοι αυξάνονται κάθε χρόνο με τις υποτροφίες της. Και μαζί τους αυξάνεται και η πιθανότητα να σωθεί η χώρα στηριζόμενη στους ανθρώπους της..

Αφού γίνεται λόγος για τη  συνεργασία της με το Ίδρυμα Κλίντον,  ένα από τα  μεγάλα σχέδια της Γιάννας για τη χώρα ήταν αυτό που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ: το  πρώτο εντός Ευρώπης συνέδριο του Clinton Clobal Initiative, που  είχε προγραμματιστεί για το τέλος Ιουνίου του 2015, στην Αθήνα.

Θα  ήταν ότι σημαντικότερο μπορούσε να περιμένει η χώρα εκείνη την περίοδο –όποιον και αν είχε πρωθυπουργό. Η  Αγγελοπούλου θα έφερνε τον   πρώην πλανητάρχη και την  πιθανή πλανητάρχισα στην  Αθήνα,  κυριολεκτικά στο πιάτο της ελληνικής κυβέρνησης, συνοδευόμενους  από προσωπικότητες με διεθνή επιρροή, επενδυτές και παράγοντες με διεθνή επιρροή. Ακριβώς ότι χρειάζεται η Ελλάδα αυτή την  περίοδο.  “Ένας από τους λόγους που θέλω να συμμετέχω στο Ίδρυμα Clinton, είναι το ήθος και η στρατηγική του να μετατρέπουμε ιδέες σε πράξεις’, είχε πει, ενημερώνοντας την τότε πολιτική ηγεσία.

Τελικά αυτό το συνέδριο δεν έγινε ποτέ. Οι  Κλίντον το ακύρωσαν για λόγους που αντιλαμβάνεται ο καθένας αν  θυμηθεί το κλίμα που επικρατούσε στη χώρα την περασμένη άνοιξη.  Ήταν η δεύτερη  απογοήτευση για τη Γιάννα, αν και προτίμησε να μην τη δείξει.  Η  πρώτη ήταν η  μικρόψυχη άρνηση των κυβερνήσεων αξιοποιήσουν την κληρονομιά της επιτυχίας των  Ολυμπιακών Αγώνων.

Η επιμονή της στο πρόγραμμα των υποτροφιών  ίσως υποδηλώνει  την πεποίθησή της  ότι σ’ αυτό το μέτωπο δεν θα απογοητευτεί ποτέ. Γιατί εξαρτάται μόνο από την ίδια και τους υποτρόφους της.