Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η προβολή των εχθρών της χώρας ως συμμάχων των αντίπαλων της Δεξιάς, παραπέμπει σε επονείδιστες περιόδους της.
Ως Πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, δεν συνάντησε ποτέ κατ’ ιδίαν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα.
Δεν τον θεωρούσε «άξιο του έθνους», ώστε να του αναφέρει ευαίσθητες πληροφορίες.
Λογικό: ως μετεμψύχωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Παύλου Μελά, πώς να συζητήσει με κάποιον που, γι αυτόν, εκπροσωπούσε τον …Άρη Βελουχιώτη;.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αλλιώς. Ως «κεντρώος» δεν έχει έκδηλα εθνικιστικά απωθημένα.
Τον ενοχλεί απλώς ότι ο Τσίπρας είναι το αντίθετο από τον ίδιο -που θεωρεί ότι μπορεί να ασκεί την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα.
Προφανώς και ότι μειονεκτεί απέναντι στη χαρισματική δημόσια παρουσία του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Το δείχνει στη Βουλή όταν στο ιμπέριουμ Τσίπρα από του βήματος, αντιπαραθέτει τον ρηχό λόγο του: ευτελείς ατάκες, καφενειακά επιχειρήματα και παιδαριώδη φραστικά σχήματα, που του ετοίμασαν άλλοι .
Στην αρχή της πρωθυπουργίας του διατήρησε στοιχειώδη επικοινωνία με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ακολούθως όμως το έκοψε και δεν θέλει να τον συναντήσει, ούτε στο πλαίσιο μιας σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών.
Προφασίζεται ότι δεν θεωρεί ικανή την Κατερίνα Σακελλαροπούλου να διευθύνει μια τέτοια σύσκεψη- ειδικά με τον Βελόπουλο και τον Βαρουφάκη στη σύνθεση.
Πώς ακριβώς αισθάνεται για τον Τσίπρα, αναδύεται από το ύφος του πορτ-παρόλ του.
Ο Γιάννης Οικονόμου θεωρείται επιτυχημένος στο μέγαρο Μαξίμου γιατί εκφωνεί ότι του δίνουν, χωρίς να το ψειρίζει.
Όπως ο καθηγητής Χρήστος Ταραντίλης , που δεν άντεξε ούτε μήνα τον εξευτελισμό του φερέφωνου.
Ο Οικονόμου μπορεί να παπαγαλίσει για τον Πρωθυπουργό τον πιο λατρευτικό ύμνο και για τον Τσίπρα από την πιο μεγάλη ακρότητα, μέχρι την πιο φτηνιάρικη θεωρία.
Λειτουργεί ως ομιλούσα κεφαλή και όχι ως πολιτικός με αίσθηση των πραγμάτων, του μέτρου και της σοβαρότητας του ρόλου του.
Οι υποψιασμένοι είχαν προβλέψει ότι το «φαινόμενο Οικονόμου», θα γίνει επικίνδυνο όταν θα πλησιάσουν οι εκλογές.
Η πρόβλεψη επιβεβαιώνεται καθημερινά το τελευταίο διάστημα, με την απλοϊκότητά που εκτοξεύει ανόητες μομφές.
Πχ είπε με στόμφο ότι ο Παπαγγελόπουλος «παραπέμφθηκε για τους χειρισμούς του σε ό,τι αφορά τα δέκα πολιτικά πρόσωπα που άδικα και σκαιά στοχοποιήθηκαν «, χωρίς συναίσθηση αυτοδιασυρμού όταν διαψεύσθηκε.
Όταν δεν είσαι ιδιοκτήτης των λόγων σου, αυτά είναι λεπτομέρειες.
Τις τελευταίες μέρες ο μηχανισμός κυβερνητικής προπαγάνδας που κατευθύνει ο Οικονόμου, διακίνησε ότι ο Ερντογάν επιτίθεται στο Μητσοτάκη για δυο λόγους:
Ζηλεύει τις διπλωματικές επιτυχίες του Πρωθυπουργού και για να στηρίξει τον… Τσίπρα!
Για το πρώτο ας τα βρουν στο επόμενο τετ α τετ. Το δεύτερο συνιστά διολίσθηση, επικίνδυνη για την πολιτική ομαλότητα.
Η προβολή των εχθρών της χώρας ως συμμάχων των αντίπαλων της Δεξιάς, παραπέμπει σε επονείδιστες περιόδους της.
