Του Γ. Λακόπουλου
Η οικογενειακή φωτογραφία : ο Πρωθυπουργός, 13 υπουργοί, 20 αναπληρωτές, έξι υφυπουργοί και 3 τρεις υπουργοί Επικρατείας – σύνολο 43 και από αυτούς οι 14 εξωκοινοβουλευτικοί. Α, και οι εφτά με μούσι.
Από αυτή την πολύχρωμη κυβέρνηση τριών επιπέδων – υπουργοί, αναπληρωτές, υφυπουργοί- αυτός που ξεχώρισε από την αρχή ήταν o Γιάννης Πανούσης.
Όχι γιατί είναι λογικό να πάρει το χαρτοφυλάκιο που ασχολείται με το κοινό έγκλημα ένας διακεκριμένος εγκληματολόγος. Αλλά γιατί ο Πανούσης είχε ακαδημαϊκή και πολιτική προϊστορία, αλλά και προσωπικό ταπεραμέντο που έδειχνε να μην χωράει στο μοντέλο αυτής της κυβέρνησης. Ήταν άλλωστε ο ίδιος που από τις πρώτες ήμερες δεν έκρυψε ότι τα παπούτσια που του έδωσαν τον στενεύουν. Και ήταν στο μέγαρο Μαξίμου που τo έπιασαν αμέσως το υπονομευμένο: δεν τόχει σε τίποτε να τα πετάξει.
Ως πανεπιστημιακός ο Πανούσης υπήρξε ακέραιος- το ξέρουν όσοι θυμούνται τη δραστηριότητα του ως πρύτανη στη Θράκη- αλλά και υπόδειγμα ταγού. Το 1982 συνέταξε με τον φίλο του Διονύση Κλάδη τον θρυλικό νόμο –πλαίσιο για τα ΑΕΙ, αλλά το 1985 όταν κατάλαβαν τι τέρας πήγαιναν να δημιουργήσουν οι πασόκοι και οι < άλλες δημοκρατικές δυνάμεις> με εκείνο το πρωτοποριακό νομοθέτημα, δεν δίστασαν να διακηρύξουν <mea culpa>.
Στην πολιτική υπήρξε μοναχικός λύκος . Εξ ου και η παλαιότερη συνεργασία του με τον Γιώργο Παπανδρέου , ως γενικός γραμματέας Αποδήμου Ελληνισμού, ή αργότερα ως βουλευτής της ΔΗΜΑΡ με τον Φώτη Κουβέλη, είχε μονίμως γωνίες. Προφανώς γιατί ως άνθρωπος ο Πανούσης δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να στρογγυλέψει τα πράγματα. Όταν συμφωνεί το λέει. Όταν διαφωνεί αποχωρεί διακριτικά-ενίοτε και δηκτικά- με αξιοπρέπεια, για το Λουτράκι- έδρα μιας μικρής οικογενειακής τουριστικής επιχείρησης– από όπου γράφει βιβλία για την επιστήμη του και καυστικά άρθρα για την επικαιρότητα.
Συνεπώς τι δουλειά είχε ένας Υδραίος στη Λάρισα; Ο Πανούσης δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ, δεν πολιτεύτηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν είχε καμιά προσδοκία για χαρτοφυλάκιο. Τον αναζήτησε ο -άγνωστος του μέχρι τότε – Αλέξης Τσίπρας για λόγους που, όπως φάνηκε εκ των υστέρων, περιείχαν μεγάλες δόσεις προνοητικότητας και οξυδέρκειας. Αν αυτό το νευραλγικό υπουργείο είχε περιέλθει σε βέρο συριζαίο, πολύ σύντομα θα έκλαιγαν μανούλες.
Στην Αμυγδαλέζα με τους μετανάστες, στα Εξάρχεια με τους μυστήριους και στις καταλήψεις ΑΕΙ με τους αναρχοαυτόνομους- μια ομάδα των οποίων του είχε επιτεθεί παλαιότερα- ο Πανούσης ήταν αυτός που διάβασε σωστά τα φαινόμενα . Έτσι προστάτευσε την κυβέρνηση από ανεξέλεγκτες καταστάσεις , κρεμώντας την κάπα του στον πλάτανο και με το περίφημο άρθρο του για τη Αριστερά στα ΝΕΑ- διασώζοντας την τιμή της. Πρακτικά έβαλε την ίδια την κυβέρνηση του να κοιταχτεί στον καθρεφτη της στα θέματα της αρμοδιότητάς του. Κάποιοι το έκαναν, κάποιοι κρύφτηκαν πίσω από τον Διαμαντόπουλο. Αλλά ο Τσίπρας πήρε το μέρος του- όπως και οι πολίτες.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δεν είναι ένας συνηθισμένος πολιτικός που θα αρκεστεί στην πολιτική – και ψηφοθηρική- ισχύ του συγκεκριμένου υπουργείου, όπου όλα λειτουργούν με διαταγές και όχι με προτάσεις και εισηγήσεις. Αν μη τι άλλο εξ επαγγέλματος ξέρει να ξεχωρίσει την τρομοκρατία από το έγκλημα, τη διαμαρτυρία από το μπάχαλο και την αντιεγκληματική πολιτική από τις δημόσιες σχέσεις.
Όταν εγκαταστάθηκε στο έβδομο όροφο του ουρανοξύστη της Κατεχάκη , κατάλαβε ότι η μετονομασία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης δεν ακυρώνει το ρόλο του στη δημόσια τάξη και ότι η έννοια της προστασίας του πολίτη δεν μπορεί παρά να βασίζεται στη σχέση με τους πολίτες- στους οποίους άνοιξε της πόρτες.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει σ΄ αυτή τη χώρα -και με αυτή την κυβέρνηση – ως πού μπορεί να φτάσει ένας υπουργός που δεν έχει τίποτε άλλο από το χαρτοφυλάκιο του στην ατζέντα του. Ίσως το μοναδικό εφόδιο που έχει ο Πανούσης για να προσχωρήσει, είναι ότι όπως θα έλεγε η Αγγλίδα συγγραφέας Αγκελα Κάρτερ: <Είναι ένας άνδρας με μεγάλο μέλλον πίσω του>.
