Ο Νίκος Κοτζιάς είναι πρόσωπο με αναγνωρισμένη διαδρομή στη μαχόμενη πολιτική και έχει στο πέτο του καρφωμένη τη συμφωνία των Πρεσπών, ως υπουργός των κυβερνήσεων Τσίπρα.
Σήμερα μετέχει στα κοινά ως επικεφαλής μιας μικρής ομάδας προβληματισμού και με αυτή την ιδιότητα κατά καιρούς υποβάλει προτάσεις συνεργασίας ή παίρνει αντίστοιχες πρωτοβουλίες ευρυτέρων συμπράξεων.
Θα περίμενε κανείς ότι ενημερώθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον αυτό που ήξερε. Θα είχε την αίσθηση τι ακριβώς σημαίνει για το δημόσιο βίο και την πολιτική, το προφίλ και τα καμώματα του νέου επικεφαλής του. Και θα είχε γνώση για το ποια ακριβως είναι η ηγετική ομαδα που τον περιβάλει.
Σε αυτούς πρότεινε «τέσσερα βήματα συνεργασίας του προοδευτικού-δημοκρατικού χώρου για την αναγέννηση της χώρας»;
Με αυτούς θέλει ή νομίζει ότι μπορεί να συνεργαστεί; Σε τίνος ακριβώς τη διάθεση θέτει την ιστορία του και με ποιους όρους ;
Η ανταπόκριση του Στεφ. Κασσελάκη με την προσφώνηση « αγαπητέ Νίκο» ήταν μια εξέλιξη που θα τον συνοδεύει διόλου κολακευτικά.
Με την απορία γιατί έσπευσε τώρα να προσφέρει τη στήριξή του; Μόνο χτεσινός δεν είναι για να μην καταλαβαίνει τι έχει σχέση με την Αριστερά και τι όχι…
Γ.Λ.
