Του Μάνου Στεφανίδη
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλής. Ούτε καν στην Κρήτη παρά τις βενιζελικές του ρίζες και παρά την αδιαμφισβήτητη ευφυΐα του.
Διέπρεψε κυρίως στο ημίφως και ανεδείχθη υπέροχος τακτικιστής και μαίτρ του παρασκηνίου. Από το μπαλκόνι όμως δεν έκανε γκελ όπως οι δύο Παπανδρέου, οι αδυσώπητοι εχθροί του.
Πάντως για την σαλαμοποίηση της Ενώσεως Κέντρου και τα Ιουλιανά βαρύνονται εξίσου και αυτός και ο Ανδρέας. Η Αποστασία ήταν μοιραίο επακόλουθο του αγώνα διαδοχής δύο στελεχών που υπερτερούσαν του αρχηγού τους. Η χαμένη Άνοιξη για τον τόπο όπως θα έλεγε ο Στρατής Τσίρκας.
Ως αντι-πασόκ πρωθυπουργός πάλι δεν πέτυχε πολλά πράγματα ενώ διέπραξε παιδαριώδη λάθη (λέγε με Σαμαρά). Περιέργως απέκτησε φήμη και κύρος λέγοντας αυτονόητες αλήθειες αργότερα και εκτός εξουσίας ως… Επίτιμος!
Το κακό όνομα του, τέλος, το συνυφασμένο με συνωμοσίες και ίντριγκες – αληθινές ή φανταστικές- απετέλεσε και το μεγαλύτερο εμπόδιο του Κυριάκου στον δρόμο προς την ηγεσία της Ν.Δ. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Μετά πάντως την ολέθρια εμπειρία των αριστεροακροδεξιών Συριζανέλ σύμπας ο παραδοσιακός, πολιτικός κόσμος κρίνεται πλέον με εντελώς διαφορετικά κριτήρια…
…Συμπέρασμα: Η Ιστορία ( οφείλει να ) ξαναγράφεται κάθε στιγμή με την τελική αλήθεια σταθερά να διαφεύγει. Γι’ αυτό εγώ αναπαράγω στο φ.μπ τα πιο καλογραμμένα κείμενα που εντοπίζω. Και μάλιστα τα πιο βιωματικά ή παθιασμένα. Εξ άλλου το φ.μπ είναι ένας υβριδικός χώρος ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο και γι’ αυτό προσφέρεται τόσο για εκτόνωση όσο και για αναπολήσεις. Χωρίς σοβαροφάνεια και αυθεντία, αυτούς τους καρκίνους κάθε γραπτού. Όπως δίνω όλη την βιβλιογραφία στους φοιτητές. Για να διαμορφώσουν την δική τους άποψη.
Δική μου άποψη; Η δεξιά κατέστρεψε την αριστερά και η αριστερά την δεξιά. Ορίζοντας τα δικά τους πελατειακά στρατεύματα συνδικαλιστών και κομματικοδίαιτων αργόσχολων με τελικό στόχο και έπαθλο το κράτος. Καιρός λοιπόν να προωθηθούμε πέραν της αριστεράς και της δεξιάς μέσα από μιαν ενωτική, υπερκομματική, μη μεσσιανική πολιτική.
Στην φωτογραφία ένας σύγχρονος Έλληνας πολιτικός έντρομος εμπρός σε κάποιο έργο τέχνης : Πρόκειται για την Ύδρα του Γιάννη Σπυρόπουλου, 1956.
